του Νίκου Παλάτου

Το σπίτι είναι μεγάλο και παλιό. Τα φώτα τρεμοσβήνουν. Τα πατώματα τρίζουν. Κάτι παραμονεύει στο σκοτάδι. Αγαπητοί φίλοι και φίλες, καλώς ορίσατε σε ένα ακόμα θρίλερ τρόμου νέας κοπής, το οποίο δεν ξεφεύγει ούτε στιγμή από αυτά που μας έχει συνηθίσει το genre τα τελευταία χρόνια. Φτηνές παραγωγές (6.000.000 δολάρια κόστος για τούτο εδώ), μικρή διάρκεια για να μην βαριούνται οι πιτσιρικάδες, σε φιλμ που μοιάζουν να έχουν μπει στην πρέσα και να βγαίνουν κατ’ εικόνα και ομοίωση, με μοναδικό στόχο (που κατά έναν παράδοξο λόγο συνήθως επιτυγχάνεται) τα πολλά εισιτήρια. Να ήταν ακόμη και μέτριες οι ταινίες αυτές, καθώς τα αριστουργήματα γενικά, πια, δεν βγαίνουν και με το τσουβάλι κάθε εβδομάδα, κάτι θα γινόταν. Πλέον, όμως, μιλάμε για σερί κάκιστων παραγωγών, που αργά αλλά σταθερά ευτελίζουν μια ολόκληρη κινηματογραφική κατηγορία. Εάν και αυτός ο «Bye Bye Man», λοιπόν, ξεπεράσει το φράγμα των 100.000.000 δολαρίων σε εισπράξεις στην Αμερική, θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά μήπως πούμε οριστικό… bye bye στο θρίλερ τρόμου.

Είναι αδύνατον να πάρεις στα σοβαρά τα όσα συμβαίνουν στην ταινία, η οποία ώρες-ώρες μοιάζει με πρώτης τάξεως παρωδία και τραγέλαφο μαζί. Για το πότε το ανέμελο φοιτητικό party γνωριμίας εξελίσσεται σε συνεδρία επίκλησης πνευμάτων, από την απαραίτητη weirdo γκόμενα με το… κληρονομικό χάρισμα, είναι αξιοπρόσεκτο. Όπως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι και η μη ύπαρξη καμιάς απολύτως συνοχής ή έστω διάθεσης για μια στοιχειώδη επεξήγηση της ύπαρξης του υπερφυσικού ομώνυμου «ήρωα», ο οποίος εμφανίζεται με ένα look α λα Χάρος στο πιο goth, έχοντας για παρέα του αιμοβόρο σκύλο, η ψηφιακή απεικόνιση του οποίου θυμίζει τρισδιάστατη χαλκομανία που έχει ξεχαστεί στον πάγκο του χασάπη και ως εκ τούτου έχει γεμίσει αίματα. Κάτι σε Κέρβερο, τον φύλακα του Άδη, κάνει όλο αυτό, αλλά μιας και δεν έχουν ζοριστεί και τόσο να μας εξηγήσουν κάτι, δεν υπάρχει και λόγος να το κουράζουμε εμείς.

Από τη στιγμή που η νεαρή παρέα θα αντιληφθεί την ύπαρξη του υπερφυσικού κακού, θα αρχίσει η έρευνα για τα πώς και τα γιατί, που θα οδηγήσει πανεύκολα σε κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν. Η σχετική εισαγωγική σεκάνς, που λειτουργεί σαν γέφυρα ανάμεσα στα διαδραματιζόμενα, είναι με διαφορά ό,τι καλύτερο υπάρχει εδώ, ενώ το παιχνίδι με το τι είναι αληθινό και τι όχι, μιας και αυτό που κάνει ο Bye Bye Man στα θύματά του είναι να τα υποβάλλει σε παραισθήσεις, έχει ένα σχετικό ενδιαφέρον, παρουσιάζεται όμως απολύτως προβλέψιμα, χωρίς να υποφώσκει κάπου ο πραγματικός τρόμος. Αυτός, δυστυχώς, εμφανίζεται με το guest της αγνώριστης από τις πλαστικές Φέι Ντάναγουεϊ. Η δίλεπτη σκηνή στην οποία παίζει, δημιουργεί αισθήματα θλίψης, αφήνοντας ένα αναπάντητο «Γιατί;» να αιωρείται στα χείλη. Όπως αιωρείται και η πιθανότητα για sequel, αφού η τελευταία σκηνή προς τα εκεί οδηγεί. Έχει γούστο να το δούμε κι αυτό…