Έχω τη φήμη του κακού, του δύστροπου, του απαιτητικού, του ανικανοποίητου κριτικού. Από όλα αυτά, βέβαια, ο χαρακτηρισμός του «κριτικού» είναι η μεγαλύτερη βρισιά, αλλά ας κάνουμε πως το ξεπερνάμε, διότι κάποια επαγγελματική ιδιότητα πρέπει να έχουμε σε τούτη τη ζωή.
Λυπάμαι για τα φιλμ που αναγκαζόμαστε να βλέπουμε σήμερα, σε μεγάλο ποσοστό. Με πιάνει ένα παράπονο και μια στενοχώρια μαζί, ειδικά όταν θέλω να χαλαρώσω λίγο στο σπίτι και σκέφτομαι ποια ταινία θα ήθελα να ξαναδώ, από το αρχείο μου, που, όχι να το παινευτώ, αλλά μερικές χιλιάδες τίτλους τους αριθμεί. Το να κάνεις browsing σε λίστες, ράφια και τόσα formats, από τις «αμαρτωλές» VHS ως τη High Definition τελειότητα του Blu-Ray, μερικές φορές σε φορτώνει με τόση νοσταλγία και συναίσθημα, που είναι σα να τις ξαναείδες να περνάνε μπροστά από τα μάτια σου. Στο τέλος, χάνεται τόση ώρα, που δεν προλαβαίνω να δω ολόκληρο έργο…
Κάπως έτσι χάζευα το περασμένο weekend το «8½» του Φελίνι (στο αψεγάδιαστο, HD transfer της Criterion), το φινάλε της ταινίας, αυτή την πένθιμη γιορτή στο ετοιμόρροπο σκηνικό ενός φιλμ που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Αρκετά συχνά χαζεύω την αρχή και το τέλος του «8½». Ίσως κάπου να βαριέμαι το υπόλοιπο, μαθημένος, πλέον, σε άλλους κινηματογραφικούς ρυθμούς αφήγησης και αισθητικές φόρμες. Το τέλος, όμως, με συγκλονίζει. Μου θυμίζει τα πράγματα που λείπουν από το σινεμά σήμερα. Μου θυμίζει το πόσο μοντέρνα μπορεί να παραμένει, σε ιδέες και σκέψη, μια ταινία του 1963!
Αγαπώ πολύ το σινεμά. Αλλά μου λείπει εκείνο το στοιχείο της έκπληξης, πια. Η αίσθηση του συναρπαστικού, της φρεσκάδας, του διασκεδαστικού ή του καλλιτεχνικά εμπνευσμένου. Χωρίς να είναι μια πραγματικά μεγάλη, σημαντική, ή ό,τι άλλο βαρύγδουπο φαντάζεσαι για να συμπληρώσεις την πρόταση, ταινία, «Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου» του Μπεν Ζάιτλιν, που ξεκινούν την προβολή τους και στη χώρα μας από σήμερα, με ξάφνιασαν με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Σαν ένα όμορφο μυστικό.
