του Ηλία Φραγκούλη

Το ταλαίπωρο και (πλέον) διόλου πρωτότυπο είδος της ρομαντικής κωμωδίας γνωρίζει εδώ ακόμη ένα κρούσμα πειραματισμού. Κι ενώ τα συστατικά θα έπρεπε να το καταδικάσουν στην αιώνια λήθη, κάποιος έσπασε το ποδάρι του και… τους βγήκε καλό! Στο «Κάθε Φορά, Πρώτη Φορά» του Πίτερ Σίγκαλ, ο ως επί το πλείστον αντιπαθής Άνταμ Σάντλερ υποδύεται ερωτύλο τυπάκο που παίρνει το μάθημά του από την Ντρου Μπάριμορ με την πρώτη ματιά. Εκεί, λοιπόν, που πάει να προχωρήσει το flirt, εκείνη του ρίχνει τη χυλόπιτα και εν συντομία ανακαλύπτουμε πως εξαιτίας ατυχήματος η μνήμη της έχει παραμείνει κολλημένη στην ίδια μέρα, την οποία ξαναζεί κάθε μέρα εδώ κι ένα χρόνο, με τη βοήθεια πατέρα και αδελφού οι οποίοι φοβούνται τις επιπτώσεις ενός ισχυρού σοκ σε σχέση με την κατάστασή της. Ο υπομονετικότατος Σάντλερ δεν θ’ αλλάξει ρότα και θα βαλθεί να την κατακτά κάθε επόμενη μέρα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να βρει μια μέθοδο που θα την κάνει να θυμάται ότι αυτός είναι ο άντρας της ζωής της.

Ναι, υπάρχουν σαχλά αστεία, υπάρχουν οι επικίνδυνα… ζαχαρώδεις στιγμές, υπάρχουν και κάποια εμφανή κλισέ. Ειλικρινά, όμως, η διάθεση για κάτι διαφορετικό υπάρχει. Ο Σάντλερ προσπαθεί να μοιάσει νορμάλ και συμπαθής (από τους κωμικούς που δε μου βγάζει γέλιο ούτε με βασανιστήρια!), η Μπάριμορ είναι όπως συνήθως γλυκύτατη, στους δευτερεύοντες χαρακτήρες το σενάριο δεν ευτυχεί καθόλου και κάποιες δόσεις σοβαρότητας προς το φινάλε κάνουν τη μεγάλη διαφορά. Μέχρι που βγάζει και αληθινή συγκίνηση για τη μοίρα αυτού του αλλόκοτου ζευγαριού, που κάθε επόμενη μέρα του είναι «παρελθόν». Με λίγη ανοχή, σε κάποιο θερινό σινεμά και με φόντο την εξωτική Χαβάη, θα περάσετε μια χαρά, θα ψιλοντραπείτε να το ομολογήσετε και λίγο καιρό μετά θα το ξεχάσετε. Αλλά όταν το πετύχετε στην τηλεόραση μετά από χρόνια, στοίχημα ότι θα κολλήσετε!