Εδώ; Σφίγγονται για τον πολύτιμο λίθο. Το πετράδι του στέμματος για να δεις να πέφτουν πάνω από τρία «αστεράκια» σε blockbuster. Μη χέσω! Δε θα ξεχάσω τη φρίκη της εικόνας Ελλήνων κριτικών που έδιναν «αστεράκια» μετά τη δημοσιογραφική προβολή του «Avatar» του Τζέιμς Κάμερον. Εγώ κόντευα να κουτρουβαλήσω τα σκαλιά στην έξοδο, μέρα μεσημέρι, με τα μάτια μου να έχουν μείνει πίσω στην αίθουσα, από το οπτικό δέος και το 3D fun της υπόθεσης και ο άλλος να κάθεται και να «ζυγίζει» το «εργάκι», τύπου «να του βάλω * * ή * * ½;». Να βάλω και λίγο αγγουράκι;
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό το κακό στην Ελλάδα. Εντός των προβολών, θα τους δεις να γελάνε, να γουστάρουν, να συμμετέχουν, να το διασκεδάζουν. Σχετικά συχνά, τέλος πάντων, μη φανταστείς ότι γίνεται και πανηγύρι πενταήμερης εκδρομής… Βγαίνοντας έξω, όμως, νοιώθεις την ειρωνεία απέναντι σε αυτό που μόλις παρακολούθησαν, την απαξίωση προς το «εμπορικό», μια κατήφεια στο βλέμμα, λες και τους υποχρέωσαν σε… πρωκτικό σεξ για ένα δίωρο και βάλε. Στεγνά. Κι ύστερα αποκαλούν εμένα δυσκοίλιο και αυστηρό. Παραδόξως, το πρώτο το κατέχω, κυριολεκτικά.
Δουλεύω σ’ αυτό το χώρο εδώ και κάμποσα χρόνια. Ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω, γιατί η πλειοψηφία των δικών μας κριτικών δεν πρόκειται ποτέ να σε στείλει με χαρά ή να σε ωθήσει πειστικά να δεις μια ταινία σαν το «Στα Όρια του Αύριο». Γιατί τα τέσσερα ή τα πέντε «αστεράκια» δε θα τα δεις ποτέ για τέτοιο έργο. Είναι τόσο κακό να διασκεδάζεις; Κι αν όχι, γιατί δεν έχει και καλλιτεχνική αξία; Η αρχή της κινηματογραφικής Τέχνης ήταν το… «κουλτούρα να φύγουμε»; Ήμαρτον, πια! Οδηγήστε τον κόσμο στους κινηματογράφους σωστά!
