Ας το δούμε σε απλά μαθηματικά, χωρίς να μιλήσουμε καν με αριθμούς εισιτηρίων (όχι άλλο πόνο!). Αν πούμε, ελαφρώς αυθαίρετα, πως τούτη η σεζόν ξεκινά το Μάη, σταδιακά με το άνοιγμα των θερινών κινηματογράφων, μιλάμε για έντεκα εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων κυκλοφόρησαν πενήντα (50!) νέες ταινίες, χωρίς να υπολογίζουμε τις πλείστες επανεκδόσεις (περισσότερος πόνος εδώ…).
Με βάση την αξιολόγηση των κριτικών του FREE CINEMA και θεωρώντας ότι κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, δίχως δημοσιοσχετίστικα γλειψίματα και άλλες «τρικλοποδιές» που μαστίζουν το χώρο, έντεκα ήταν οι ταινίες που έπιασαν ή ξεπέρασαν οριακά το μέσο όρο (του * * ½ στα * * * * *). Είναι εκείνες οι ταινίες που μπορείς να παρακολουθήσεις στο σινεμά αν θέλεις να σκοτώσεις κάπως το χρόνο σου, χωρίς να… κατεβάσεις καντήλια. Οι ταινίες που δεν προτείνεις ανεπιφύλακτα, αλλά… εντάξει, μωρέ.
Στα * * * ½ και πάνω, όμως, τι γίνεται; Από τις αρχές Μαΐου έως και τούτη την εβδομάδα, οι ταινίες που πραγματικά άξιζαν, πάντα κατά τη γνώμη της κριτικής του FREE CINEMA, ήταν… έξι (με τις γνώμες να διχάζονται για δύο από αυτές). Έξι ταινίες που άξιζε να παρακολουθήσεις, από πενήντα φιλμ που βρήκαν το δρόμο για τη μεγάλη οθόνη στη χώρα μας!
Αν θα ήθελα να γκρινιάξω από το δικό μου point of view, λοιπόν, έχουμε μια αγορά η οποία κινείται λες και δεν άλλαξε η εποχή ή η ανάγκη – διάθεση του θεατή να πάει σινεμά. Μια αγορά η οποία λειτουργεί λες και είναι χειμώνας ακόμη! Βγάζοντας, όμως, τα περισσέματα του χειμώνα, μαζί με κάποιους λιγοστούς τίτλους που το timing αναγκάζει να διανέμουν ταυτόχρονα με το εξωτερικό και αξίζουν στ’ αλήθεια. Αυτή είναι η «κρίση» τους.
