του Νίκου Παλάτου

Έχουν περάσει τριάντα (και βάλε!) χρόνια από την εποχή που ο Ρένι Χάρλιν γύριζε δυνατά blockbuster όπως το «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει 2» (1990) ή το «Βαρομετρικό Χαμηλό» (1993). Μόλις τρία, όμως, από τότε που ολοκλήρωνε τους θλιβερούς «Σπεσιαλίστες» (2021). Αν θέλουμε να βρούμε τη θετική πλευρά του νέου του εγχειρήματος, ας πούμε πως με τούτη την «Αποστολή στην Ελλάδα» ο βετεράνος (πλέον) σκηνοθέτης επιδεικνύει σαφή βελτίωση από την προηγούμενη φορά (κάτι όχι και τόσο δύσκολο, βέβαια, μιας και σε περίπτωση που πετύχαινε το αντίθετο… θα επρόκειτο περί αξιομνημόνευτου κατορθώματος!). Αν το δούμε από την αρνητική του σκοπιά, ας σημειώσουμε απλά και διακριτικά πως οι χολιγουντιανές μέρες της δεκαετίας του ‘90 δείχνουν να έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί για τον πάλαι ποτέ ένδοξο Φινλανδό «παραγγελιοδόχο».

Το γεγονός πως ο κάποτε άκρως αποτελεσματικός πράκτορας Βέιλ, έχοντας μπουχτίσει από τις μυστικές αποστολές και τα πιστόλια, έχει επιστρέψει στο επάγγελμα των νεανικών του χρόνων, βγάζοντας (πια) το ψωμί του ως τίμιος… χτίστης, σίγουρα πλάθει εικόνες ενός τίμιου εργάτη, αποστασιοποιημένου από την ιμπεριαλιστική πολιτική του θείου Σαμ, βλέποντας τα πράγματα με άλλο μάτι. Επί της ουσίας, ο αυθεντικός τίτλος του φιλμ ουδεμία σχέση έχει με την πλοκή και τους χαρακτήρες! Πρόκειται για… τούβλο ευρήματος, το οποίο εκτός από το δήθεν μυστήριο με το οποίο περικλείει παρελθούσες αποφάσεις, νυν σκοπούς και μελλοντικές προθέσεις του κεντρικού ήρωα, ουσιαστικό λόγο ύπαρξης δεν έχει. Από το συμπέρασμα αυτό εξαιρείται η «αντρουά» (όσο και ξεκούδουνη) εισαγωγική σκηνή με το υπό βροχής οικοδομικό ξυλίκι, η οποία ως ενορχήστρωση προσπαθεί να μιμηθεί τον «John Wick», υπενθυμίζοντας με τρόπο σχετικά πειστικό πως (τουλάχιστον) τον παλιό καλό καιρό ο Χάρλιν το ‘χε στις σκηνές δράσης.

Από τη στιγμή που ο χτίστης Βέιλ βάζει στον πάγο μυστρί και… Amstel, επιστρέφοντας χαρωπά στα χλιδάτα πρακτοριλίκια του διεθνούς jet-set, με ξενοδοχειάρες και mini bar, η ταινία επιχειρεί να στήσει ένα συνωμοσιολογικό υπόβαθρο μπλέκοντας παραδοσιακού τύπου προσωπική εκδίκηση με υφέρποντα αντιαμερικανισμό. Ως προς το πρώτο, ακολουθεί τα τυπικά και… πλήρως ασύνδετα του genre, όπου σκοτεινά πρόσωπα από το παρελθόν, διεφθαρμένοι πράκτορες, σκληρός υπόκοσμος, διεθνής Μαφία, λαοφιλής πολιτικός και παλαιόθεν άσβεστο ρομαντικό αίσθημα μπλέκουν με δίδυμο βετεράνου άσσου της μπουνιάς και αρχάριας πρακτοράντζας σ’ ένα καταστασιακό που όσο καλή διάθεση και να υπάρχει, μόνο με… άλματα λογικής μπορεί να χαρακτηριστεί αξιόπιστο. Αντιθέτως, το αντιαμερικανικό στοιχείο της πλοκής βγάζει ένα κάποιο νόημα, όμως, χάνεται μέσα στην ανυπαρξία των όποιων σοβαρών καταγγελτικών προθέσεων, σκορπώντας ενίοτε συγκαταβατικά χαμόγελα (πόσω μάλλον στο ντόπιο κοινό), εξαιτίας των «παραδοσιακών» αντιαμερικανικών ρητορικών, συνοδεία διαδηλώσεων τύπου… flash mob. Ειλικρινά, έπειτα από το σύνθημα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» που ακούστηκε κάπου στην αρχή, πίστεψα πως στα διάφορα πλακάτ της τελικής «μεγαλειώδους συγκέντρωσης» στην πλατεία Αριστοτέλους θα παίξει (και) κάτι του στυλ… «έξω οι βάσεις του θανάτου».

Σε ό,τι αφορά τα απολύτως δικά μας, η πόλη της Θεσσαλονίκης παίζει καθοριστικό ρόλο στην κλιμάκωση της πλοκής, αφού σε αντίθεση με το… Μαϊάμι του περσινού «Συνδικάτου», ο τόπος δράσης του έργου αυτή τη φορά συμπίπτει με τα locations των γυρισμάτων. Οι ανηφοριές της Άνω Πόλης και οι πεζόδρομοι πέριξ της πλατείας Εμπορίου εμφανίζονται πρώτη μούρη στο φιλμ, με την αυτοκινητική καταδίωξη στα δρομάκια της πρώτης να καθαρίζει (εν μέρει) για τη γραφική (όσο δεν πάει) απόπειρα δολοφονίας σε café της δεύτερης. Η συνήθης μπιμουβίδικη διάθεση της εταιρείας Millenium σαφώς και δεν κρύβεται, οφείλει να αναγνωριστεί, όμως, η επαγγελματική δουλειά που έχει γίνει στις περισσότερες από τις action σκηνές, με εκρήξεις και πιστολίδια που τουλάχιστον δεν προσβάλλουν τον θεατή. Ο ντόπιος που θα λάβει θέση μάχης δηλώνοντας έτοιμος για «Αποστολή στην Ελλάδα», είμαι βέβαιος πως θα ξεσπάσει σε αυθόρμητα γέλια στη σκηνή επιβίβασης και αποβίβασης από το θρυλικό τοπικό Métrο, ενώ αν έχει έστω και μία φορά τσιμπήσει στα παραδοσιακά μεζεδοπωλεία της Άνω Πόλης, μέχρι που θα συγκινηθεί κιόλας! Υπό αυτό το πρίσμα, τουλάχιστον θα έχει κάτι να θυμάται, διότι το υπόλοιπο της «Αποστολής» δεν είναι και για μένει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη.