FreeCinema

Follow us

DUNGEONS & DRAGONS: ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΚΛΕΦΤΩΝ (2023)

(DUNGEONS & DRAGONS: HONOR AMONG THIEVES)

  • ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια Φαντασίας
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζον Φράνσις Ντέιλι, Τζόναθαν Γκόλντσταϊν
  • ΚΑΣΤ: Κρις Πάιν, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Ρεγκέ-Ζαν Πέιτζ, Τζάστις Σμιθ, Σοφία Λίλις, Χιου Γκραντ, Κλόι Κόουλμαν, Ντέιζι Χεντ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 134'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD

Καταφερτζής κλέφτης, παρέα μ’ ένα μικρό τσούρμο από τυχοδιώκτες συνοδοιπόρους οι οποίοι κατέχουν ουκ ολίγες μαγικές ικανότητες, αναζητά κλεμμένο κειμήλιο που ίσως του επιτρέψει να επαναφέρει στη ζωή την πεθαμένη και πολυαγαπημένη του σύζυγο.

Η μνήμη μου συμπεριφέρεται μ’ έναν χαριτωμένα παιγνιώδη τρόπο. Όποτε βλέπω κακή ταινία, αρκούν ελάχιστες μέρες για να… ξεχάσω σχεδόν τα πάντα γύρω απ’ αυτήν! Είναι η δική μου… «μαγική» ικανότητα, να κάνω delete από άχρηστες πληροφορίες και την όποια ανάμνηση ενός θεάματος που δεν είναι καθόλου απαραίτητο να καταλαμβάνει χώρο μνήμης μέσα μου. Καταλαβαινόμαστε, έτσι;

Υπόδειγμα της κατάντιας στην οποία έχει περιπέσει το Χόλιγουντ σήμερα, το «Εντιμότητα Μεταξύ Κλεφτών» επιχειρεί ν’ «αναστήσει» ένα κανονικό ψοφίμι κινηματογραφικού franchise, το οποίο (προφανέστατα) βασίζεται στην ύπαρξη του «Dungeons & Dragons», διάσημου επιτραπέζιου RPG που έκανε την παρθενική του εμφάνιση το 1974. Η «έμπνευση» να μεταφερθεί στο σινεμά ξεκινά από το 2000, με την ομώνυμη παραγωγή που… «έκλεισε κάστρα» (τα ταμεία δεν ισοφάρισαν ούτε το κόστος της!), για ν’ ακολουθήσουν δύο ακόμη πιο ντροπιαστικά sequel τα οποία ουδείς θυμάται ότι υπήρξαν (καν), διότι εκείνο του 2005 έκανε την πρεμιέρα του στην τηλεόραση στις ΗΠΑ κι εκείνο του 2012 έπρεπε να το ψάξεις καλά στα ράφια ενός DVD club… Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί μετά από μια τέτοια «τριλογία» ασχολούμαστε εκ νέου με το «D&D» κι ένα εντελώς απεγνωσμένο και στείρο κατασκεύασμα μεγάλου budget από την Paramount, η οποία μάλλον φιλοδοξεί να δημιουργήσει και συνέχειες (οίκτο!).

Σ’ ένα κυριολεκτικό αλαλούμ πλοκής, ο Έτζιν παίρνει τη σκυτάλη της αφήγησης και αιτείται απονομή χάριτος από τους δικαστές του, ώστε να βγει από τη φυλακή και να ξαναβρεί την ανήλικη κόρη του, η οποία θα έπρεπε να μεγαλώνει υπό τη φροντίδα της… συγκρατούμενής του Χόλγκα, ενός συντροφικού «υποκατάστατου» μητέρας, ατυχώς με παρόμοια hobbies κλεπταποδοχής. Ο Έτζιν μας λέει (θέλοντας και μη…) την ιστορία ης ζωής του και μας εξηγεί πως, μετά την απώλεια της συζύγου του από καταραμένο ξόρκι των Κόκκινων Μάγων, επέλεξε τον κακό δρόμο της παρανομίας, πέφτοντας ταυτόχρονα στην παγίδα του δαιμόνιου Φορτζ, ο οποίος συνεταιρίζεται με τη μοχθηρή μάγισσα Σοφίνα, με αμφότερους να μην έχουν και τόσο κοινά οράματα για το μέλλον, δυστυχώς.

Κάθε επόμενη σεκάνς δράσης ακολουθεί (όπως και στο παιχνίδι) μια λογική τύπου «we need a plan», με τη διαφορά ότι εδώ το «σχέδιο» έπρεπε ν’ ακολουθεί ένα καλοστημένο σενάριο με συμπαγή ιστορία και στόχους, έως την κατάληξη στο επιθυμητό happy end. Αντ’ αυτού, η… κουλαμάρα αναζητά αμέτρητα «άλλοθι» από το fantasy genre, για να δικαιολογηθούν απίστευτα ανόητες υποπλοκές, η έκβαση των οποίων ποσώς σ’ ενδιαφέρει, αφού εξαρχής στοιχηματίζεις ότι το φινάλε θα βρει όλους τους ήρωες του φιλμ σώους και αβλαβείς. Οι θεατές που δεν έχουν καμία επαφή με το «D&D» θ’ αδιαφορήσουν πλήρως για κάποιες (ονομαστικές) αναφορές στο παιχνίδι και ούτε τα CGI πλάνα του πρόκειται να τους «πλανέψουν» σε βαθμό εντυπωσιασμού, μιας και το συνολικό στήσιμο του έργου απέχει… πολλές ζαριές από ένα κάπως αξιομνημόνευτο καλλιτεχνικό δημιούργημα. Εν ολίγοις, το «Εντιμότητα Μεταξύ Κλεφτών» αντέχει μονάχα σαν ένα είδος εφηβικού θεάματος, δίχως ίχνος νοσταλγικού value για ενήλικες που ο τίτλος του παιχνιδιού ενδεχομένως θα τους «κλείσει το μάτι» δελεαστικά.

Αναζητώντας διαφυγή, από το ένα «σχέδιο» στο επόμενο, ο Έτζιν και η παρέα του σπαταλάνε μία εξωφρενική διάρκεια (134 λεπτά!) για να επαναλαμβάνουν διαρκώς ένα «Τι κάνουμε τώρα;», προσφέροντας απαντήσεις δράσης που καλύτερα θα ήταν να στρέφουν το βλέμμα του κοινού προς τη φωτεινή ένδειξη της… εξόδου κινδύνου από την κινηματογραφική αίθουσα, αντί της βασανιστικής παρακολούθησης των δρώμενων επί της μεγάλης οθόνης.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Νομίζω πως άρχισα να χάνω την υπομονή μου στην επίθεση της… αρκουδοκουκουβάγιας! Ή στις πέντε ερωτήσεις προς τους… ζόμπι πολεμιστές. Έξω το rating καταλληλότητας είναι PG-13, αλλά εγώ θα έλεγα πως αυτή είναι μία οριακή ηλικία για ν’ αρέσει σε άνθρωπο ένα τέτοιο κατασκεύασμα. Θα του έδινα κάποια περιθώρια «προτεινόμενου» εάν έπαιζε και με μεταγλώττιση στα ελληνικά. Το ενήλικο κοινό, ας θυμηθεί (γιατί;) το φιλμ του 2000 κι ας κάνει τα κουμάντα του.


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.