του Παναγιώτη Μήτσικα

Από την μακρινή Ουκρανία, που (προφανώς) μας έχει απασχολήσει πολλάκις την τελευταία περίοδο, μας έρχεται άλλο ένα φιλμ κινουμένων σχεδίων (μετά την «Κλεμμένη Πριγκίπισσα») που φιλοδοξεί να «κλέψει» ό,τι περισσότερο μπορεί από τη μερίδα του λέοντος του ελληνικού κινηματογραφικού κοινού ή, για να ακριβολογούμε, των παιδιών τους. Αυτή τη φορά, παραδόξως, το αποτέλεσμα (και η ποιότητα) του «Μάβκα: Το Ξωτικό του Δάσους» δεν είναι τόσο πρόχειρο και διεκπεραιωτικό όσο μας έχουν συνηθίσει τα… αδειάσματα ραφιών των ντόπιων γραφείων διανομής, όμως, δεν παύουμε να μιλάμε για μια ταινία που ακολουθεί την κλασική πεπατημένη των animated έργων με μύθους, η οποία απλά διανθίζεται με κάποια στοιχεία ουκρανικού folklore.

Η εναρκτήρια σκηνή του «Μάβκα», όσο και ακόμη μία προς το τέλος του φιλμ, χρησιμοποιώντας αμφότερες την τεχνική του hand-drawn είδους κινηματογράφησης κινουμένων σχεδίων και, θυμίζοντας (κατά μία μακρινή έννοια) τα εξαίρετα παραδείγματα των ταινιών του ιρλανδικού στούντιο Cartoon Saloon («The Secret of Kells», «Song of the Sea» και «Wolfwalkers»), είναι ξεκάθαρα το πιο αξιόλογο στοιχείο της όλης δουλειάς εδώ, μαζί με τον σχεδιασμό των τοπίων, αλλά και κάποιων αρκούντως cute χαρακτήρων, κυρίως λιλιπούτειων ζώων. Από την άλλη μεριά, κάθε (μα κάθε!) ανθρώπινος χαρακτήρας μοιάζει απόλυτα ανέμπνευστος, σχεδόν σαν να έχει βγει από «τράπεζα» stock εικόνων – και μάλιστα κακοφτιαγμένων. Γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό στην περίπτωση του Λούκας (που είναι και ο συμπρωταγωνιστής!), αλλά γενικότερα όλα τα μοντέλα ανθρώπων στο φιλμ χρειάζονταν δουλειά (και είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολήσει τους παραγωγούς στο μέλλον).

Κάποια στοιχεία folk μύθων της Ουκρανίας, αλλά και της μουσικής της παράδοσης, λειτουργούν σε αρκετές στιγμές, έστω και σαν κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα, όμως, σε τελική ανάλυση, έχουμε να κάνουμε μ’ έναν αρχετυπικό animation μύθο που δεν προσφέρει τίποτα το καινούργιο. Το παρθένο, ανέγγιχτο και «καρποφόρο» μυστικό δάσος, η αθώα κάτοικος του δάσους που πιστεύει αφελώς στους ανθρώπους κι ερωτεύεται έναν απ’ αυτούς, μαζί με μια υποπλοκή στην οποία πιστεύει ότι εκείνος την πρόδωσε (μέχρι να μάθει πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη). Απλά, καθίστε κι αναλογιστείτε πόσες ταινίες μπορούν να χωράνε στην εν λόγω περιγραφή και… θα καταλάβετε.