του Ηλία Φραγκούλη

Ο Φιλ Κόνορς πρέπει να είναι ο πιο μισητός άνθρωπος για όσους τον έχουν γνωρίσει. Κυνικός και εγωκεντρικός, είναι ο τηλεοπτικός μετεωρολόγος ενός τοπικού καναλιού, πράγμα που, φυσικά, περιορίζει τις υψηλές του βλέψεις. Για τέταρτη συνεχή χρονιά θα χρεωθεί το reportage του εορτασμού της Μέρας της Μαρμότας στο Πανξατόουνι, μια μικρή πόλη της Πενσυλβάνια. Για να εξηγούμαστε, η γιορτή έχει δανειστεί το όνομα της από ένα συμπαθές τρωκτικό, το οποίο βγαίνει από τη φωλιά του κάθε δεύτερη μέρα του Φλεβάρη, για να προβλέψει τον ερχομό της άνοιξης. Ο παλιός τοπικός μύθος προβλέπει, επίσης, άλλες έξι εβδομάδες χειμώνα, αν η μαρμότα δει την ίδια της τη σκιά. Ο Φιλ θεωρεί το όλο γεγονός σαχλαμάρα, μισεί τους «επαρχιώτες» και η παρέα της Ρίτα, μιας τηλεοπτικής παραγωγού, και του cameraman Λάρι, δεν είναι το καλύτερό του.

Μετά από τη διανυκτέρευση στο «πολυτελέστερο» ξενοδοχείο (κάτι σαν pension) του Πανξατόουνι, το ηλίθιο ξύπνημα υπό τους ήχους του «Ι Got You Babe» με τους Sonny & Cher από τον τοπικό ραδιοσταθμό στις έξι το πρωί και κάποιες ανεπιθύμητες συναντήσεις από τη στιγμή που θ’ αφήσει το δωμάτιό του, έρχεται επιτέλους και η ώρα για το reportage. Η «λύτρωση» που θα οδηγήσει στη φυγή… Τα σχέδια του Φιλ, όμως, θα ανατρέψει μία χιονοθύελλα που κλείνει όλους τους γύρω δρόμους, με αποτέλεσμα την επιστροφή στο Πανξατόουνι για ακόμη μία διανυκτέρευση. Το επόμενο πρωινό ξεκινά πάλι με το άκουσμα του «Ι Got You Babe» από το ράδιο, τις ίδιες ανεπιθύμητες συναντήσεις και το reportage για τον εορτασμό της Μέρας της Μαρμότας! Το ημερολόγιο έχει κολλήσει στις 2 Φεβρουαρίου, το ίδιο 24ωρο επαναλαμβάνεται κάθε μέρα και ο Φιλ είναι ο μοναδικός άνθρωπος που το καταλαβαίνει. Χωρίς χθες και αύριο, παγιδευμένος σε ένα αιώνιο σήμερα, λες και μπήκε στη… «Ζώνη του Λυκόφωτος», θα περάσει από πολλά στάδια εμπειριών και επιμόρφωσης για να βγει από τη μεγαλύτερη σε διάρκεια ημέρα στην ιστορία της κωμωδίας.

«Η αληθινή πλάκα της ταινίας είναι το να φανταστείς τι θα έκανες αν βρισκόσουν κολλημένος στην ίδια μέρα για μία αιωνιότητα. Ο Φιλ περνά τις κλίμακες, από τη σύγχυση και τη μιζέρια στον απόλυτο ηδονισμό. Είναι απελευθερωμένος από κάθε συνέπεια των πράξεών του και είναι πολύ αστείο να τον βλέπεις να εξερευνά τι ακριβώς σημαίνει αυτό στη ζωή ενός ανθρώπου», λέει ο σκηνοθέτης Χάρολντ Ρέιμις, που έχει βάλει το χεράκι του στο σενάριο και την παραγωγή της ταινίας.

Πίσω από τα ευρήματα της ταινίας, λοιπόν, κρύβεται ένα ηθικοπλαστικό μήνυμα; Για να επέλθει η «κάθαρση» πρέπει να μας «αγγίξει» το μαγικό ραβδάκι της καλοσύνης; Η ευτυχία του κάθε κυνικού μπάσταρδου κρύβεται στην αγνότητα της ψυχής και του πνεύματος, στη γενναιοδωρία, στη συγχώρεση και στην τιμιότητα; Ας είναι… Σε όποιον αρέσει, ας πάρει. Εμείς, οι άλλοι, θα μείνουμε στην αστεία πλευρά της ταινίας. Στην πλευρά που επιτρέπει τα πάντα σε μια μέρα, κάθε μέρα, χωρίς την παραμικρή συνέπεια, χαρίζοντας άφθονο «αμαρτωλό» γέλιο! Θα ταυτιστούμε με τον αχώνευτο (και αντιπαθέστατο ηθοποιό, με εξαίρεση αυτήν εδώ την ταινία) Μπιλ Μάρεϊ, θα εξαντλήσουμε κάθε «κακιά» επιθυμία μας και θα καταλήξουμε στη δική μας ερμηνεία. Όποιος αγαπάει… παιδεύεται! Και για να κατακτήσει μία «ευλογημένη» σε ομορφιά και χιούμορ Άντι ΜακΝτάουελ, πρέπει πρώτα να περάσει τις εξετάσεις που περιλαμβάνουν άπειρες χλαπάτσες έως και… αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας! Οι κακουχίες θα περάσουν και τότε η «γνώση» θα φέρει την…καρδιοχτυπημένη συμμόρφωση.

Ο Χάρολντ Ρέιμις, με μία σωρεία εμπορικών επιτυχιών (μπρος και πίσω από το φακό) στην πλάτη, μας παρουσιάζει για πρώτη φορά μία αξιοπρεπή δουλειά που δε στηρίζεται σε «χοντράδες» για να γίνει ευχάριστη έως και ξεκαρδιστική. Το σενάριο μπορεί να «μπάζει» σε κάποια σημεία, όμως αυτό δεν αρκεί για να «βουλιάξει» μία τόσο ευρηματική ταινία, που δε χωλαίνει σε ρυθμό, παρά τις υποχρεωτικές επαναλήψεις της. Ο Μπιλ Μάρεϊ, με τον καλύτερο ρόλο που έπεσε ποτέ στα χέρια του, δίνει ένα ανεξάντλητο recital, ενώ η Άντι ΜακΝτάουελ στέκεται δίπλα του με μια γήινη απλότητα, αφού στη «σεναριακή» πραγματικότητα δεν έχει την παραμικρή ιδέα γι’ αυτά που περνάει ο Φιλ.

Η «Μέρα της Μαρμότας» δίνει ένα στοίχημα με το χρόνο και, όπως φαίνεται, θα κερδίσει μια θέση ανάμεσα στις κλασικότερες κωμωδίες του κινηματογράφου. Προσωπικά, δέχομαι μέχρι και…ξύλο από αυτούς που θα τολμήσουν να ομολογήσουν πως δε γέλασαν! Τι άλλο θέλετε;