ΣΕ ΞΕΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ (2015)
(THE COBBLER)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τόμας ΜακΚάρθι
- ΚΑΣΤ: Άνταμ Σάντλερ, Ντάστιν Χόφμαν, Έλεν Μπάρκιν, Στιβ Μπουσέμι, Μέλονι Ντίαζ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 99'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: TANWEER
Ένας παπουτσής τρίτης γενιάς ανακαλύπτει ότι, χρησιμοποιώντας μια μαγική μηχανή γαζώματος, μπορεί να… μεταμορφωθεί και να πάρει το πρόσωπο του ιδιοκτήτη των υποδημάτων. Διαπιστώνοντάς το θα προσπαθήσει να διορθώσει μερικές αδικίες.
Όσο κι αν τον θεωρούν από τους εκπροσώπους του κατώτερου είδους κωμωδίας και τα Χρυσά Βατόμουρα πιάνουν ολόκληρο τοίχο στο σπίτι του, ο Άνταμ Σάντλερ έχει κάτι που πείθει ένα συγκεκριμένο κοινό να τον ακολουθεί, κάνοντας περίπου τα ίδια και τα ίδια, μεγάλους πρωταγωνιστές όπως τον Τζακ Νίκολσον, τον Αλ Πατσίνο και τώρα τον Ντάστιν Χόφμαν να παίζουν δίπλα του, αλλά και κινηματογραφιστές σαν τον Πόλ Τόμας Άντερσον, τον Τζέισον Ράιτμαν και τον Τζαντ Άπαταου να του δίνουν ρόλους πιο δραματικούς. Το «Σε Ξένα Παπούτσια» προσπαθεί να πετύχει κάτι και από τις δυο πλευρές τού Σάντλερ, αλλά χωρίς να τα καταφέρνει ιδιαίτερα. Γι’ αυτό είναι μια ταινία αποτυχημένη, έστω κι αν ο ίδιος ο Σάντλερ δίνει μια αξιοπρόσεκτα συγκρατημένη ερμηνεία, που δεν ξεφεύγει στις κλισέ σάχλες.
Αυτό, πάντως, δε σημαίνει ότι το σενάριο της ταινίας, που σκηνοθέτησε ο προερχόμενος από το ανεξάρτητο σινεμά Τόμας ΜακΚάρθι, καταφέρνει να αξιοποιήσει κάποιες ιδέες που αφήνουν πολύ χώρο για φρεσκάδα. Η όποια φρεσκάδα χάνεται γρήγορα στο μουχλιασμένο υπόγειο του Μαξ, του σαραντάρη παπουτσή που ανακαλύπτει τη μαγική μηχανή των προγόνων του, η οποία δίνει τη δύναμη στον ήρωα να πάρει τη μορφή του original κατόχου των παπουτσιών. Όταν συμβεί αυτό, ο Μαξ θα διασκεδάσει αλλάζοντας πρόσωπα, σε μια συρραφή σκηνών, όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένων, ενώ θα πάρει μέχρι και το πρόσωπο του πατέρα του που εγκατέλειψε την οικογένεια, για να δώσει μερικές τελευταίες στιγμές χαράς στην ετοιμοθάνατη μητέρα του.
Το σημαντικότερο πρόβλημα της ταινίας είναι ότι δεν φαίνεται να μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να είναι μια κωμωδία τυπική της φιλμογραφίας τού Σάντλερ (και δεν μπορεί, αφού δεν έχει τέτοια αστεία) ή αν θέλει να είναι κάτι βαθύτερο (που δεν είναι, γιατί δεν προσπαθεί καν να δείξει ότι έχει τέτοιο υπόβαθρο). Όταν προστίθεται στην ιστορία και η περίπτωση μιας αδίστακτης «επενδύτριας» γης, χάνεται ο λογαριασμός. Έστω κι αν η Μπάρκιν στον ρόλο έχει πλάκα, έστω κι αν ο Σάντλερ δείχνει αυτοέλεγχο, έστω κι αν ο Χόφμαν στον ρόλο του πατέρα δίνει κάποιο κύρος.
