του Παναγιώτη Μήτσικα

Μετά τα ιδιαίτερα αξιόλογα «Mountain» (2017) και «Sherpa» (2015), η έμπειρη και πολυβραβευμένη ντοκιμαντερίστρια Τζένιφερ Πίντομ επιστρέφει με άλλο ένα πόνημα στο οποίο χρησιμοποιεί τον φυσικό πλούτο του πλανήτη ως απόλυτο πρωταγωνιστή, συνεργαζόμενη εκ νέου με τον Γουίλεμ Νταφόου και την Αυστραλιανή Ορχήστρα Δωματίου. Το «River», περί ου ο λόγος, διαθέτει εκπληκτικές εικόνες και τοπία (ξεκάθαρα ένα φιλμ που επιδεικνύει τις αρετές του στο έπακρο σε κινηματογραφική οθόνη), αλλά η τελική αίσθηση μοιάζει περισσότερο με τετριμμένο κήρυγμα τύπου «κοιτάξτε πως κάνατε τον πλανήτη», με βλοσυρό επιτηρητή τον προαναφερθέντα διάσημο Αμερικανό ηθοποιό.

Στα (οικονομικότατα είναι η αλήθεια) 75 λεπτά της ταινίας, θα γίνουμε μάρτυρες εικόνων άγριας ομορφιάς σε τριάντα εννέα ολόκληρες διαφορετικές χώρες, από τη Ζάμπια μέχρι τη Μιανμάρ, από επιβλητικά ποτάμια σε βουνοκορφές, μέχρι πάλαι ποτέ «παραδείσους» που πλέον στέκονται ξεροί και κατεστραμμένοι, απόρροια της καταστροφικής μανίας του ανθρώπου (το δίχως άλλο). Η απόσταση, όμως, μεταξύ αυτού, της θεσπέσιας δουλειάς του location scouting και της διεύθυνσης φωτογραφίας, απέναντι σ’ έναν ιδιότυπο διδακτισμό που μας κουνά το δάχτυλο σαν άτεγκτος επιτηρητής μιας μοντέρνας εκδοχής του «Εμείς κι ο Κόσμος», είναι ιδιαίτερα σημαντική. Πολλώ δε μάλλον, όταν (πλέον) βρισκόμαστε σε μια κατάσταση χωρίς επιστροφή, όσον αφορά στον φυσικό πλούτο του πλανήτη μας και την κλιματική αλλαγή.

Παρ’ όλα αυτά, οφείλουμε ν’ αναγνωρίσουμε πως το «River» είναι εντυπωσιακό σε όλα του τα επιμέρους κομμάτια (ειδικά τεχνικά, οπτικά και μουσικά). Ειδικότερα η συμμετοχή της Αυστραλιανής Ορχήστρας Δωματίου (είχαμε δει πόσο λειτουργούσε και στο προηγούμενο φιλμ της Πίντομ, το «Mountain»), αλλά και της μουσικής επένδυσης από τους Radiohead (και του μέλους της μπάντας, Τζόνι Γκρίνγουντ, πλέον αναγνωρισμένου και για τις κινηματογραφικές του συνθέσεις), δίνουν την ιδανική συντροφιά στο footage της Αυστραλιανής, η οποία αναδεικνύεται σε household name της φυσιολατρικής ντοκιμαντεριστικής σκηνής. Εν προκειμένω, μάλλον έχουμε να κάνουμε με τη λιγότερο επιτυχημένη δουλειά της, πέφτοντας σ’ ένα «τριπάκι» αρκετά εύκολο να παγιδευτείς, πόσω μάλλον για το είδος με το οποίο καταπιάνεται.