του Παναγιώτη Μήτσικα

Με νωπές τις μνήμες από την οσκαρική υποψηφιότητά του στην κατηγορία του ξενόγλωσσου για το «Argentina, 1985», ο Σαντιάγκο Μίτρε γύρισε ακόμα μία… πολύ, πολύ διαφορετική ταινία το περασμένο έτος του 2022, και συγκεκριμένα την πρώτη του γαλλο-αργεντίνικη παραγωγή, ονόματι «Μικρό Λουλούδι (Ή 15 Τρόποι να Σκοτώσεις το Γείτονα Σου)». Αν ρωτάτε εμάς, εμφανώς καλύτερη επιλογή τίτλου από την kitsch «ξεπέτα» του αγγλικού τίτλου (που ήταν σκέτη η παρενθετική πρόταση). Σε μία πραγματικά αξιοπερίεργη περίπτωση φιλμ, που έχει κάτι από μαύρη κωμωδία, ολίγη από «Μέρα της Μαρμότας» και ψήγματα από «American Psycho», ο Αργεντίνος σκηνοθέτης πετυχαίνει στο να μας δώσει ένα διασκεδαστικό πορτρέτο μιας σχέσης και της δυσκολίας του να συνυπάρχεις με κάποιον, παρότι εμφανώς το όλο πράγμα «χωλαίνει» στο δεύτερο μισό, με τις ανολοκλήρωτες ιδέες να διαδέχονται η μία την άλλη.

Εκείνη Γαλλίδα, αυτός Αργεντίνος, η Λουσί κι ο Χοσέ είναι πολύ αγαπημένοι, πόσω μάλλον τώρα που η κόρη τους έχει γεννηθεί και καταλαμβάνει συντριπτικό μέρος της καθημερινότητας τους. Κι αν, με βεβαιότητα, οι ανάγκες του νέου μέλους της οικογένειάς τους έχουν καταπονήσει, φέρνοντας μία νέα δυναμική στη σχέση τους, η απόλυση του Χοσέ από τη δουλειά του ως σχεδιαστή κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα, μιας και ο – εξ ημισείας – ήρωάς μας γίνεται stay at home dad και τα πάντα γρήγορα χάνουν την όποια σπίθα έχει απομείνει. Έτσι, το ζευγάρι αποφασίζει να κάνει κάτι γι’ αυτό, με την Λουσί ν’ αποφασίζει να δει έναν ψυχαναλυτή, ενώ ο Χοσέ βρίσκει κάτι το παράδοξα ψυχοθεραπευτικό στις επισκέψεις της οικίας του γείτονά τους (απολαυστικός ο Μελβίλ Πουπό), ο οποίος θα αποτελέσει και το κύριο όχημα / τέχνασμα της ταινίας.

Παρότι, λοιπόν, από εκεί κι έπειτα οι ιδέες φαίνονται ατάκτως ερριμμένες και μοιάζουν με κράμα cool και weird ώστε να κάνουν το φιλμ να ξεχωρίσει σαν μια αλληγορία της ρουτίνας σε πλαίσιο «του παραλόγου», η δουλειά του Μίτρε είναι ιδιαίτερη και μας αφήνει υποσχέσεις, ιδίως αν προσμετρήσουμε την ικανότητά του σε τόσο διαφορετικά φιλμικά είδη (όπως το πιο πρόσφατο πολιτικό του θρίλερ). Σίγουρα, το δεύτερο μισό του «Μικρού Λουλουδιού» έχει αρκετά ζητήματα, κυρίως με υποπλοκές και χαρακτήρες που δεν δουλεύουν ή δεν αναπτύσσονται επαρκώς, μα και πάλι πρόκειται για μία πρώτης τάξεως κινηματογραφική διασκέδαση κι ένα super πρωταγωνιστικό τρίο (Χέντλερ, Πονς, Πουπό, χωρίς ν’ αδικούμε και τον καλοκουρδισμένο απατεωνίσκο «θεραπευτή» του Λόπεζ). Α, και φυσικά την jazz! Λογική επιλογή για τόσο… «τζαζεμένη» ταινία!