της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Πού είναι ο Άρης; Τι έγινε ο Άρης; Αυτή η απορία σε χτυπά επίμονα και κατακέφαλα μέσα στο πρώτο μισάωρο αυτού του φιλμ, καθώς συνειδητοποιείς πως ο Κόκκινος Πλανήτης δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στα εδώ δρώμενα, όπως συνέβαινε στο εν έτει 1990, ομότιτλο πόνημα του Πολ Φερχόφεν. Απορία που πολύ σύντομα ξεθωριάζει και χάνει την όποια αξία της, αφού σταδιακά αντιλαμβάνεσαι πως εκτός από τα ονόματα των βασικών ηρώων και δύο τρία χαρακτηριστικά στοιχεία της πλοκής (την εταιρεία Rekall που εμφυτεύει ψεύτικες αναμνήσεις / ταυτότητες στους πελάτες της, ως αναψυχή και φευγαλέα απόδραση από τη σκληρή πραγματικότητα, την ταυτότητα του κοινού θνητού εμφυτευμένη ως εργαλείο δουλειάς σε έναν σούπερ-ντούπερ πράκτορα, τον διεφθαρμένο πολιτικό που φορτώνει τα άπλυτα του στην Αντίσταση… α, ναι, και την – κραυγαλέα δωρεάν εδώ – πόρνη με τα τρία στήθη), τίποτε άλλο από την πρωτότυπη ταινία δεν επιβιώνει σε αυτό το λουστραρισμένο remake.

Ούτε ίχνος από τη θολή ηθική, τους σφόδρα αμφιλεγόμενους (με πρώτο και πιο… βρώμικα διττό τον Κουέιντ / Χάουζερ του Σουορτσενέγκερ) ήρωες, την – κυριολεκτική και μεταφορική – δολοφονική αθυροστομία, τις γκροτέσκο μεταλλάξεις που ταλανίζουν τους εξαθλιωμένους αποίκους του Άρη, την αλογόκριτη (και δη ακατάλληλη) βία, ή τη διακριτική, αλλά εύστοχη σκιαγράφηση της αθεράπευτης – στα όρια της ψυχοπάθειας – δυσλειτουργίας που – νυν και αεί – διαβρώνει συθέμελα και διχάζει μοιραία κάθε ανθρώπινη κοινωνία, δε θα σου χαλάσει το στομάχι παρακολουθώντας την καινούργια «Ολική Επαναφορά». Ο Γουάιζμαν (γνωστός και ως ο κύριος της κυρίας Μπέκινσεϊλ) και η παρέα του, με αρχιμάστορες τον «δικό μας», εραστή του φανταστικού, Πάτρικ Τατόπουλο στην καλλιτεχνική διεύθυνση και τον γαλβανισμένο στο σινεμά δράσης («Deja Vu: 4 Ημέρες, 6 Ώρες Πίσω», «Collateral – Η Διαδρομή», «Σε 60 Δευτερόλεπτα»), Πολ Κάμερον στη διεύθυνση φωτογραφίας, αντικατέστησαν όλα τα παραπάνω με ένα… δεκαεξαβάλβιδο, καλο-λαδωμένο, υπερ-κινητικό, αλλά παντελώς άκακο, ασφαλές υπερθέαμα.

Ακόμα, όμως, και ως θρίαμβος καλλιτεχνικής διεύθυνσης, ειδικών, αδιόρατα ψηφιακών εφέ και εντυπωσιακά ενορχηστρωμένων σκηνών δράσης (που όλα μαζί αποπλανούν, ομολογουμένως, το βλέμμα και κόβουν την ανάσα), μόνο ως ένοχη απόλαυση μπορεί να κερδίσει την εύνοια των ενήλικων θεατών, θυμούνται δε θυμούνται το ζοφερό πρωτότυπο. (Ειρωνική θεία δίκη: οι πιτσιρικάδες για τους οποίους θεωρητικά φτιάχτηκε – κατάλληλο από 13, γαρ, του γύρισαν τη πλάτη στις ΗΠΑ, όπου και έφαγε τα μούτρα του στο box-office). Γιατί αφενός η καλλιτεχνική διεύθυνση δεν καινοτομεί ούτε στο ελάχιστο: απλά συνταιριάζει με θράσος και ολίγον (inside) χιούμορ εικόνες και ατμόσφαιρα από το «Blade Runner» και την τριλογία του «Bourne» (στην Αποικία), τα άπαντα του έπους των «Star Wars», το «Πέμπτο Στοιχείο» και το «2010: Η Οδύσσεια Του Διαστήματος» (στην Ενωμένη Ομοσπονδία της Βρετάνης), τους «12 Πιθήκους», το «The Matrix» και το τηλεοπτικό «Supernatural» (στη Νεκρή Ζώνη)! Και αφετέρου, από τους διακοσμητικούς ήρωες που δεν προλαβαίνουν παρά να περιφέρουν τα ωραία και μοιραία κάλλη των ερμηνευτών τους, ενώ οι high-tech σφαίρες πέφτουν σαν χαλάζι και η δράση δε σηκώνει λεπτό το πόδι από το γκάζι, η μόνη που δεν περνά και χάνεται από τη συνείδηση σαν μπιμπελό, αντίθετα στέκει λίγο παραπάνω και επιβάλλεται, είναι η Νέμεσις του Κουέιντ / Χάουζερ, Λόρι, της Μπέκινσεϊλ. Στιλπνή, σαγηνευτική, αγέρωχη, αλεξίσφαιρη, θανατηφόρα, φιλόδοξη, ανυπάκουη και ανυπόταχτη όταν το ένστικτό της διαφωνεί με τις διαταγές της εξουσίας, αφιερωμένη ψυχή τε και σώματι, σε σημείο εμμονής με τη δουλειά της, χωρίς ποτέ να αποχωρίζεται τα τακούνια ή το παραπλανητικά ροζ κραγιόν της, είναι ο ορισμός της απολαυστικής larger than life κινηματογραφικής κακιάς. Και αυτή τη φορά (αντίθετα με την πιο προσγειωμένη και… παράνομη Λόρι της Σάρον Στόουν) επιβιώνει μέχρι τέλους και λειτουργεί ως απινιδωτής: με κάθε εμφάνισή της ηλεκτρίζει το ενδιαφέρον του θεατή και το διατηρεί (μόλις) ζωντανό.