του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Στα όρια της μαύρης κωμωδίας, και λόγω θέματος και λόγω χειρισμού, βρίσκεται αυτό το αστυνομικό δράμα από την Αυστραλία. Οι αυστραλέζικες ταινίες έχουν πολύ συχνά έναν «ωμό» χαρακτήρα και «Το Βαποράκι» δεν αποτελεί εξαίρεση στη σκηνοθεσία, στις ερμηνείες, ακόμη και στη φωτογραφία που αποδίδει την εποχή των αρχών του ’80 με σκληρά χρώματα. Κεντρικός ήρωας είναι ο Ρέι, ένας βαρετός everyman που ταξιδεύει με την ποδοσφαιρική του ομάδα για διακοπές στην Ταϊλάνδη. Ένας φίλος του δουλεύει για έναν έμπορο ναρκωτικών και τον πείθει να καταπιεί είκοσι προφυλακτικά γεμάτα με ηρωίνη. Παίρνοντας φάρμακα που προκαλούν δυσκοιλιότητα, ο Ρέι θα καταφέρει να φτάσει στην Αυστραλία.

Όταν, όμως, στο αεροδρόμιο του κάνουν έλεγχο και αρνηθεί να τον εξετάσουν «βαθύτερα», η αστυνομία θα καταλάβει ότι κάτι τρέχει. Ο Ρέι μπαίνει σε 24ωρη παρακολούθηση σε ένα δωμάτιο, με τους αστυνομικούς να περιμένουν πότε θα δεήσει να… βγάλει τις αποδείξεις στην τουαλέτα. Ο ίδιος, ωστόσο, θα δείξει παροιμιώδη αυτοσυγκράτηση και θα παρατείνει την αναμονή τόσο, ώστε να προκαλέσει τόσο τον εκνευρισμό των αστυνομικών, όσο και νομικές επιπλοκές.

Το «Βαποράκι» δεν είναι εύκολη ταινία να την παρακολουθήσεις. Όχι γιατί έχει σύνθετη πλοκή ή δυσνόητη σκηνοθεσία. Κάθε άλλο. Είναι εξαιρετικά απλή και βατή. Δεν είναι, όμως, καθόλου ευχάριστη. Για πόσο μπορείς να περιμένεις μέχρι κάποιος να αλαφρώσει το παχύ του έντερο στη μεγάλη οθόνη; Είναι απολύτως κατανοητός ο εκνευρισμός των αστυνομικών, τον οποίο σίγουρα θα μοιραστείς. Ειδικά, αφού αυτό το κομμάτι καλύπτει κάτι παραπάνω από τα δύο τρίτα του φιλμ. Η παράλληλη αφήγηση των ιστοριών που σχετίζονται με την υπόθεση δεν σώζει το γεγονός ότι η… σφιχτοκώλικη ιστορία δύσκολα αναπνέει μέχρι το τελευταίο μέρος. Είναι αυτό που σώζει όλη την προηγούμενη δυσάρεστη εμπειρία του να βλέπεις τον Ρέι να σφίγγεται και να ιδρώνει για να κρατήσει μέσα του το ένοχο φορτίο, με ενδιαφέρουσες ανατροπές και έναν ρυθμό που αλλάζει όλο το προηγούμενο κλίμα. Μέχρι να φτάσεις εκεί, όμως, θα σου σφιχτεί το στομάχι.