του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Στα 77 του χρόνια, ο Γουίλιαμ Φρίντκιν έχει ακόμη το κουράγιο να κάνει ταινίες που έχουν δύναμη και διχάζουν. Φαντάζομαι στις προβολές του «Κiller Joe», τους μισούς θεατές να είναι ενθουσιασμένοι και τους άλλους μισούς να είναι έτοιμοι να φύγουν. Μερικοί μπορεί να το κάνουν κιόλας. Το περιβάλλον του «Killer Joe» είναι το απαύγασμα του trailer trash και η οικογένεια Σμιθ που πρωταγωνιστεί, είναι από τις πιο ηλίθιες οικογένειες που έχουν εμφανιστεί ποτέ στο σινεμά. Είναι βίαιοι, βρώμικοι και κακοί, σιχαίνονται ο ένας τον άλλον, είναι έτοιμοι να προδώσουν για λίγα δολάρια.

Ο χαρακτήρας, που μπαίνει ανάμεσά τους και λειτουργεί καταλυτικά, είναι ο Τζο, ο Killer Joe του τίτλου. Όταν ο γιος της οικογένειας, ο Κρις – που χρωστάει σε τοπικό μαφιόζο λεφτά και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο σε κάθε ευκαιρία – προτείνει να βγάλουν από τη μέση τη μάνα του, οι υπόλοιποι το δέχονται χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο πανύβλακας πατέρας του που δεν έχει γνώμη για τίποτα, η αδελφή του που είναι λίγο ονειροπαρμένη, αλλά και η μητριά του, που θεωρεί τη μάσκαρα πιο αναγκαίο αξεσουάρ από το βρακί.

Στο trailer που ζει αυτή η ωραία οικογένεια, η ζωή είναι θλιβερή κάθε στιγμή. Ένα σκυλί γαβγίζει ασταμάτητα, κάποιος πετάει το όποιο φαΐ στο τραπέζι, όλοι φωνάζουν σε όλους και η τηλεόραση, το πιο ακριβό πράγμα στο σπίτι (αν μπορεί να το πει κανείς έτσι) παίζει αποκλειστικά video με αγώνες… monster trucks. Ο Τζο αναλαμβάνει να βγάλει από τη μέση τη μάνα, αλλά όταν καταλάβει ότι σκοπεύουν να τον πληρώσουν αφού πάρουν τα λεφτά της ασφάλειας, θα ζητήσει για ενέχυρο τη νεαρή και παρθένα κόρη. Η Ντότι δε θα φέρει ιδιαίτερες αντιρρήσεις και, μάλιστα, θα αισθανθεί ιδιαίτερη έλξη για τον Τζο.

Όταν όλα πάνε στραβά εξαιτίας της ηλιθιότητας των Σμιθ και της ανόητης ραδιουργίας στην οποία θα εμπλακούν, ο Τζο θα βάλει την τάξη όπως εκείνος νομίζει, ως το νέο μέλος της οικογένειας. Θα ακολουθήσουν πολλές σπασμένες μύτες, αιματοβαμμένα πρόσωπα και κάποιοι ακόμη θάνατοι, ενώ ένα μπουτάκι κοτόπουλο πανέ θα χρησιμοποιηθεί για τον σεξουαλικό εξευτελισμό της μητριάς. Ο «Killer Joe» δε σταματάει πουθενά κι ενώ από τη μία μένεις κατάπληκτος με την τόλμη του φιλμ στην απεικόνιση της βίας και το θάρρος της να συνδυάσει τα σπασμένα μούτρα με χαρακτήρες που προκαλούν αβίαστα το γέλιο, από την άλλη πλευρά αισθάνεσαι ότι υπάρχει μια έλλειψη μέτρου, που θα έκανε την ταινία πιο τρομακτική και πιο αστεία.

Το σημαντικότερο ελάττωμα του «Killer Joe» είναι η εμφανέστατη θεατρική του προέλευση, από το έργο του Τρέισι Λετς (έγραψε και το σενάριο). Ολόκληρο το δεύτερο μέρος μοιάζει με κινηματογραφημένη παράσταση. Δυνατή παράσταση, ωστόσο, με θαύμα ερμηνείες. Όλοι είναι απόλυτα ταιριαστοί στους ρόλους τους. Δύο, όμως, ξεχωρίζουν. Ο Μάθιου ΜακΚόναχεϊ, στον δεύτερο πολύ καλό του ρόλο αυτή τη χρονιά, μετά τον «Magic Mike», είναι ψυχρός, γοητευτικός και τρομακτικός, ενώ η Τζίνα Γκέρσον – κρίμα που δεν εμφανίζεται συχνότερα – είναι η ενσάρκωση της «δεύτερης» και βλαχοπόνηρης bitch.