του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Το πρώτο πράγμα που μπορεί να σχολιάσει κανείς για αυτή την αυστραλέζικη κωμωδία, είναι ότι επαναφέρει στις ελληνικές αίθουσες την «ελεύθερη απόδοση» ξένων τίτλων, με «σκαμπρόζικους» ελληνικούς που αφήνουν τη φαντασία… ξεσαμάρωτη. Το δεύτερο, ότι δίνει την εντύπωση πως έχει πάθει εγκεφαλικό ο Στέφαν Ελιοτ, ο σκηνοθέτης που γύρισε την «Πρισίλα, Βασίλισσα της Ερήμου», αλλά και πιο πρόσφατα τον χαριτωμένο «Ονειρεμένο Γάμο». Διαφορετικά δεν εξηγείται πώς μπορεί να έκανε μια τόσο κακή και τόσο μη αστεία ταινία.

Οι «Κουμπάροι και το Κριάρι» ανακατεύουν κάθε πιθανό κλισέ ταινίας γάμου, αλλά το κάνουν με εξαιρετικά άνοστα υλικά και χωρίς ίχνος όρεξης, τόσο από τον Έλιοτ, όσο από το καστ. Το βασικό πρόβλημα της ταινίας είναι ότι από το πλήθος των χαρακτήρων δεν μπορείς να συμπαθήσεις κανέναν, για να του συγχωρήσεις και όσα κάνει. Αυτή τη βασική αρχή της κωμωδίας, η ταινία την αγνοεί, παρουσιάζοντας ένα «μπουκέτο» από τους πιο αντιπαθείς χαρακτήρες που μπορείς να φανταστείς. Όχι στο γάμο σου δε θα τους ήθελες, ούτε στη γειτονιά σου.

Δε χρειάζεται θηριώδης φαντασία για να σκεφτείς τι συμβαίνει. Μερικές καταστροφές, παρεξηγήσεις, μεθύσια, συμφιλιώσεις και το highlight της ταινίας, η Ολίβια Νιούτον-Τζον, που τουλάχιστον φρόντισε να ραφτεί για το γάμο. Στο πρόσωπο.