του Ηλία Φραγκούλη

Από τις ταινίες τρόμου που κατέληξαν να γίνονται franchise χάρη στην εμπορική τους επιτυχία, το «Insidious» θεωρώ πως είναι το πιο αξιοπερίεργο κι αλλόκοτο παράδειγμα. Με μια πλοκή διόλου συνεπή στην εξέλιξή του, μέτρησε τέσσερις συνέχειες με δράση που αποπροσανατόλιζε όλο και περισσότερο τον θεατή, σε βαθμό να δυσκολεύεται να θυμηθεί τι είχε συμβεί την (κάθε) προηγούμενη φορά. Είμαι ένας από αυτούς! Μπήκα να δω την «Πορφυρή Πόρτα» δίχως να μπορώ ν’ ακολουθήσω τι ακριβώς βίωνε τούτη τη φορά η οικογένεια Λάμπερτ. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι η μνήμη μου ξεφορτώνεται σχετικά γρήγορα τις πλέον άχρηστες πληροφορίες…

Ένας υπνωτιστής έχει «σβήσει» από τη μνήμη ένα διάστημα της ζωής του πατέρα Τζος και του υιού Ντάλτον, με σκοπό να μη «σκαλίσει» κι άλλο η οικογένεια των Λάμπερτ τα γεγονότα που τη συνέδεσαν στο παρελθόν μ’ έναν κάποιο δαιμονισμό (ή κάτι τέτοιο…). Μετά την κηδεία της γιαγιάς (κομβικός χαρακτήρας στα προηγούμενα φιλμ), ο Τζος οδηγεί τον Ντάλτον στο κολέγιο όπου πρόκειται να σπουδάσει (στο τμήμα Καλών Τεχνών) κι εκεί, εξερευνώντας το υποσυνείδητό του για ν’ αντλήσει έμπνευση και να ζωγραφίσει, εντοπίζει την περίφημη «Πορφυρή Πόρτα», αλλά και μια δυναμική που του επιτρέπει να έχει εξωσωματικές εμπειρίες, οι οποίες θα τον φέρουν αντιμέτωπο με νεκρούς από… την «άλλη πλευρά».

Ο Πάτρικ Γουίλσον εκτελεί εδώ και χρέη σκηνοθέτη (γιατί;), μ’ ένα σενάριο που αγωνίζεται να διατηρήσει τη συνοχή του, με μεταφυσικές υποπλοκές και τις συνήθεις συνδέσεις με το γενεαλογικό δέντρο των Λάμπερτ, όπου εδώ εστιάζουν στο μυστήριο που καλύπτει το παρελθόν του πατέρα του Τζος. Ο νεαρός και καθόλου χαρισματικός Τάι Σίμπκινς πρωταγωνιστεί λες και κάνει… πρώτη ανάγνωση του ρόλου του, εντός ενός αλαλούμ κολεγιακών υπο-ιστοριών / σεκάνς (με πλέον άκυρη εκείνη του ομοφοβικού και ρατσιστή «νταή» μιας αδελφότητας), κάνοντας τον θεατή να σκέφτεται πως οτιδήποτε μπορεί να ήταν υποχρεωμένος ν’ αντιμετωπίσει πίσω από την πόρτα του τίτλου, μπορεί και να ήταν πιο ευχάριστο!

Ο μεγάλος απών από το έργο είναι ο… τρόμος (!), με δυο-τρία φτηνά «μπου» να επιχειρούν να σε ταρακουνήσουν από τη θέση σου, ενώ το υπόλοιπο φιλμ δεν επιφυλάσσει τίποτε το gory ή το δημιουργικό στο πλαίσιο του συγκεκριμένου genre. Ο χαρακτήρας που υποδύεται η Λιν Σέι φυσικά και κάνει το πέρασμά του κι από εδώ, υποσχόμενη (στο φινάλε) έναν απαραίτητο και χρωστούμενο διάλογο που πρέπει να κάνει ο Τζος με τη μακαρίτισσα τη μητέρα του. Ελπίζω να βρεθούν κάπου για καφέ και όχι μπροστά από κάμερες για έκτη φορά! Γιατί την επόμενη, παίζει να βρουν κι εμένα πίσω από την «Πορφυρή Πόρτα»!