της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση σειράς ταινιών, για ανήλικα και ενήλικα παιδιά, που ανατρέπει εθιστικά και φερέγγυα τον κανόνα που θέλει τα sequel χειρότερα του πρωτότυπου. Στην αισίως 3η συνέχειά της, αυτή η ατελείωτη «Εποχή των Παγετώνων» παραμένει φρέσκια, ακούραστη, αστείρευτη και αντίθετα με άλλα franchise του είδους (βλέπε «Shrek») σε κάθε καινούργιο «επεισόδιο» και – λιγότερο ή περισσότερο – καλύτερη.

Έχοντας προ πολλού (μετά την πρώτη, μάλλον άστοχη παρουσία τους στο πρωτότυπο) αφήσει τους ανθρώπους εκτός πλάνου, κάνει και πάλι θαύματα με τα (εξανθρωπισμένα μεν, ακαταμάχητα δε) προϊστορικά ζώα – πρωταγωνιστές της. Αυτή τη φορά αντλεί ευφάνταστα έμπνευση από την «Οδύσσεια» του Ομήρου, αλλά και τους «Πειρατές της Καραϊβικής» της συναγωνίστριας Disney, ενώ ενσωματώνει πολύ πιο ουσιαστικά τις περιπέτειες του Σκρατ στα δρώμενα, για να σκαρφιστεί μια ακόμη γενναιόδωρα πειραγμένη, ανατρεπτικά εναλλακτική και ανακουφιστικά δυσλειτουργική εκδοχή της μεγάλης, ευτυχισμένης οικογένειας.

Ο Μάνι το μαμούθ, ο Ντιέγκο ο τίγρης και ο Σιντ ο βραδύπους, μαζί με τους εξ αίματος και μη συγγενείς τους (στους οποίους προστίθεται η έφηβη κόρη του Μάνι, Πίτσις, και η ασύλληπτη Γιαγιά του τελευταίου, μαζί με το κάθε άλλο παρά φανταστικό κατοικίδιό της – γιγάντια έκπληξη, λίγο πριν από το φινάλε) είναι οικογένεια με όλη τη σημασία τη λέξης. Μια οικογένεια όπως θα ήθελες να είναι και η δικιά σου: χωρίς αυστηρά προκαθορισμένους ρόλους, «φυσιολογικά» πρέπει, αποπνικτικούς κώδικες συμπεριφοράς, καταπιεστικές ταμπέλες και ετικέτες. Μια οικογένεια κάθε άλλο παρά ξενοφοβική ή σκληροπυρηνική, που καταλύει τα σύνορα ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος, στο άσπρο και στο μαύρο, στα είδη, στα φύλα, στις φυλές, στο «εμείς» και στο «αυτοί». Μια οικογένεια, τέλος, που κρατά πάντα, ορθάνοιχτη σε όλους, τη φιλόξενη, χωρίς προκαταλήψεις και προϋποθέσεις αγκαλιά της, ενώ ταυτόχρονα ξέρει πώς να επιβιώνει περνώντας καλά και γελώντας καλύτερα.