του Άγγελου Μαύρου

Η κεφαλαιώδης οδηγία της εμπνευσθείσας συνταγής ήταν προφανώς: παίρνετε τα «Ο Ρατατούης» και «Έχετε Κάνει Κράτηση» και… τα βάζετε μαζί σε μπεν μαρί! Και δεν είναι το μόνο που πρέπει να χωνέψεις σε ένα ακόμα φροντισμένου food decoration αλλά για (με τρόπο, στην πετσέτα) φτύσιμο απ’ τα εκπαιδευμένα γλωσσικά επιθήλια έδεσμα εκ Γαλλίας, καθώς κάποια απ’ τα υλικά έχουν εμφανώς αποψυχθεί για μία «Στην Κουζίνα Ολοταχώς», «ο παλιός είναι αλλιώς αλλά ο νέος είναι ωραίος» χαριτωμενιά αμφι-σωστική αρσενική, επαναβεβαίωσης joie de vivre, η οποία σιτεύει σατωμπριάν: σε σκουριασμένα κατσαρολικά μπουλβάρ και φάρσας, στον χωρίς αλατοπίπερο (πρώην εδώ) μουστάκια «Immortel» των Παρισίων στα λευκά, αλλά κυρίως στην πλοκή που σαβουρώνει ό,τι να’ ναι, όπως να’ ναι, κάνοντας παπάρα τους ρόλους στη σάλτσα καταστάσεων.

Τα μπλιαχ πιάτα, ειδικά για μένα, ήταν το τρίο Στούτζες στο σκετσάκι της ρετσέτας αποριών, το τιπ γευσιγνωστών πελατών για το ντου των κριτικών που τσιτσιρίζουν και η χύτρα ταχύτητος τιμωρίας ιδιοκτήτη στα τηγάνια απ’ τον papa live στον αέρα του TF1 στο επιδόρπιο θείας δίκης. Το exotique φρούτο του guest Σπανιόλου Σεγούρα πλασάρεται ως σάτιρα Αντριά αλλά βράζει στο ζουμί του ως μοριακά αποτυχημένο «δεύτερο» πιάτο, η Αγκογκέ έχει εμφανισιακά Τοτού και Σνάιντερ για οδηγό Μισλέν αλλά η γαρνιτούρα της στις σκηνές après λοχεία είναι πετιμέζι – και κάτι για τους (άψογου art de la table) εισαγωγείς του εν λόγω προϊόντος: υπάρχει στην αγορά κάτι που λέγεται «θεώρηση μετάφρασης», ψωνίστε το γιατί για πολλοστή φορά το σχετικό κουβέρ σας, ενίοτε, βγάζει μάτι. Ο Χρυσός Σκούφος στο φραντσέζο Στιβ Μάρτιν, Μικαέλ Γιουν, οι γαστρονόμοι θα το βάλουν (και δικαίως, μια δοκιμή ποτέ δε βλάπτει) στο μενού τους αλλά σερβίρεται για τους μη appétit- ικούς αυτή η ψευτογκουρμεδιά. Ένα αστέρι. Τι το θες το κουταλάκι…