του Άγγελου Μαύρου

Για το αν η Σιντονί Λαμπόρντ, παρακατιανή, κεντήστρα, βιβλιογνώστρια και «διαβάστρα» της ηγέτιδος (και) μίας ελέω Θεού ελίτ ενώ αυτή αποσυντίθεται ως Αυλή, διαβάζει και την Ιστορία των ανακτόρων κι ενός λαού, πάντως, αμφιβάλλω. Και αν, σαρκώνοντάς την, το πιο géant νέο visage της Παριζιάνικης διεθνούς παραμένει πριγκιπικό και ως δουλικό, το «Ridicule» δεν αποκαθηλώνεται ως αποκαλυπτήριο των τεκταινομένων επί Λουδοβίκου XVI, ενώ ο Ζακό, ένας τάχαμου κόμης των cherchez la femme στο εκράν, αποδεικνύεται ξανά κατώτερος των τίτλων του σ’ αυτό το «απ’ τ’ αλώνια στα σαλόνια» θηλυπορτρέτο – κάτοπτρο γαλαζοαίματων καπρίτσιων, στρατηγικών φαβοριτισμού και, ένεκα αντικτύπου εν τη γενέσει Επανάστασης, ασταμάτητου ψου ψου ψου στα δωμάτια υπηρεσίας ή τις Βερσαλλίες (συχνά τις πραγματικές, αφού φιλοξένησαν μέρος των γυρισμάτων) της εξουσίας.

Όχι ότι δεν υφίστανται προνόμια: το ιμπρεσιονιστικά ροκοκό score εγχόρδων κι άρπας του Κουλέ (που εδώ «παίζει» αριστοκρατικά σαν νέος Ντελρί) και η συχνά εξοχότατα πεταχτούλα κάμερα του Γουιντίνγκ είναι επί των τιμών με κορωνίδα το τέχνασμα ενύπνιου, που εκδίδει το χρυσόβουλό του για μία πολυπρόσωπη νυχτερινή σεκάνς – καμπή πλείστων περσόνων. Όνειρο ήταν, όμως, και πάει. Στα μισά της ταινίας τα σκήπτρα της αφήγησης περνούν για 10 λεπτά από την υπήκοοο στην εστεμμένη, με άμεση συνέπεια η εστίαση να εκπίπτει του αξιώματος. Είναι η πρώτη υπόκλιση μιας… ευγενούς αποτυχίας, την οποία διαδέχονται και άλλες. Όπερ έδει δείξαι: κρύβοντας με περισσό τακτ (μάλλον στη γκιλοτίνα του μοντάζ) τη Λεντουαγέν ως φωτεινό αντικείμενο του πόθου της Πρώτης Κυρίας πίσω από φευγαλέων παρουσιών εξιδανικευτικές λήψεις, τη γδύνει (κυριολεκτικά σε ένα από τα αισθητίζουσας λαγνείας γυμνά – σήματα κατατεθέντα του auter) ανεπαρκώς ως ελάσσονα οπορτουνίστρια.

Κάπως έτσι… κρεμιέται ο κρυμμένος θυρεός του μυθιστορήματος της Σαντάλ Τομά (που έχει ανεβεί στο σελιλοζικό θρόνο εν προκειμένω): ένα μπούστο ετεροκαθορισμού και τέλους της αθωότητας (μίας γυναίκας και μίας χώρας – και σήμερα, ίσως;) στο Survivor – μασκαράτα διαφυγής απ’ το παλάτι του φινάλε. Τότε θα μάθουμε αδέξια ποια είναι η χαϊδεμένη υποτακτική (un petit peu), αλλά όχι τι θα απογίνει. Το ποια ήταν η… αφέντρα της το είδαμε, στη λεσβιακή πλατωνικά εκδοχή του, και το τι απέγινε το ξέρουμε. Εδώ έχει λίγο ψωμί. Ο arthouse λαός ας φάει (με τα μάτια μόνο και ενίοτε) παντεσπάνι…