Βρισκόμουν στο Λονδίνο, για τις συνεντεύξεις του «Frankenweenie». Αρπάζω ένα φίλο και πάμε να δούμε το «Holy Motors» του Καράξ. Μεσημέρι, σε μικρό κουλτουρο-multiplex, φίσκα η αίθουσα! Αρχίζει το έργο. Με κοιτάζει ο φίλος μου. Με ξανακοιτάζει. Περνάνε μερικά λεπτά ακόμη και μου λέει πως, για να μη φύγει, θα πέσει να πάρει έναν υπνάκο, άμα ροχαλίσει να σκουντήξω…
Ακολουθεί η δημοσιογραφική τής ταινίας του Μπέρτον, όπου, κατά τη διάρκεια των τίτλων τέλους, αρκετοί συνάδελφοι περίμεναν μπας και τους κοπεί το κλάμα για να σηκωθούν από το κάθισμα! «Είχατε χάσει κι εσείς pet σε μικρή ηλικία;», ήταν το ερώτημα που κυριαρχούσε στην έξοδο, αντιλαμβάνεσαι.
Πίσω στην Ελλάδα, μου μεταφέρουν πως οι ντόπιοι «ειδικοί» πάθανε εγκεφαλικά και οργασμούς με τον Καράξ και αδιαφόρησαν ή πέταξαν κάτι χλιαρά για το Μπέρτον. Έρχεται και η στιγμή που πάω να δω, μαζί με το «αγριεμένο πλήθος», το «Cloud Atlas», που τέτοιο… τριωράκι, ούτε στον εχθρό σου! Και ακούω κάτι ομορφιές και κάτι θαυμάσια, τι να πω, το βιολογικό μου ρολόι θέλει κούρδισμα, εγώ αν δεν είχα βγει να πάρω κάτι για μασούλημα, στο δεύτερο μισό θα με ξαπλώνανε και δεν έχω πει και σε κανέναν με ποιο τραγούδι να μου κάνουν την κηδεία!
Συμπέρασμα. Σε ποιο σύμπαν κατοικούν οι Έλληνες κριτικοί κινηματογράφου; Πότε πλήρωσαν εισιτήριο για τελευταία φορά; Τους νοιάζει ο αναγνώστης – θεατής; Πώς προστατεύεις το κοινό που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το «Holy Motors» και το ενδεχόμενο να πρόκειται περί αριστουργήματος ή απατεωνιάς; Αυτή την εβδομάδα, με την ιδανική ταινία – αφορμή, είπα να εξομολογηθώ τον διχασμό μου εκτενώς σε σχέση με το φιλμ του Καράξ. Το αποτέλεσμα μπορεί να σε ξενίσει. Παραδόξως, όμως, και οι δύο πλευρές της «controversial», διπλής κριτικής έχουνε τα δίκια τους. Σου μιλώ εκ πείρας! Και βαστάτε με, μην πιάσω και το «γαλλικό», γιατί στο στόμα μου το’ χω, έτοιμο…
