της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ένα tango της κακιάς ώρας, εκτός τόπου και χρόνου – για τους χορευτές του καναπέ fans του «Dancing with the Stars». Ένα σκυλάκι ομοιάζον του Άγκι του «The Artist», που όμως η Τζάκι (η Μοναξιά) του «Αν…» θα έκανε μια χαψιά – για τους φιλόζωους. Ο σινεμαϊντανός (ζωή να ’χει) Κώστας Βουτσάς έγκλειστος Νονός Master Chef με μικρασιατικό αξάν – για τους κουζινοριαλιτάδες και τους νοσταλγούς των «Πολίτικη Κουζίνα» και «Νύχτα Γάμου». Ο NiVo ως παρουσία και soundtrack don – για τους κάγκουρες των «Λούφα και Παραλλαγή». Ένα φέρετρο σε περιπέτειες – για… δεν ξέρω ποιον αλλά πρέπει να έχει πέραση γιατί είναι το μοτίβο για το οποίο «πεθαίνουν» (υπεξαιρώντας το η μία από την άλλη) οι «στουντιακές» ελληνικές ταινίες την τελευταία πενταετία.

Δεκτόν, ειδικά όταν ξανακάνεις μπίζνες μετά δεκαετίες όπως η ιστορική παραγωγός Καραγιάννης – Καρατζόπουλος, το να προσπαθείς να τα κονομήσεις πουλώντας κάτι ξένο ανερυθρίαστα, περίπου όπως ο διάσημος τηλεοπτικός (λογοτεχνικός, ισχυρίζονται οι δημιουργοί για ευνόητους λόγους) ήρωας του Λευτέρη Καπώνη, που ανοίγει εδώ δουλειές στη μεγάλη οθόνη. Απλώς θα σου τα σκάσουν τα κορόιδα ή οι «στα τέτοια τους» του κοινού, άπαξ και δεν το κάνεις, αν όχι με στιλ, με ένα σχέδιο που να σου επιτρέπει να τη βγάζεις καθαρή.

Με το σκηνοθέτη του «Νήsos» να επενδύει σε εναλλαγές γωνιών λήψης και κοντινών με μακρινά σε σβέλτα σύντομες σκηνές, σχεδόν καθεμία απ’ τις οποίες, όμως, είναι ένα αυτοτελές γκαγκ (συνήθως αγοραία αποτυχημένο), και το σενάριο να φιλοδοξεί να τοκιστεί σε σάτιρα ηθών αδυνατώντας να προστατεύσει σοβαρά το αρχικό κεφάλαιό του (τη φάρσα), αυτό το αεριτζίδικο πορτφόλιο buddy movie, μπουλβάρ γαμομπελάδων και περιπετειώδους παρανομίας (ουσιαστικά μια ωδή σε αυτήν, άβολο οξύμωρο σε περίοδο αξιακοοικονομικής κρίσης και απονομής ισοβίων σε διασπαθιστές δημοσίου χρήματος), στερείται βασικών δικλίδων προστασίας.

Ένα αποφυλακιστήριο λόγω ανηκέστου βλάβης από… γιατρό του Κορυδαλλού, δύο κουφιοκεφαλάκηδες Άραβες επενδυτές που άγονται και φέρονται απαθείς σε σερί λοβιτούρων με αποκορύφωμα την πώληση των πέριξ της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού, μία συμβία στα χωρίσματα και με νέο γκόμενο που της ξαναφουντώνει ανεξήγητα το αίσθημα για το «λαδιάρη» της και, κυρίως, η αμνηστία σ’ αυτόν από μια υπάλληλο των διωκτικών αρχών είναι οι πτωχευτικές διαδικασίες αυτού του διόλου βαριού χαρτιού, στην «πυραμίδα» του οποίου πέφτουν και άλλα θύματα.

Δειγματοληπτικά: ρευστοποιήσεις νύξεων λεκτικής πλάκας με τον Άδωνι Γεωργιάδη, ο εκτός ταμπλό πια τίτλος της υπόθεσης της μονής Βατοπεδίου, λεσβιακές συνυποδηλώσεις (που μένουν απογοητευτικά τέτοιες) με συμμέτοχους τη «Ζουμπουλία» και την «Άντζελα», η Αθηνά Μαξίμου ως σφάλμα του γραφείου ανθρωπίνων πόρων, η Τζένη Θεωνά που όπως πάντα φρασάρει σε slow-mo και αλλάζει φορέματα (απλώς εν προκειμένω με ρόλο σε άνοδο) και ένα αρσενικό blue chip της πολυμεσικής εγχώριας ιλαρότητας, εδώ σε ιστορικό υψηλό επιβεβλημένης μπαλαφάρας και δανειζόμενος κινήσεις του Βέγγου (αθέατα λόγω άλλου σουλουπιού, αλλά, ναι, νοσταλγεί κανείς τον αρπαγμένο τύπο του Καφετζόπουλου στο serial).

Η χρεοκοπία αποφεύγεται χάρη σ’ ένα από τύχη προφητικά επίκαιρο deal του στόρι με την πρόσφατη απόδραση Βλαστού, τον ασυνήθιστα γενναίο καυτηριασμό της εκκλησίας, συναλλαγές θυμηδίας όπως στις σεκάνς της ακατάλληλης σορού και της incognito παρενδυσίας στην κηδεία, και τη Βασιλική Ανδρίτσου ως σεξαπιλιάρα αξία (κι όμως…). Αλλά αυτή η επιχείρηση να βγει γέλιο και χρήμα από ένα παράγωγο εν είδει franchise θα πετύχει εν πολλοίς μόνο τον δεύτερο και πιο ευτελή από τους στόχους της – και οι εγκλωβισμένοι έχουν ψυχή (σήμερα περισσότερο από ποτέ). Να τους τα πάρετε με ένα ακόμα «αεροπλανάκι»;