του Νίκου Παλάτου

Μπορεί ο συνδυασμός του τίτλου της ταινίας, του παριζιάνικου σκηνικού και του οίκου Dior να δημιουργεί εντυπώσεις πως τούτη η «Υψηλή Ραπτική» ασχολείται με το προσκήνιο και παρασκήνιο των μεγάλων défilé μόδας, η πραγματικότητα, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Το δεύτερο φιλμ στην καριέρα της Σιλβί Οαγιόν είναι ένα παραμυθένιας λογικής δράμα, που σε ύφος… «Σταχτοπούτας» εξετάζει τις μοναδικές ευκαιρίες της ζωής υπό το πρίσμα μιας… κοινωνίας άδικης! Από σκηνοθετικής άποψης χτυπάει κόκκινο στην κατηγορία «γλυκανάλατο», ενώ από σεναριακής πετυχαίνει το ίδιο σ’ εκείνη του «απερίγραπτου».

Η αλγερινής καταγωγής Ζαντ ζει με την άρρωστη μάνα της στο φτωχό παρισινό προάστιο του Σεντ Ντενί. Με την κολλητή της φίλη Σουάντ, ειδικεύονται στο ξαλάφρωμα ανυποψίαστων επιβατών του Métro, μιας και μόνο έτσι μπορούν να βγάλουν τα προς το ζην. Όταν αρπάζουν την τσάντα καλοβαλμένης κυρίας, οι τύψεις φαίνεται να βασανίζουν την φτωχή Ζαντ, αφού την επομένη αποφασίζει να την επιστρέψει στην ιδιοκτήτριά της. Εκείνη, προς έκπληξή της, διακρίνει στα δάχτυλά της το κατάλληλο μέγεθος για να πιάσουν… βελόνα και κλωστή, και της προτείνει ν’ αφήσει την αδιέξοδη ζωή της παρανομίας, ακολουθώντας την στον λαμπερό αλλά κι απαιτητικό κόσμο του Dior. Αν και τέτοιες ευκαιρίες δεν είναι να τις κλωτσάς, η Ζαντ δείχνει να διστάζει, θεωρώντας πως η θέση πρακτικής άσκησης σ’ έναν φημισμένο οίκο μόδας δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα και τις (ανύπαρκτες) ικανότητές της. Ο επιμένων, όμως, νικά, και η επιθυμία της καλής Εστέρ γίνεται πράξη. Η Ζαντ ξεκινά να εργάζεται στο πλάι της ως προστατευόμενή της, αλλά τι τύχη μπορεί να έχει στη χλίδα του Dior ένα χάμινι των εργατικών κατοικιών των προαστίων; Ασφαλώς… την καλύτερη, μιας κι αυτό συμβαίνει σε όλα τα παραμύθια!

Ο όρος «σχηματικό σενάριο» φτάνει με την «Υψηλή Ραπτική» σε επίπεδα… κύρους ανάλογα των δημιουργιών του Christian Dior. Μια τυχαία νεαρή με μηδαμινή εμπειρία βρίσκεται στα ξαφνικά να εργάζεται σε φημισμένο οίκο μόδας, επειδή η αρχιμοδίστρα διακρίνει ταλέντο σ’ αυτήν. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως η Εστέρ «βλέπει» στη Ζαντ το πρόσωπο της κόρης της, με την οποία (για αδιευκρίνιστους λόγους και πέρα από τη θέλησή της) έχει κόψει κάθε επαφή, θέλοντας να επανορθώσει κατ’ αυτόν τον τρόπο για τα λάθη (;) του παρελθόντος της. Με τη συνταξιοδότηση να της χτυπά την πόρτα και την μοναξιά ως μόνιμο σύντροφο (σε βαθμό να συνομιλεί σε καθημερινή βάση με τα λουλούδια του κήπου της…), κόντρα σε οποιαδήποτε λογική, η Εστέρ επί της ουσίας υιοθετεί την Ζαντ. Ως αποτέλεσμα τούτου, οι πρόβες και τα φορέματα μπαίνουν σε εντελώς δεύτερο πλάνο, αφού αυτό που ενδιαφέρει είναι η παράξενη σχέση μάνας – κόρης που αναπτύσσεται ανάμεσα στις δύο βασικές ηρωίδες.

Το γεγονός πως η πραγματική μητέρα της Ζαντ πάσχει από κατάθλιψη περιπλέκει τα πράγματα, με το αυτό να συμβαίνει από τις αισθηματικές περιπέτειες της νεαρής με συνάδελφό της, αλλά και από την ύπαρξη κακίστρως ράφτρας, η οποία για λόγους που ουδείς αντιλαμβάνεται της κάνει τη ζωή μαρτύριο από το πρώτο κιόλας λεπτό ενασχόλησης της με τα του Dior. Οτιδήποτε έχει να κάνει με συγκρούσεις και πάθη μένει απλά στην επιφάνεια, καθώς η μοναδική λύση των πολλών και διάφορων προβλημάτων που προκύπτουν ανάγεται είτε στη γυναικεία αλληλεγγύη, είτε στην απλούστευση των πάντων (εσείς το ξέρατε πως το βασικό φάρμακο ενάντια στην κατάθλιψη είναι η καλή θέληση;). Η ένθεση στο στόρι transsexual ατόμου από τον περίγυρο της Ζαντ, αποτελεί άλυτο μυστήριο που αδυνατεί να συνδεθεί με την βασική πλοκή, το δε φινάλε που κάνει Dior και φτωχολογιά να ενώνονται εις σάρκα μίαν, θέτει την γλαφυρότητα στην υπηρεσία της επιστημονικής φαντασίας!