του Ηλία Φραγκούλη

Έχει κατηγορηθεί για πολλά στον τηλεοπτικό του βίο. Έχει κάνει τις μάζες να τον προσκυνούν, έστω και για τους λάθος λόγους. Συντηρεί και από μόνος του ένα σχεδόν ανύπαρκτο, εγχώριο star system. Και ξέρεις πως ο κυνισμός θα είναι η πρώτη κριτική που θα δεχθεί για το σκηνοθετικό του ποδαρικό στο σινεμά με το «Αν…». Χωρίς να θέλω να απαντήσω ακόμη κατασταλαγμένα στο τι είναι ή τι αντιπροσωπεύει αυτή η ταινία, στέκομαι σε μερικά βασικά σημεία ή και διαπιστώσεις για το φιλμ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, στο πλαίσιο του πιο ανελέητου… teasing!

• To «Αν…» είναι μια ταινία που γυρίστηκε το 2012 και μιλάει για το 2012. Μας αφορά η γλώσσα που μιλάει. Όχι γιατί έχει ενθέσει μέσα στην ιστορία του τη σημερινή Ελλάδα. Αλλά γιατί δεν είναι ακόμη ένα ρετρό αναμάσημα που μυρίζει κουζίνες, θυμάται τη μεταπολίτευση και νοσταλγεί το σεμεδάκι πάνω από την εικόνα… της τηλεόρασης.

• Το «Αν…» είναι μια ταινία αγχωμένη, που θέλει να είναι πολλές μαζί, σίγουρα περισσότερες από τη διπλή / εναλλακτική αφήγηση της μιας ιστορίας του, λες κι ο δημιουργός του δεν πρόκειται να ξανακάνει σινεμά στη ζωή του.

• Το «Αν…» επισημαίνει το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα που βιώνει το ελληνικό σινεμά (ή θέαμα, αν προτιμάς) σήμερα: δεν έχουμε ηθοποιούς. Το πρώτο πρόβλημα το γνωρίζεις, πίστεψέ με.

• Το «Αν…» μπορεί να γυρίσει… μπούμερανγκ στο γυναικείο target group του Παπακαλιάτη και των τηλεοπτικών του serials! Θα αναλυθεί την επόμενη εβδομάδα – αν όχι και εισπρακτικά…

• Το «Αν…» έχει θετικές συγγένειες με το παρελθόν του ελληνικού, εμπορικού κινηματογράφου. Και δεν εννοώ απαραίτητα την παρουσία των Κωνσταντίνου και Κοντού ή αυτό που αντιπροσωπεύουν.

«Αν…» μου άρεσε; Το σκέφτομαι. Σε σοκάρει αυτό; Στις 29 του μήνα οι υπόλοιπες απαντήσεις…