του Στέφανου Κ. Αρταβάνη

Ομολογώ πως δεν έχω δει την πρώτη ταινία της «Ζουγκλοπαρέας» (ίσως γιατί είμαι τριαντάρης…), όμως, οι φιγούρες των πρωταγωνιστών μου ήταν γνωστές. Πήρα αυτό σαν δεδομένο, η ταινία αποτελεί και sequel, πέρασε από το μυαλό μου η πιθανότητα να υπάρχει εδώ κάτι παραπάνω από μια φορμουλαϊκή περιπέτεια για προνηπιακές ηλικίες. Σίγουρα δεν περίμενα την ποιότητα animation / κειμένων, ούτε τα νοήματα / χιούμορ κάποιας Pixar, Disney ή DreamWorks, αλλά είχα μια ελπίδα ότι θα υπήρχαν (έστω) κάποια στοιχεία που να ξεχωρίζουν σε τούτη τη μικρότερης κλίμακας προσπάθεια. Ήμουν υπερβολικά αισιόδοξος…

Από την πρώτη σκηνή, η ζουγκλοπαρέα μας συστήνεται μέσω μιας ταινίας χάρη στην πρωτόγονη / προηγμένη τεχνολογία η οποία αποτελεί κανονικότητα γι’ αυτόν τον κόσμο. Ο αρχηγός είναι πανέξυπνος αλλά ζηλιάρης, η κοπέλα του είναι όμορφη, δυναμική και πετάει, υπάρχει ένας χαζούλης αλλά πολύ δυνατός γορίλας, ο τολμηρός αλλά καλοκάγαθος κι αμήχανος πολεμιστής και ο θετός γιός του που είναι… ψάρι. Υπάρχουν και δυο γκαφατζήδες βάτραχοι για sidekicks, που θέλουν να γίνουν κανονικά μέλη της ομάδας. Μέσα στα πρώτα είκοσι λεπτά του φιλμ έχουμε ήδη παρακολουθήσει το πρώτο αναμάσημα που… επαναλαμβάνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του «Γύρου του Κόσμου».

Η ζουγκλοπαρέα μπλέκει σε μια κατάσταση κινδύνου, απ’ όπου ξεμπλέκει πολύ εύκολα με έναν συνδυασμό δράσης, τύχης κι αυτής της ιδιάζουσας τεχνολογίας του ζωικού βασιλείου. Τίθεται και το πλαίσιο του χιούμορ με αναφορές στον «Indiana Jones» και το «Matrix» (τα ‘00s ζήτησαν τις αναφορές τους πίσω…), και αρκετά αστεία που κυριολεκτικά χάνονται στην μετάφραση. Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα εδώ είναι το πόσο λίγη αγωνία είχε όλη η ταινία. Μπορεί να έχω μεγαλώσει, όμως, ακόμα θυμάμαι πόσο με τσίτωναν οι οριακές καταστάσεις του «Toy Story» και πόσων άλλων καλών παιδικών φιλμ. Ο μόνος τρόπος να «κολλήσει» στην οθόνη ένα παιδάκι είναι και να φοβηθεί λίγο, ώστε κατόπιν να πάρει την πολυπόθητη ανακούφιση. Στην προκειμένη, η ευκολία με την οποία ξεπερνιέται κάθε δύσκολη κατάσταση γίνεται ουσιαστικά running gag.

Που κάνει την ταινία εντελώς προβλέψιμη, αλλά μπορεί να διασκεδάσει κάποιο παιδάκι περισσότερο από τα υπόλοιπα αστεία. Όπως προανέφερα, κάποια θα έπρεπε ν’ αλλάξουν στη μεταγλώττιση ώστε να λειτουργούν. Κάποια άλλα, απλά, δεν είναι αστεία, αλλά υπερβολικές συμπεριφορές και, τέλος, μην ξεχνάμε και τα κλισέ. Ειδικά σε μια προσπάθεια αυτοσαρκασμού, οι Γάλλοι δημιουργοί μας παρουσιάζουν την Γαλλία του ζωικού βασιλείου σαν μια κοινωνία… αγενών κουναβιών. Συνολικά, δεν υπάρχει οτιδήποτε στο σενάριο που να μην το έχει δει (ξανά…) παιδί του σήμερα, ηλικίας από πέντε ετών και άνω.

Η μεγαλύτερη έλλειψη έμπνευσης και σεναριακής τεμπελιάς εντοπίζεται στη χρήση της πρωτόγονης / προηγμένης τεχνολογίας. Αρκετές ταινίες με ζωάκια χρησιμοποιούν αυτή την ελευθερία για να βοηθήσουν το σενάριο τους, αλλά εδώ παραγίνεται το πράγμα. Υπάρχουν κινηματογραφικές μηχανές, αεροπλάνα, αερόπλοια, robots, μέχρι κι ένα ανελκυστήρας που διασχίζει τη Γη! Όπου δεν υπάρχει σεναριακή λύση, έχουμε deus ex machina (με όλη τη σημασία της φράσης). Ε, μετά από όλα αυτά, έχουμε μηδενικό backstory για τον κακό και μαθαίνουμε το προσχηματικό του κίνητρο μέσα σε δύο λεπτά exposition, έχουμε κι ένα love story που προσπαθεί (πάλι) να προσθέσει αγωνία, όμως, ακόμη και τα μικρά παιδιά ξέρουν πια πως εξελίσσονται αυτές οι καταστάσεις στο σινεμά. Αφήστε που κυκλοφορούν πολύ καλύτερες ταινίες με ζωάκια, οι οποίες έχουν όλα τα κλισέ ενός σύγχρονου φιλμ δράσης.