Ακολουθούν στιγμές σοκ και δέους, σε προειδοποιώ! Έχω δει το πρώτο «Alien» στο σινεμά. (Παύση.) Τότε. Όταν βγήκε. Όχι σε καμιά επανέκδοση… Θυμάμαι ακόμα τη Ρίπλεϊ να τρέχει μέσα στο Νοστρόμο, και να πετάγονται από την οθόνη κάτι λαμπερές αχτίδες φωτός, μαζί με την πρωτόγνωρη αίσθηση που σ’ έκανε να πιστεύεις πως η αίθουσα ή θ’ απογειωθεί ή θα εκραγεί μαζί με το διαστημόπλοιο! Το σινεμά εκείνο δεν υπάρχει σήμερα. Αλλά η ανάμνηση είναι τόσο ζωντανή. Όπως με τη σκηνή της καταδίωξης στο Death Star, από το «Star Wars», στην πρώτη προβολή του, στο Ράδιο Σίτυ της Πατησίων.
Για έναν αδιευκρίνιστο και παλαβό λόγο, θυμάμαι που έχω δει την κάθε ταινία στη ζωή μου. Θυμάμαι που βρίσκονταν αυτά τα σινεμά. Μερικές φορές, όμως, η μνήμη σβήνει κάποια ονόματα. Υπερφόρτωση. Αναζητώντας αυτούς τους κινηματογράφους, έμαθα την Αθήνα ολόκληρη. Ήταν ο χάρτης μου. Κρατούσα και τα προγράμματα, μέχρι που σταμάτησαν να τα βγάζουν… Αρρωστάκι.
Πού το πάει ο «ποιητής»; Ίσως για τους λόγους αυτούς να έχω ένα δικαίωμα παραπάνω που γκρινιάζω για τον «Προμηθέα» του Ρίντλεϊ Σκοτ. Τον περίμενα με λαχτάρα παιδική. Και βγήκα από την αίθουσα απογοητευμένος. Δεν του χαρίστηκα στην κριτική που έγραψα. Γιατί έτσι πρέπει. Η αλήθεια είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά που πρέπει να διαθέτει μια κριτική. Όχι η υποκειμενική αλήθεια. Η ειλικρινής, «γυμνή» άποψη. Δεν πιστεύω πως η αρνητική κριτική κλείνει τα σινεμά. Στις κακές ταινίες και τις «ψευδείς» κριτικές που έστειλαν άδικα τον κόσμο σε αυτά, εκεί ας αναζητήσουμε τις αιτίες. Στη λιγδιασμένη από το γλείψιμο πένα και στο «δώσ’ τα όλα» μιας μεγάλης μερίδας της κριτικής. Το κοινό τα έδινε. Αλλά έπαψε. Και δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω με το ψέμα… Αν εξακολουθούμε ν’ αδημονούμε κάθε φορά που καρφώνουμε το βλέμμα στο «Ραντεβού το Σεπτέμβρη», ας σοβαρευτούμε.
