του Νίκου Παλάτου

Οι Γερμανοί ενδεχομένως να φημίζονται για πολλά πράγματα, αν όμως υπάρχει ένα για το οποίο σίγουρα δεν φημίζονται είναι η ικανότητα τους στο… ανάλαφρο χιούμορ. Υπό αυτό το πρίσμα, η πληροφορία ότι το «Ένα για τον Δρόμο» αποτελεί μια «feelgood» (στα όρια του crowd-pleaser!) γερμανική κινηματογραφική απόπειρα, η οποία μάλιστα καταπιάνεται με το διόλου αμελητέο πρόβλημα του αλκοολισμού, στέκει από μόνη της ικανή να σπείρει… τον τρόμο! Το γεγονός ότι (σε γενικές γραμμές) τη σκαπουλάρει, ακολουθώντας γλυκόπικρη γραμμή του τύπου «μια στο καρφί και μια στο πέταλο», το λες και επιτυχία.

Ο αλκοολισμός δεν αντιμετωπίζεται εδώ ως κάποιο είδος περισπούδαστου επιστημονικού πειράματος, όπως εν πολλοίς συνέβαινε στον «Άσπρο Πάτο» (2021), αλλά τοποθετείται στο καθημερινό πλαίσιο της παρεΐστικης διασκέδασης και κοινωνικότητας, με τρόπο που μπορεί ν’ αναγνωριστεί πανεύκολα από τον καθένα. Ο Μαρκ εργάζεται το πρωί ως εργοδηγός σε οικοδομικό εργοτάξιο, έχοντας κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση των συναδέλφων του, αφού δείχνει να είναι άριστος στη δουλειά του, όμως, τα βράδια, μαζί με τους κολλητούς του φίλους, του δίνει και καταλαβαίνει στα διάφορα βερολινέζικα bar. Η υποχρεωτική παρακολούθηση των ιδιαιτέρως βαρετών μαθημάτων του προφέσορα Μπλάου (ως αναγκαία συνθήκη επιστροφής του διπλώματος οδήγησης), δεν θα τον κάνει να κοιτάξει στα σοβαρά το θέμα του, αφού (κατά τον ίδιο) το όποιο πρόβλημά του είναι ανύπαρκτο, άρα και άκρως διαχειρίσιμο. Για ν’ αποδείξει το πανεύκολο του πράγματος, βάζει στοίχημα με τον καλύτερό του φίλο, Ναντίμ, πως μπορεί για πλάκα να απέχει από το ποτό για το τρίμηνο που θα βρίσκεται υπό καθηγητική «επίβλεψη». Η «συμμαθήτριά» του Έλενα τον διαβεβαιώνει πως θα χάσει πριν κλείσει καν ο πρώτος μήνας, διότι και αυτή έχει πει τα ίδια πολλές φορές στο παρελθόν και… όλο στον μίστερ Μπλάου καταλήγει. Ως γνωστόν, άλλωστε, η μπύρα στο Βερολίνο ρέει άφθονη.

Κινούμενο ανάμεσα στην τραγωδία και το αστείο, το «Ένα για τον Δρόμο» ενίοτε μοιάζει με ανάπτυξη… σχολικής έκθεσης με θέμα «Ο Αλκοολισμός», έχοντας βάλει στόχο να τικάρει όλα τα απαραίτητα κουτάκια που κάποιο αόρατο λυσάρι έχει προτείνει μέσα από τις σελίδες του. Το κάνει αξιοπρεπέστατα, μεν, αρκετές φορές, όμως, η συνέπεια του διδακτισμού με έκανε να μαντέψω με χαρακτηριστική άνεση τι ακριβώς θ’ ακολουθήσει (οι σκηνές με την pizza στην αρχή και με το ποδήλατο στο τέλος αποτελούν σχετικά ευκολάκια). Κάπως έτσι, η ευφορία της μέθης ακολουθείται από τη σταδιακά αυξανόμενη επαγγελματική ασυνέπεια, ο χαβαλές του bar ή της κοινωνικής υποχρέωσης εξελίσσεται σε άβολο ξεφτιλίκι και το κολλητό δέσιμο με τον φίλο από την παιδική ηλικία ενδέχεται να ανατραπεί.

Όλα αυτά εξετάζονται αποκλειστικά μέσα από τη ματιά του Μαρκ, καθώς όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι είτε διακοσμητικοί (το σύνολο των «μαθητών» της τάξης του καθηγητή Μπλάου), είτε ξεχνιούνται στην πορεία (ο καλός φίλος Ναντίμ), είτε υπάρχουν για να μπορεί ο κεντρικός ήρωας να… λέει και καμιά κουβέντα με κανέναν άλλο άνθρωπο! Αυτό το τελευταίο αφορά τη συμπρωταγωνίστρια Έλενα, η οποία μπαινοβγαίνει στο στόρι ως αδιόρατη ερωτική έλξη και συνοδοιπόρος του Μαρκ στο πιόμα, όμως, στην πραγματικότητα το σενάριο ελάχιστη σημασία της δίνει. Από την άλλη, παρουσιάζοντας αμφότερο το αλκοολικό ζεύγος να διατηρεί έναν πολύ άνετο και cool τρόπο ζωής (δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι με διαμέρισμα σαν αυτό της Έλενα…), αφαιρεί σημαντικά από την εξαθλίωση στην οποία η άνευ μέτρου κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να οδηγήσει. Είπαμε, είναι «feelgood» το φιλμ, αλλά από την αυτοχειρία του «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» (1995) μέχρι τη χαλαρή αντιμετώπιση που εισπράττει ο Μαρκ στην εργασία του (όσες μέρες και να λείπει από αυτήν!), υπάρχει αρκετός δρόμος ανάμεσα…