ΕΚΚΟΛΑΨΗ (2022)
(PAHANHAUTOJA)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα Τρόμου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χάνα Μπέργκχολμ
- ΚΑΣΤ: Σίιρι Σολαλίνα, Σοφία Χέικιλε, Γιάνι Βόλανεν, Ρέινο Νόρντιν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 86'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: CINOBO
Ένα πουλί μπαίνει απρόσκλητο στο αποστειρωμένα τέλειο σπιτικό μιας φινλανδικής οικογένειας – πρότυπο και κάνει ζημιές. Η μάνα το σκοτώνει με τα ίδια της τα χέρια, η κορούλα το πετάει στον κάδο με το κοπρόχωμα, όμως, την επόμενη μέρα το βρίσκει να ψυχορραγεί στο δάσος, δίπλα σε μια φωλιά μ’ ένα αυγό, το οποίο παίρνει μαζί της για να προστατεύσει το πλάσμα που θα γεννηθεί.
Ουσιαστικά, τη ζουλαφσκική «Γυναίκα Δαιμονισμένη» (1981) χρησιμοποιεί ως βάση μοτίβου τούτη η αλλόκοτη κοινωνική αλληγορία – «παραξενιά», που με το ζόρι βγάζει νόημα, επιχειρώντας να κρίνει την πραγματική σήψη που μπορεί να κρύβει πίσω του το ιδανικό μοντέλο της (μεγαλοπιασμένης) αστικής οικογένειας της Δύσης. Ακόμη κι αν δεν πάει εκεί το μυαλό σας (λόγω σινεφιλικής «ακρότητας» στο homage), όμως, το περιεχόμενο του «American Beauty» (1999) αιωρείται (τόσο γραφικά!) στην ατμόσφαιρα, απλά, με πιο… «αφιλόξενη» διάλεκτο και διαφορετικές… ταπετσαρίες τοίχου.
Η σχηματοποίηση της απεικόνισης του βίου αυτής της τετραμελούς οικογένειας, της οποίας το συναισθηματικό ψύχος στις μεταξύ τους σχέσεις θα έπρεπε να έχει δημιουργήσει κανονικές… παγοκολώνες εντός της οικίας, αρκεί για να καταλάβει ο θεατής το πόσο επιφανειακή και… fashionable (επηρεασμένη από φωτογραφικά editorials και Instagram-ικές πόζες) είναι η ματιά της Χάνα Μπέργκχολμ, που ενθέτει μέσα στην πλοκή της τη γέννηση ενός παραμορφωμένου και ευμεγέθους πουλιού, το οποίο προστατεύει σαν pet και στα κρυφά η ανήλικη Τίνια, ώσπου να συνειδητοποιήσει πως εκείνο επικοινωνεί με το μέσα της και τη σκέψη της, φτάνοντας στο σημείο να τις εκλαμβάνει ως εντολές για πραγματοποίηση. Εννοείται πως μιλάμε για κακόβουλες ή εγκληματικές πράξεις…
Το γκροτέσκο αρχίζει από ένα σημείο κι έπειτα να (αυτο)γελοιοποιείται, η υποπλοκή του εραστή της μητέρας δεν εξυπηρετεί κάτι το ιδιαίτερο σεναριακά (απλά υπάρχει για να συμβαίνει κάτι και εκτός σπιτιού, πέραν των γυμναστικών προπονήσεων της Τίνια, μαράζι της μητέρας της να προχωρήσει στον πρωταθλητισμό της ενόργανης, για να λυτρώσει τη δική της χαμένη εξέλιξη και λήξη της καριέρας της εξαιτίας ατυχήματος). Συνολικά, η «Εκκόλαψη» προσπαθεί (με πολλές υπερβολές) να μοιάσει με μία εκ των έσω αλληγορική ματιά σ’ ένα «κουκλόσπιτο» προκάτ αισθητικής που νομίζει ότι ασκεί κυνική κριτική απέναντι στο σημερινό (ή το επιδιωκόμενο) πρότυπο αστισμού στην Ευρώπη (και όχι μόνο), αλλά με αφόρητα ρηχές ιδέες που δεν του επιτρέπουν ποτέ να «πετάξει». Για να σας το κάνω όσο πιο λιανά γίνεται ως προς της προθέσεις, θα έλεγα πως με αυτό το ντεμπούτο της η Μπέργκχολμ ζήλεψε τη δόξα της Ζουλιά Ντικουρνό με το «Raw» (2017). Αλλά… καμία σχέση!
