της Βικτωρίας Μιχαήλ

Τώρα θα φάτε τα torrents για να το βρείτε! Γιατί το πιθανότερο είναι να μην έχετε ποτέ γευτεί το όχι άνοστο «Kitchen Confidential», απρόβλητη στην Ελλάδα σειρά του FOX που διήρκεσε για μόλις 13 επεισόδια και μάραινε με περισσότερα ζουμιά στη μικρή οθόνη την ομώνυμη αυτοβιογραφία του Άντονι Μπουρντέν (με πρώτο πιάτο την επιστροφή – πρόκληση τού καμένου απ’ τις καταχρήσεις μασαμπούκα παρουσιαστή, τότε μάγειρα, στα τεντζέρια και την πρόκληση να στελεχώσει και να μετατρέψει ένα eatery της Νέας Υόρκης από το μηδέν σε ατραξιόν μέσα σε 48 ώρες) με πρωταγωνιστή τον… Μπράντλεϊ Κούπερ. Το αντίθετο πρέπει να σας συμβαίνει, έστω και μέσω των VHF μικροκυμάτων (λέγε με zapping), τόσο με το ταξιδιωτικό γευσιγνωστικό show «No Reservations» του κακού παιδιού της pan-ethnic εστίασης, όσο και με τα «Οδηγός Αισιοδοξίας» και «Απόλυτη Ευφυία» του… American Sniper. Ε, αν μπορείτε να φανταστείτε την εκπομπούλα τού πρώτου εν Λονδίνω (με μια… πρέζα Νέας Ορλεάνης) χτυπημένη στο blender με τα σουσούμια (μυαλό και γλώσσα ξυράφι, σποραδικές κοφτές δόσεις τικ, σιγοβράσιμο ρομάντζου, το «φτιάξιμο» ενός άνδρα ως κορμός του εδέσματος) του δεύτερου στις προαναφερθείσες ονομαστές σινερετσέτες του και δεν σας πειράζει το ξαναφούρνισμα βασικών συστατικών τού serial, κοπιάστε και καλή σας όρεξη.

Αλλά, αν και δεν είναι προς φτύσιμο, μένει μακριά από Χρυσό Σκούφο ένεκα ψιλομπαγιατίλας και όχι τόσο σκιτζίδικου ανακατώματος στη μαρμίτα (αλλά, έλεος, με σεναριακή κάρτα ξανά από τα χέρια του Στίβεν «Θυσιάζοντας Ένα Πιόνι» Νάιτ, υπεύθυνου και για το θεματικά ομοτράπεζο «Ένα Ταξίδι 30,5 Μέτρα Μακριά»; Αλέρτας έχει καταντήσει…) αυτή η Varoulkoυ απ’ τα-Tudor-Hall-σαλόνια-στα-αλώνια-και-ξανά-στα-Tudor-Hall-σαλόνια και Hytraς αυτοκαταστροφικών χουγιών / γκαζιέρας σχέσεων / μάτσου αντιξοοτήτων Σπονδή στην εστιατορική οικογένεια και φλόγα της δημιουργίας. Με συμβούλους παραγωγής τούς stars της κουτάλας Γκόρντον Ράμζι και Μάρκους Γουέαρινγκ, είναι το περιστασιακό σασίμι, οι βιολογικές πρώτες ύλες ή το dressing, σ’ αυτό το σερβίτσιο με περιποιητή τον filmer του «Αύγουστος», που τέρπουν περισσότερο τους κάλυκες: το food porn λήψεων μαμ διακόσμησης · ο σαν απόφοιτος της Le Cordon Bleu Κούπερ που τα σπάει, κι όχι μόνο μεταφορικά, στην πιο well done ερμηνεία του έως σήμερα ως φωτογενής Μποτρίνι με έκτακτους τους Μπρουλ, Ρις, Μίλερ (προσέξτε την όταν απλώνει και κόβει ζυμαρικό σαν pasta mistress) · ατάκες όπως το «Έβαλε την πεσκανδρίτσα ανάποδα 3 φορές! Τρεις φορές, το καταλαβαίνεις;» και «Ξέρεις πώς λένε το τηγάνι οι μαθητευόμενοι; Μουσείο» · η μπριγάδα των cooks σε πανικό και η κάλμα στην ψαραγορά Μπίλινγκσγκεϊτ αξημέρωτα · αρτύματα ντεσού όπως ο πρώτος άτυπος Τσελεμεντές με τίτλο «Πώς να αναγνωρίσετε τους κριτικούς του οδηγού Μισελέν» · και μια κυριολεκτικά πιπεράτη ανατροπή, με το γινάτι να κάνει μια χαψιά την ίντριγκα ονειροεκπλήρωσης καίρια, ακριβώς τη στιγμή που το έχεις πάρει ζεστά το πράμα.

Κρίμας, λοιπόν, στο ψιλολάστιχο που σου έρχεται στο τραπέζι από λάθος της περιστασιακής αντικράτησης χαρακτήρων ή της σχάρας της μυθοπλασίας. Τα «Αν δεν ήταν ο πατέρας σου, θα είχες απολυθεί» και «Είσαι ο καλύτερος maître στην Ευρώπη» είναι ανεπίτρεπτο να βγαίνουν διαδοχικά και με απόλυτη σοβαρότητα απ’ το έρκος των οδόντων του Αθηναγόρα Κωστάκου μας – άσε ότι το κουβέρ ρόλων χρεώνει και μια όχι τόσο όσο δόση «φινόκιο» στον hôtelier υποστηρικτή του κακού παιδιού. Ενός – κι αυτή είναι η μιας γραμμής, παλιά συνταγή τού στόρι – Κου Τέλειου (στην τέχνη του) που πρέπει να μάθει να ακούει και να εμπιστεύεται τη «φαμίλια» του για να κατακτήσει το απόλυτο (γιατί «Θέλει δύναμη να έχεις ανάγκη τους άλλους», καθώς τον ορμηνεύει α λα Γιάλομ η therapist Τόμσον) – αλλά όχι προτού σου πετάξουν στην πορσελάνη (πολύ σεβίτσε…) και το ότι μεγάλωσε ορφανός, του φτιάξει ομελέτα συγχώριο (για να στρώσει η στομάχα μετά από μάντεψε τι) ο ανταγωνιστής Πετρετζίκης του, ακουστεί υποτυπωδώς στο πηρούνι η υποπλοκή χρέους στον υπόκοσμο και πάρεις μια αδικαίωτη δραματουργικά μυρωδιά από τη so hot right now Βικάντερ στο επιδόρπιο για να δέσει το γλυκό τού γνώθι σαυτόν. Άρα, επουδενί σόλα ή fast food το τσιτσί αλλά ανά σημεία αγκριλάριστο και με τις γνωστές… σος του. Βέβαια, τώρα που νοερά ανατρέχω στον κατάλογο (τι «Bella Martha», τι «Η Γιορτή της Μπαμπέτ», μη μου τρέξουν τα σάλια τώρα…), δεν έχω ποτέ δοκιμάσει από ΗΠΑ ούτε μία Funky Gourmet τέτοια ταινία. Αν σε ψήνει…