Από μια άποψη πρέπει να χαιρόμαστε. Ελληνικές ταινίες προβάλλονται στο εξωτερικό. Μερικές εκατοντάδες (φεστιβαλικών) θεατών θα τις δουν, θα σιγουρευτούν ότι γυρίζονται ταινίες στη χώρα μας. Οι προγραμματιστές θα μπορούν να τρίβουν τα χέρια τους, ειδικά όταν τα φιλμ αντιπροσωπεύουν αυτό το πρόσφατο «weird» ρεύμα των δημιουργών, από τη χώρα της κρίσης, ως ένα τριτοκοσμικό «στολίδι» στη συλλογή τους. Μπορεί κάποιοι να πάρουν και βραβεία, για να τονωθεί το ενδιαφέρον της παραγωγής στην Ελλάδα, ώστε να συνεχίσουν να γυρίζονται αυτά τα «εξαγώγιμα» προϊόντα. Ώσπου να ξεχαστεί η κρίση, οι εικόνες να καταστούν λιγότερο «weird» και κάποια άλλη χώρα να γίνει η Ρουμανία του 2014 ή οι Φιλιππίνες του 2015…
Στα πάτρια εδάφη, από την άλλη, το ελληνικό σινεμά βιώνει τη χειρότερα-δε-γίνεται απομάκρυνσή του από το θεατή. Και είναι το τελευταίο που θα ακούσεις να σχολιάζεται! Συναντάς παντού τα «μπράβο» και τα χειροφιλήματα, πουθενά τη μούντζα των ταμείων. Οι μεγαλοπαραγωγοί – διανομείς των πιο «σαλονάτων» σουξέ και των υψηλών budget του (πρόσφατου) παρελθόντος κρύβονται πίσω από δάνεια και φαλιμέντα, με αυτό το είδος ταινιών, των λεγόμενων «εμπορικών», να γκρεμοτσακίζεται στην αφάνεια. Η αγορά για την ελληνική ταινία εξαφανίζεται πλήρως, μαζί με τους θεατές. Τι να σου κάνει ένας Παπακαλιάτης το χρόνο; Δε φτάνει.
Κι έχεις και τις μαντινάδες στον «Πρωθυπουργό» του 29,66 %. Και δεν ξέρεις πού να πας και πού να κρυφτείς, γιατί θα σου ‘ρθει και ο Καζαντζάκης στο κεφάλι και θα βογκήξει ξανά το genre του ιστορικοβιογραφικού περιόδου. Τουλάχιστον, ο πιο υγιής σκηνοθέτης (και ουχί «δημιουργός», ευτυχώς) που έχουμε σήμερα, ο Ντένης Ηλιάδης, αναμένει την πρεμιέρα του δεύτερου αμερικανικού του φιλμ, «+1», στις 20 Σεπτεμβρίου. Στις ΗΠΑ. God bless. Μακριά από την Τήνο αυτός…
