του Ηλία Φραγκούλη

Το διάβασα σε μερικά δημοσιεύματα του ξένου Τύπου και με (μεγάλη) έκπληξη είδα και στο imdb να χαρακτηρίζουν το «Σημείο Βρασμού» ως δράμα και… θρίλερ! Εάν δεχτούμε (γέλια στο βάθος…) ένα τέτοιο σκεπτικό, μπορώ να πω με απόλυτη υπευθυνότητα ότι η τηλεοπτική εκπομπή «Εφιάλτης στην Κουζίνα» με τον Έκτορα Μποτρίνι ανήκει / ανήκε στο genre του καθαρόαιμου horror!

Βρετανός ηθοποιός (με μία όχι και τόσο σοβαρή καριέρα στην TV), ο Φίλιπ Μπαραντίνι παρουσιάζει εδώ τη δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα στο σινεμά μυθοπλασίας (μετά το δευτεροκλασάτο action «Villain» του 2020, που έκανε κυρίως ιντερνετικές πρεμιέρες), υιοθετώντας το πολυφορεμένο (πια) concept του one-shot cinema. Δυστυχώς, όταν αυτό το «gimmick» αποτελεί το μοναδικό «όπλο» ενός σκηνοθέτη στην απόπειρά του να παραγάγει ένα ολοκληρωμένο φιλμ, μοιραία, αυτό το οικοδόμημα είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει. Ο Μπαραντίνι (και συν-σεναριογράφος εδώ) θεωρεί πως η προετοιμασία της κουζίνας ενός εστιατορίου με πληρότητα «κλεισμένων» τραπεζιών για την ίδια νύχτα, φαντάζει αρκετά συναρπαστικό από μόνο του. Ενδεχομένως και να μπορούσε, εάν ο σκηνοθέτης ήταν πιο ικανός και αντιμετώπιζε το σκηνικό του μ’ έναν πιο νευρώδη ρυθμό. Τίποτε από αυτά τα δύο δεν ισχύει στο «Σημείο Βρασμού»…

Κεντρικός ήρωας της ταινίας, ο chef Άντι καταφθάνει στο εστιατόριο στο οποίο εργάζεται με ψυχολογία σχετικά αρνητική, καθώς προηγείται ένας δυσάρεστος συζυγικός τηλεφωνικός διάλογος. Η παρουσία ενός υγειονομικού επιθεωρητή που κατεβάζει το μαγαζί από πεντάστερο σε τριάστερο, προσθέτει εντάσεις. Η λογική του μονοπλάνου, όμως, εξαρχής, δεν εξυπηρετεί χωροταξικά, αφήνοντας στον θεατή μια (προ)γεύση επερχόμενης επανάληψης, αν όχι και πλήξης, καθώς οι διάφορες «υποπλοκές» δεν έχουν ουσιαστικές βάσεις εξέλιξης, με πιο «αστεία» τη λεπτομέρεια της αλλεργίας μιας πελάτισσας στους ξηρούς καρπούς (μαντέψτε τι θα γίνει λίγο αργότερα, δηλαδή…).

Ο Μπαραντίνι κοπιάζει απίστευτα για να διατηρήσει την προσοχή μας στα τεκταινόμενα, αλλά το σενάριο είναι πραγματικά ισχνό και δεν αναδεικνύει ούτε χαρακτήρες, ούτε καταστάσεις. Τα πρόσωπα πηγαίνουν κι έρχονται (όπως η κάμερα) άνευ λόγου και αιτίας, προσεγγίζονται για μια «σκηνούλα» φευγαλέα ή ξεχνιούνται στην ασημαντότητά τους, όπως ο πελάτης εστιατορίου που μάταια περιμένει να έρθει ένας σερβιτόρος και να πάρει παραγγελία από το τραπέζι. Χωρίς μια ιστορία της προκοπής, προφανώς, αντίστοιχο είναι και το φινάλε που μας επιφυλάσσει ο Μπαραντίνι. Τόσο αμήχανο, όπως η στιγμή που ο λογαριασμός μας έρχεται «φουσκωμένος» και… δεν καταλαβαίνουμε γιατί μας χρέωσε τόσα!