Αν η «τρύπα του όζοντος» ακουγόταν ως κάτι το καταστρεπτικό για το μέλλον του πλανήτη στο πρόσφατο παρελθόν, τότε το άκουσμα του «ελληνικού κινηματογραφικού καλοκαιριού» θα έπρεπε πλέον να φέρει συνειρμούς απόλυτου ολέθρου, ακόμη και σε διεθνή κλίμακα! Είπα «όλεθρος» και θυμήθηκα αγαπημένο τίτλο τσόντας από παλιότερο σχετικό αφιέρωμα για το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ: «Κωλέθρια Σχέση». Εκεί φτάσαμε με το σινεμά. Αλλά δεν ήταν έτσι πάντοτε. Το σινεμά υπήρξε (ειδικά για μένα) η μεγαλύτερη αγάπη σε τούτη τη ζωή, η απόλαυση της ψυχαγωγίας και το απάγκιο των συναισθημάτων, μια μεγάλη οθόνη φυγής που μπορεί να μοιραζόμασταν μαζικά, αλλά ο κάθε θεατής τη βίωνε διαφορετικά, πιο προσωπικά, μέσα του.
Μου έχουν λείψει αυτά τα βιώματα στο σινεμά τα τελευταία χρόνια. Έχει γίνει αγγαρεία περισσότερο. Ούτε αγάπη, ούτε απόλαυση, ούτε καν δουλειά. Τι να αγαπήσεις; Βγαίνουν καμία δεκαριά ταινίες κάθε εβδομάδα κι όταν φτάνει το τέλος της σεζόν και πας να φτιάξεις λίστα απολογισμού, ξεσκαρτάρεις top 10 με λιγότερους από είκοσι τίτλους! Τι να απολαύσεις; Που κοιτάς την ώρα στο κινητό για να δεις πόσο πρέπει να αντέξεις ακόμη, με την ελπίδα να έχει έρθει και κανένα message για να απαντήσεις και να αισθανθείς ότι κάτι κάνεις… Ποια δουλειά; Media-κός τάφος η Ελλάδα, προ καιρού, δίχως προσδοκίες για κάτι ποιοτικό, δίχως ζήτηση στην εργασία, με την κριτική να εξακολουθεί να «ευνουχίζεται» από δημοσιοσχετίστικες συμπεριφορές. Είδος αναξιόπιστο στη συνείδηση των περισσότερων αναγνωστών, πλέον. Υπό εξαφάνιση, για να εξυπηρετηθεί καλύτερα και η διανομή, βρε αδελφέ.
Κάθε εβδομάδα, το ίδιο pattern. Φίλοι και γνωστοί που με ρωτούν. «Τι να πάω να δω στο σινεμά, βρε Ηλία; Εσένα σε εμπιστεύομαι…». Κόμπος στον λαιμό η απάντηση. Και ειδικά τώρα, κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής περιόδου, με όλα τα αζήτητα της σεζόν, τα σκουπίδια «ευχαρίστησης», τα «δύο αστεράκια» της υποχρέωσης, τους τίτλους που σε μία με δύο βδομάδες δεν θα θυμάται κανείς και θα τους κάνεις zapping σε λιγοστούς μήνες αργότερα από τα κανάλια που πληρώνεις για να βλέπει κάποιος στο σπίτι τους αγώνες ποδοσφαίρου…
Δεν ήταν έτσι το καλοκαίρι μας. Δεν ήταν αυτή η κινηματογραφική μας παιδεία. Δεν είναι αγάπη αυτή. Καθώς έφτιαχνα το πρόγραμμα για το έκτο ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, αναζητώντας εναγωνίως κόπιες και δικαιώματα από παλιά έργα, σκεφτόμουν πόσο όμορφα θα είναι κι εφέτος και ξεγελούσα την κούραση αυτής της «one man show» διοργάνωσης. Την οποία μελετάω κάθε χρόνο τέτοια εποχή κι ας… χτικιάζω μέχρι να έρθει η μέρα της έναρξης (ή και η πίκρα της λήξης). Είναι μοναδική η χαρά του να ξαναβλέπω repertory τίτλους σε θερινό σινεμά, δίπλα σε απλούς θεατές. Βγάζει μια νοσταλγία που μοιάζει με δυναμωτικό φάρμακο, μαζί με τις αντίστοιχες ιδιότητες που κουβαλάνε μέσα τους αυτές οι ταινίες. Από τις 29 Ιουνίου, θα έχω κάτι να χαίρομαι. Όπως στα χρόνια που έμαθα τόσα πολλά πράγματα για τον κινηματογράφο, επισκεπτόμενος τα θερινά σινεμά, πολλάκις κάθε εβδομάδα. Πριν ανακαλύψω την ύπαρξη της… «Κωλέθριας Σχέσης»!
