Τι κατόρθωσαν τα γραφεία διανομής μαζί με τις αίθουσες μέσα στην τελευταία δεκαετία, λοιπόν; Σε πρώτο στάδιο, να μεταφέρουν πίσω, στην Πέμπτη, τις πρεμιέρες των νέων ταινιών, για να «δελεάσουν» το θεατή, προσφέροντάς του μονάχα την ταινία που σκόπευε να δει μέσα στο weekend… μία μέρα νωρίτερα. Αυτό. Τελεία. Αποτέλεσμα, το – πιθανώς κακό – word of mouth να πληγώνει, ουσιαστικά, την κίνηση του Σαββατοκύριακου, όταν, βέβαια, το κοινό πατούσε στους κινηματογράφους τις Πέμπτες. Διότι, σήμερα πλέον, η μέρα αυτή είναι εισπρακτικά… η πέμπτη χειρότερη της εβδομάδας (μόλις που ξεπερνά το 10% της αγοράς)!
Αποφασίζοντας, δε, να στηρίξουν (χα!) ακόμη μια σθεναρή μέρα της εβδομάδας, ρίξανε ένα κάρο προσφορές (με ή χωρίς τρίτους «πελάτες» στη μέση), πουλώντας δύο στην τιμή του ενός και προσθέτοντας κάθε λογής εκπτώσεις, διπλασιάζοντας σχεδόν το μερίδιο της Τετάρτης στη συνολική πίτα της αγοράς. Σήμερα, το 18% από από αυτό το σύνολο προέρχεται από τις Τετάρτες, με τάσεις να ισοφαρίσει τις Κυριακές και να εκθρονίσει τα Σάββατα, την πατροπαράδοτη μέρα της «μεγάλης εξόδου» για την ψυχαγωγία του μέσου θεατή. Η απόσταση της κορυφής από τις Τετάρτες, πλέον, προσεγγίζει το 5%!
Θα μου πεις, αφού κόβονται περισσότερα εισιτήρια, γιατί γκρινιάζεις; Γιατί… δεν κόβονται! Στο πλαίσιο των τελευταίων δέκα ετών, το 2012 ήταν η μοναδική χρονιά που το ελληνικό box-office δεν ξεπέρασε τα 10.000.000 εισιτήρια. Με την τιμή να πέφτει διαρκώς, το μόνο πράγμα που δεν ανεβαίνει είναι τα εισιτήρια που κόβονται. Για να μη μιλήσουμε για τα νούμερα ως τζίρο… Ειρωνεία; Δε βγάζεις άκρη. Το σίγουρο είναι ένα: οι προσφορές δεν αποδίδουν. Δεν έπεισαν τις μάζες. Απλά, συσπείρωσαν τους «τζαμπατζήδες». Σκληρό ή όχι, δε σώζεται κανείς έτσι. Άραγε, τι άλλο… ευεργετικό (#sarcasm) θα σκεφτούν οι ιθύνοντες για το μέλλον;
