του Νίκου Παλάτου

Ο Ντέιβιντ Στάναρντ είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης μίας εκ των κορυφαίων εταιρειών κατασκευής και εμπορίας ηλεκτρικών σκουπών. Ζει πλουσιοπάροχα στο όμορφο σπίτι του, μαζί με τη σύζυγο του, Ίντιθ, και τον πολυαγαπημένο του γιο, Άντι. Καθώς ετοιμάζεται για κάτι που μοιάζει με μία τυπική μέρα στο γραφείο, υπόσχεται στον μικρό πως θα γυρίσει στο σπίτι νωρίς το μεσημέρι, ώστε να περάσει το απόγευμα μαζί του. Μένει πιστός στην υπόσχεσή του, ο πιτσιρικάς, όμως, δεν επιστρέφει από το σχολείο. Προσπαθώντας να καταλάβει τι έχει συμβεί στο παιδί του, επικοινωνεί με όσους θα έπρεπε να γνωρίζουν κάτι, αντιλαμβανόμενος τη μαύρη αλήθεια: ο Άντι έχει πέσει θύμα απαγωγής! Με την Αστυνομία στο πλευρό του, αλλά κι έναν φιλόδοξο δημοσιογράφο – κακό μπελά στο κεφάλι του, ο Στάναρντ περιμένει να μάθει τις απαιτήσεις των απαγωγέων, καθώς και τις οδηγίες τους για τα περαιτέρω. Όταν, όμως, ο ντετέκτιβ που έχει αναλάβει την υπόθεση τον ενημερώνει πως σύμφωνα με την πείρα του οι πιθανότητες σωτηρίας του γιου του είναι οι ίδιες, είτε πληρώσει τα λύτρα, είτε όχι, ο businessman αρχίζει να έχει διλήμματα. Εάν η πληρωμή δε συνιστά την ασφαλή επιστροφή του Άντι στο σπίτι, τότε γιατί να πληρώσει;

Σε όποιον θυμίζει κάτι όλο αυτό, είναι ίσως επειδή η μεγάλη εισπρακτική επιτυχία «Η Απαγωγή» (1996) του Ρον Χάουαρντ, με τον Μελ Γκίμπσον στον κεντρικό ρόλο, αποτελούσε remake τούτου. Ο Χάουαρντ είχε δώσει στην πλοκή της ταινίας του μια action thriller διάσταση, καταφέρνοντας να παρουσιάσει την παρουσιάσει ως ενήλικη ψυχαγωγική περιπέτεια, πλήρως προσαρμοσμένη στα καλούπια της εποχής της, αλλά και του πρωταγωνιστή της. Ήταν αξιοπρεπέστατη η δουλειά του Χάουαρντ, παρά την τόσο διαφορετική προσέγγιση του θέματος πάνω στο οποίο βασίστηκε.

Το αυθεντικό «Ransom!» (με θαυμαστικό στον τίτλο, σε αντίθεση με το remake του) είναι ένα χαμηλότονο δράμα χαρακτήρων, το οποίο διαδραματίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου εντός της οικίας ενός αγωνιούντα για την τύχη του παιδιού του πατέρα. Με τους απαγωγείς να παραμένουν σταθερά «αόρατοι», όλο το βάρος πέφτει στα ηθικά διλήμματα του Στάναρντ, καθώς εκείνος αμφιταλαντεύεται για το αν θα πρέπει να καταβάλει τα λύτρα (τα οποία, ως ποσό, δεν αποτελούν πρόβλημα γι’ αυτόν) ή όχι. Ακούει με προσοχή τις συμβουλές της Αστυνομίας, προσπαθεί να καλμάρει την ευρισκόμενη στα όρια της κατάρρευσης σύζυγό του, ενώ αναγκάζεται (θέλοντας και μη) να συνεργαστεί με αετονύχη reporter, ο οποίος φαντάζεται πως θα προκύψουν μεγάλα πρωτοσέλιδα από την όλη υπόθεση. Η εισαγωγή του δημοσιογράφου στην πλοκή γίνεται με έναν παράξενο (αν μη τι άλλο) τρόπο, αφού τρυπώνει (κυριολεκτικά!) από την πίσω πόρτα, έχοντας τη σύμφωνη γνώμη ενός ντετέκτιβ, με τον οποίο διατηρεί φιλία από παλιά. Στην πορεία, αποκτά καθοριστικό ρόλο ως παράγοντας επιρροής των αποφάσεων, σε μια σεναριακή τροπή που έβλεπε αρκετά μπροστά σε ότι αφορά τη δύναμη της λαϊκίστικης δημοσιογραφίας.

Καθώς ο εκπρόσωπος του «αμερικανικού ονείρου» βλέπει όσα είχε μοχθήσει ν’ αποκτήσει (επιχείρηση, χρήματα, σύζυγος, παιδί, σπίτι με υπηρετικό προσωπικό) να κινδυνεύουν να χαθούν στη στιγμή, αυτό που περισσότερο ενδιαφέρει εδώ είναι η εσωτερική του ηθική πάλη, για το τι πρέπει να πράξει τελικά. Ο πανικός της γυναίκας του έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη δική του ψυχραιμία, αν και μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο ούτε ο ίδιος φαίνεται να γνωρίζει με σιγουριά εάν πήρε την ορθή απόφαση. Οι αστυνομικές έρευνες για την ανακάλυψη των δραστών είναι δευτερευούσης σημασίας, η δε ταυτότητα των απαγωγέων παραμένει ολοκληρωτικά ανύπαρκτη, αφαιρώντας την όποια προδιάθεση (που ίσως υπήρχε) για κάτι το οποίο θα πλησίαζε το genre του θρίλερ μυστηρίου. Είναι, όμως, αυτή η παράμετρος που κάνει τα ούτως ή άλλως ενδιαφέροντα «Λύτρα της Αρπαγής» να διαφέρουν από την κατά πολύ πιο διάσημή τους «Απαγωγή». Υπό το πρίσμα της ανακάλυψης (έστω) των αποκλίσεων που υπάρχουν στην πλοκή των δύο «δίδυμων» κατά τα άλλα φιλμ, η παρακολούθηση τούτου γίνεται τουλάχιστον αξιοπερίεργη.