του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ο Κάρολος Ζωναράς είχε ήδη δημιουργήσει αίσθηση πριν από λίγα χρόνια με την πρώτη του ταινία, το «Γιο του Τσάρλυ», παρουσιάζοντας ένα καθαρόαιμο cult θέαμα που τιμούσε τις ρίζες του, αλλά έκλινε περισσότερο προς την καρικατούρα. Με τη δεύτερη απόπειρα, ο Ζωναράς παραμένει ευρέως στον ίδιο θεματικό χώρο, αλλά, σαφώς, με καλύτερο έλεγχο του υλικού και πλήρη αξιοποίηση του μέσου του, περπατώντας ευέλικτα ανάμεσα στην ελαφριά παρωδία και το homage προς το αρχικό υλικό. Γιατί το «Μπιγκ Χιτ» είναι, όντως, η ελληνική απόδοση του ομώνυμου έργου του Φριτς Λανγκ, από το 1953, ακολουθώντας πλήρως τους κανόνες ενός νουάρ και τις απαραίτητες τυποποιήσεις των χαρακτήρων.

Μέσα από την αυστηρή αφοσίωση στο αρχικό υλικό (από το οποίο βλέπουμε και ολόκληρες σεκάνς πανέξυπνα ενσωματωμένες στο τελικό υλικό, ειδικά όταν το budget δεν επιτρέπει την αναπαράσταση των σκηνών…), ο Ζωναράς καταφέρνει να χωρέσει μια λεπτή δόση ειρωνείας και έξυπνο χιούμορ που προκαλεί το γέλιο, αποφεύγοντας τα προφανή και χωρίς ποτέ να προσβάλλει την αρχική πηγή επιρροής. Το δε τρικ του εξ αρχής ντουμπλαρίσματος όλων των διαλόγων, με διαφορετικούς ηθοποιούς να λαμβάνουν credit για την φωνητική ερμηνεία, λειτουργεί ανέλπιστα καλά και δεν τρίβεται και στην μούρη του θεατή για να καεί! Είπαμε, απόλυτος έλεγχος του υλικού.

Δυστυχώς, η ταινία πέρασε κάπως απαρατήρητη μέσα στο στρίμωγμα του προγραμματισμού, αλλά τα θετικά σχόλια όσων την ανακάλυψαν θα βοηθήσουν ώστε να βρει την προβολή που της αξίζει και να γίνει ένα… «Μπιγκ Χιτ»;