Παρακολουθούσα τον εθιμοτυπικό «ντόρο» από το διαδίκτυο την Τρίτη. Και αναρωτιόμουν: μας δουλεύουν; Ποιο ελληνικό σινεμά; Αυτό που πάει άπατο; Ποια Ακαδημία; Αυτή που δέχεται την άρνηση σκηνοθετών να συμμετάσχουν ως διαγωνιζόμενοι; Και που αρνείται να απαριθμήσει και να δηλώσει στον Τύπο πόσοι, επιτέλους, ψήφισαν για να βγουν αυτές οι υποψηφιότητες;
Αν και η πιο τραγική αλήθεια των αριθμών βρίσκεται στα… εισιτήρια. Σε μια (τρέχουσα) σεζόν στην οποία μόλις δύο φιλμ έπιασαν εξαψήφιο νούμερο στα ταμεία («Μικρά Αγγλία» και «Πέμπτη & 12»)! Βραβείο καλύτερης ταινίας μυθοπλασίας; Έχουν προβληθεί οι 4 από τις 6 (άλλο ανέκδοτο κι αυτό) και αν αφαιρέσεις το blockbuster του Παντελή Βούλγαρη (360.480 εισιτήρια), μιλάμε για παραγωγές που έχουν δει σε ολόκληρη την Ελλάδα… 30.962 θεατές! Ακόμα κι αν κάνεις τη σούμα, όμως, τα 391.442 εισιτήρια δείχνουν και πάλι αποτροπιαστικά. Καλύτερος σκηνοθέτης; Οι 30.962 θεατές, ξανά! Καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης; Ο ένας υποψήφιος ακόμη να αντιμετωπίσει τα… μοναχικά σκοτάδια της κινηματογραφικής αίθουσας, ενώ τα άλλα δύο ονόματα ενδιέφεραν (sic) 6.241 θεατές. Τόπο στο νέο ελληνικό σινεμά, ρε παιδιά!
Όχι, δεν είμαι κυνικός. Ρεαλιστής είμαι. Όταν η ταινία σου κάνει λιγότερα εισιτήρια κι από τους «φίλους» που έχεις στο Facebook, κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό. Κι ας σου πετάνε τα Like με το τσουβάλι. Στο ταμείο τον στέλνεις τον άλλον, αγάπη μου; Εκεί σε θέλω.
Υ.Γ. Τον συνάντησα τυχαία τη Δευτέρα το βράδυ, στεκόταν πάνω στη μηχανή του, κουβεντιάζαμε για την κατάσταση στους κινηματογράφους, ήταν τόσο ζωντανός και κεφάτος, παρά τις πικρίες που μας «φορτώνει» η αγορά. Λίγες ώρες αργότερα, μας άφησε. Ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου του ΤΡΙΑΝΟΝ ήταν ένας από εκείνους τους ωραίους τύπους που αγαπάνε το σινεμά, την αίθουσα, και ζουν εκεί το μεγαλύτερο μέρος του βίου τους. Χωρίς να ξεχνιούνται ποτέ γι’ αυτό.
