Πριν από λίγα χρόνια, ο Αντώνης Στεργιάκης μου έδειξε μια παλιά φωτογραφία του, από την εποχή που δούλευε στον Άτταλο της Νέας Σμύρνης. Έπαθα σοκ. Ήταν ένα από αυτά τα δυνατά flashback – σφαλιάρες της στιγμής, που σε διακτινίζουν στο παρελθόν μεμιάς! Γυρίζω προς το Δημήτρη και το Γιώργο και τους λέω, «Ο πατέρας σας μου είχε ρίξει ‘πόρτα’ όταν ήμουν μικρός!» και αμέσως έρχονται φευγαλέες εικόνες εκείνης της αυστηρής φιγούρας πίσω από το τζάμι του ταμείου, που με κοίταζε με άγριο μάτι όποτε δοκίμαζα να μπω σε ακατάλληλη ταινία…
«Πατέρα» και «μπαμπά» τον φώναζα, πια, όποτε περνούσα από την Κοραή και είχα λίγο χρόνο να δω την οικογένεια Στεργιάκη, στην πιο αγαπημένη «υπόγα» του πολύπαθου κέντρου. Το «Αντώνης» δε μου έβγαινε! Ο κύριος Στεργιάκης ήταν το father figure που αναλάμβανε την κηδεμονία σου με το που θα έμπαινες στην όποια αίθουσά του, από το Ελυζέ μέχρι το Άστυ. Πάντα… «με αγάπη». Το αγάπησε το επάγγελμα, όσο λίγοι «σινεματζήδες» στην Αθήνα. Έφτασε να διανέμει και ταινίες, μαζί με τα παιδιά του, και να «χτυπάει» και σοβαρά βραβεία από όλα τα Φεστιβάλ του εξωτερικού. Αυτό που έμενε για μένα στο τέλος, όμως, ήταν η φιγούρα του «μπαμπά», που λες και σου άφηνε το χέρι στην είσοδο, για να μπεις στην «άλλη πλευρά» και να ζήσεις το σινεμά.
Ο μοναδικός Αντώνης Στεργιάκης έφυγε από τη ζωή το περασμένο Σάββατο, σε ηλικία 75 ετών. Χαρούμενος, πιστεύω. Γιατί μεγάλωσε πολλά παιδιά σε τούτη την πόλη. Με το ίδιο μεράκι για το σινεμά, στο οποίο αφοσιώθηκε σε ολόκληρη τη ζωή του. Θα τον θυμόμαστε πάντα, θα μοιραζόμαστε τις ιστορίες του, θα διαιωνίζουμε τις αναμνήσεις που έχουμε από στιγμές μαζί του, θα τον κρατήσουμε εδώ, κοντά μας. Και θα τα ξαναπούμε σε κάποια «προσεχώς»…
