του Ηλία Φραγκούλη

Ο Βενσάν έχει μια εικονικά υπέροχη ζωή. Μεγαλοαστούς γονείς που του παραστέκονται σε κάθε ανάγκη, μια καλή δουλειά ως σύμβουλος επιχειρήσεων, γυναίκα και παιδιά που αγαπά όσο τίποτε άλλο. Πίσω από την επιφάνεια της πραγματικότητας, η κρίση σε κάθε επίπεδο. Ο φόβος του ανολοκλήρωτου και ο χρόνος που χάνεται διαρκώς. Μοναδική του αντίδραση ή τρόπος φυγής, το να παίρνει τους δρόμους δίχως σκοπό. Όταν απολύεται από τη δουλειά του, αποκρύπτει το γεγονός από το στενό του περιβάλλον και χτίζει σταδιακά μια πλασματική ζωή, μέσα από συνεχή ψέματα και απάτες. Ως πότε, είναι το μοιραίο ερώτημα…

Εθιστικό, ρεαλιστικό και αβάσταχτα τραγικό, το φιλμ του Λοράν Καντέ είναι μία από τις μεγάλες αποκαλύψεις της χρονιάς. Πηγή έμπνευσης, η αληθινή ιστορία του Ζαν-Κλοντ Ρομάν, ενός γιατρού ο οποίος εξαπατούσε την οικογένειά του επί 18 χρόνια δίχως να εργάζεται, φτάνοντας σε ένα αιματοκυλισμένο φινάλε (τον Ιανουάριο του 1993, σκότωσε τη σύζυγό του, τα δυο τους παιδιά και τους γονείς του). Ο Καντέ δεν επιλέγει να αφηγηθεί αυτά τα (ρεαλιστικά) γεγονότα, αλλά δημιουργεί ένα ασφυκτικό σύμπαν καθημερινότητας και κοινωνικών ρόλων στους οποίους πρέπει να υπακούμε, για να θέσει πραγματικά υπαρξιακά ερωτήματα που κάνουν τη ζωή να μοιάζει με θρίλερ.

Ο Ορελιέν Ρεκουάν είναι συγκλονιστικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η μουσική της Τζόσελιν Πουκ στοιχειώνει την ψυχρότητα των πλάνων που θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές του σινεμά του Μικελάντζελο Αντονιόνι και το τέλος έρχεται σαν ισχυρή σφαλιάρα που μένει για πάντα στο πετσί σου. Γιατί μπορεί να σου θυμίζει την ίδια σου τη ζωή… Βγαίνοντας από το σινεμά, κοίταξε ν’ αποφύγεις τις ταμπέλες με κατεύθυνση την Εθνική. Ή μήπως όχι;