του Νίκου Παλάτου

Θα μπορούσε ν’ αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά θεατρικού έργου, εντούτοις το «Καλή Τύχη Λίο Γκράντε» της Αυστραλέζας Σόφι Χάιντ είναι γραμμένο κατευθείαν για τη μεγάλη οθόνη. Δύο ηθοποιοί, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου κι ατελείωτο μπλα-μπλα γύρω από την επίδοξη σεξουαλική αφύπνιση μιας πενηντάρας γυναίκας, σ’ ένα εντελώς ακομπλεξάριστο φιλμ το οποίο δεν κωλώνει μπροστά στα taboo που ενδεχομένως το θέμα του προτάσσει, καταλήγοντας να είναι περισσότερο αναζωογονητικό από άβολο. Φανταστείτε κάτι σαν «Το Δείπνο μου με τον Αντρέ» (1981), με τη διαφορά πως οι διάλογοι εδώ δεν άπτονται της φιλοσοφίας και των Τεχνών, αλλά περιστρέφονται γύρω από τις προσωπικές ζωές των δύο ηρώων, με έμφαση στο σεξ και τη συναισθηματική σύνδεση.

Η συνταξιούχος και άρτι χηρεύσασα δασκάλα Νάνσι έχει ζήσει επί τριανταένα συναπτά έτη μια αφόρητα βαρετή σεξουαλική ζωή, μην έχοντας (επιπροσθέτως) πέσει στο κρεβάτι με άλλον άνδρα, πέραν του μακαρίτη πια συζύγου της. Ενστερνιζόμενη το γνωμικό «κάλλιο αργά παρά ποτέ», επιδιώκει να κερδίσει το χαμένο χρόνο προσλαμβάνοντας για μια νύχτα μόνο τον gigolo Λίο Γκραντ. Εκείνος, διαθέτοντας νιάτα και γοητεία, καταφέρνει με τον ήρεμο κι αποφασιστικό τόνο της φωνής του να διαλύσει τις αναστολές της Νάνσι, πετυχαίνοντας να «κερδίσει» επιπλέον βραδιές μαζί της. Το καρέ των ερωτικών τους συνευρέσεων θα εξελιχθεί σε εξομολογητήριο, όχι μόνο των σεξουαλικών τους βίτσιων, αλλά και των προσωπικών τους μυστικών, που (πιθανότατα) σε κανέναν άλλο δεν είχαν τολμήσει να εκμυστηρευτούν.

Λαμβάνοντας υπόψη την πολιτική ορθότητα της σημερινής εποχής, όπου η σεξουαλικότητα αποτελεί για τον κινηματογράφο σχεδόν απαγορευμένο καρπό, είναι τουλάχιστον ανακουφιστικό να προκύπτει μια ταινία η οποία αντιμετωπίζει την (πληρωμένη, έστω) σεξουαλική οικειότητα ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό. Η αρχική νευρικότητα της Νάνσι και η επιφυλακτικότητά της σχετικά με την απόφαση που έχει πάρει, προσδίδουν σπουδαίο τόνο αληθοφάνειας στον χαρακτήρα της, με τη σταδιακή αυτοπεποίθηση την οποία αποκτά (σε σημείο να εμφανίζει λίστα με επιθυμητές ερωτικές στάσεις!) ν’ αποτελεί λογική απόρροια του αφοπλιστικού επαγγελματισμού που ο Λίο διαθέτει. Ο τελευταίος αντιμετωπίζεται από το στόρι ως ένας οποιοσδήποτε εργαζόμενος καριέρας, προς επίρρωση της προοδευτικότητας του φιλμ.

Υπάρχουν στιγμές που οι συζητήσεις των δυο τους ολισθαίνουν προς την επαναληπτικότητα (ειδικά σε ό,τι αφορά τις σχέσεις του Λίο με τη μητέρα του), όμως αυτό δεν αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα. Η φυσικότητα των ερμηνειών της Έμμα Τόμσον και του ανερχόμενου Ντάριλ ΜακΚόρμακ στέκει σε θαυμαστά επίπεδα, γεγονός που λειτουργεί ευεργετικά για το φιλμ. Το αυτό ισχύει για τις στιγμές εκείνες που τα όρια μιας αμιγούς επαγγελματικής συμφωνίας ξεπερνιούνται, με αποτέλεσμα να βγαίνουν στην επιφάνεια οι τύψεις, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τα όνειρα ετών. Μοιραία, βέβαια, το θέμα που θα συζητηθεί περισσότερο έπειτα από τη θέαση της ταινίας, δεν είναι το κατά πόσο η Νάνσι υπήρξε καλή μητέρα ή ο Λίο άξιος γιος, αλλά… οι ερωτικές σκηνές ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, καθώς και η ολόγυμνη εμφάνιση της Αγγλίδας ηθοποιού.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος, θα χαρακτήριζα το έργο αρκετά γενναίο. Η Χάιντ παρουσιάζει τη σεξουαλική ικανοποίηση ως εκ των ων ου άνευ, γκρεμίζοντας στερεότυπα ηλικίας και εμφάνισης, θέτοντας ευθέως το ερώτημα του γιατί να πρέπει να θεωρείται παράξενη μια καθαρόαιμη ερωτική ιστορία με ηρωίδα μια μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκα. Ως προς το δεύτερο σκέλος, το full frontal της Τόμσον (τη στιγμή και με τον τρόπο με τον οποίο έρχεται) θα το χαρακτήριζα αχρείαστο. Όλα όσα είχε να πει για το σώμα της και τις ατέλειές του… προϊόντος του χρόνου, έχουν ήδη γίνει σαφή, έχουν αναλυθεί και κινηματογραφηθεί πλείστες όσες φορές. Η τελειωτική «ολόγυμνη αλήθεια» μπροστά στον καθρέφτη, θαρρώ πως δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω, πέραν ενός θέματος για «εύκολη» συζήτηση σε panel πρωινάδικων εκπομπών.