του Ηλία Φραγκούλη

Εάν ψάχνεις για έργο που θα σε κάνει να… αγανακτήσεις, με θέμα τη ζωή των υπό διάλυση παντρεμένων ζευγαριών και τα ζόρια της αναγκαστικής συνύπαρξης λόγω των παιδιών, τα «Κορδόνια» του Ντανιέλε Λουκέτι θα δοκιμάσουν τα όρια της αντοχής σου! Στη Νάπολη του ’80, η Βάντα και ο Άλντο δείχνουν διαρκώς ορεξάτοι για καυγάδες. Εκείνη νιώθει προσβεβλημένη από την κάθε παρατήρησή του, ακόμη και σε σχέση με τον ρόλο της ως μητέρα. Εκείνος, πάνω σε μια τεταμένη στιγμή, θα της αποκαλύψει ότι έκανε έρωτα με μια άλλη γυναίκα, αλλά… «δε συμβαίνει τίποτα» παραπάνω. Η Βάντα θα τον διώξει από το σπίτι, όμως, ελάχιστα λεπτά αργότερα θα τον κρυφοκοιτά από το παράθυρο, ελπίζοντας να γυρίσει πίσω. Ο Άλντο δεν θα το κάνει…

Κάπως έτσι εξελίσσεται το σενάριο του φιλμ, με σκιαγραφήσεις χαρακτήρων απόλυτα αψυχολόγητες και αδικαιολόγητες. Ο σύζυγος στα όρια της απάθειας, σχεδόν παθητικός σε οτιδήποτε συμβαίνει στην οικογένειά του, αρνείται να διεκδικήσει την επιμέλεια των ανήλικων παιδιών του, όταν η Βάντα τον σέρνει στους δικηγόρους, γίνεται ένας πρόσκαιρα «φιλοξενούμενος» στο σπίτι της νέας του συντρόφου, δηλώνει υπερβολικά ερωτευμένος σ’ αυτήν, αλλά φλερτάρει και με την ιδέα της επιστροφής στη γυναίκα του για να παριστάνει τον πατέρα, εκεί όπου πάντοτε θα «δυναμιτίζει» τα θεμέλια του γάμου του! Η σύζυγος παγιδευμένη ανάμεσα στο περίλυπο θύμα απιστίας και ψυχρής μεταχείρισης από τον Άλντο, που τη μια θα τον ξαποστέλνει με υστερικές σκηνές (ακόμη και σε δημόσιους χώρους) και την άλλη θα τον ικετεύει να μείνει μαζί τους και να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους, φτάνοντας στο σημείο να κάνει και απόπειρα αυτοκτονίας για αμφιλεγόμενο λόγο (ή για να «εκβιάσει» με τον χείριστο τρόπο την κατάσταση ή για να πεθάνει και να του φορτώσει τα ανήλικα)!

Ο Λουκέτι στήνει ένα τέτοιο σχιζοφρενικό σκηνικό δρώμενων, κάνοντας τους θεατές να επιλέγουν όχι την ταύτιση με το πολύπαθο αυτό ζευγάρι, αλλά… την πλήρη απέχθεια και προς τους δύο! Κι αν αυτό δεν ήταν αρκετό, εντελώς έξαφνα και δίχως να προετοιμάζει για κάτι τέτοιο, η αφηγηματική γραμμή της ταινίας «σπάει» παράλληλα και σε μέλλοντα χρόνο, για να παρακολουθήσουμε το που βρίσκονται η Βάντα και ο Άλντο μερικά χρόνια της ζωής τους αργότερα. Παραδόξως, βρίσκονται ακόμα μαζί! Σε ένα παρόμοιο καταστασιακό που εναλλάσσει το σαδισμό με τον μαζοχισμό του καθενός τους, μέσω απανωτών στιγμών επίθεσης και άμυνας για το παραμικρό. Από δίπλα, οι «κομπάρσοι» του εις γάμου κοινωνίαν βίου τους, τα παιδιά τους, επανεμφανίζονται στα κλεφτά ορισμένων σεκάνς, για να πάρουν το πάνω χέρι στην εξωφρενικά αστεία (με την κακή έννοια) κατακλείδα της ταινίας.

Φυσικά, το πηγαινέλα σε παρελθόν και σήμερα δεν προσθέτει τίποτε το ουσιαστικό στο έργο, παρά μόνο παριστάνει ένα κάποιο «εύρημα» σκηνοθετικής επιδειξιομανίας που… «καίγεται», ειδικά σε επαναλήψεις (!) κάποιων σεκάνς, λες και είμαστε ηλίθιοι κι έπρεπε να ξαναδούμε «κάτι» το οποίο δεν είχαμε προσέξει με την πρώτη! Από το καστ, ο Λουίτζι Λο Κάσο προκαλεί την κυριολεκτική απορία του γιατί συμβαίνουν όλα αυτά για έναν άνδρα τόσο… μπάζο, η Άλμπα Ρορβάκερ κινείται εντελώς οριακά μεταξύ της καταθλιπτικής, αυτοκτονικής psycho και της γκόμενας που θα ήθελες να πλακώσεις στις φάπες μπας και ηρεμήσει, ενώ η Λάουρα Μοράντε βγάζει (έστω) κι ένα νορμάλ ίχνος ανθρωπιάς ως η πιο ώριμη εκδοχή της Βάντα. Συνολικά, ένα φιλμ… «του γιατρού»!