του Άγγελου Μαύρου

Πολλά ρωτάς και δε θα σου βγει σε καλό. Εκτός αν μαζέψεις τη γλώσσα σου και μείνεις με το… στόμα ανοιχτό ενώ «Ο Δολοφόνος με το Αγγελικό Πρόσωπο» του Μελβίλ βιώνει, piano piano, τον σύγχρονο Σικελικό Εσπερινό του στο πρώτο hit δύο μακαρονάδων, που οπλίζουν με στιλάκι, αν μη τι άλλο. Aκόμη κι αν το στόχαστρο αλλάζει χέρια, ενώ συχνά δε βρίσκουν δόξα πατρί και τα υπόλοιπα σημαινόμενα που έχουν αιχμαλωτίσει τα σημαίνοντά τους. Με όπλο που, πάντως, σκοτώνει: τα poliziotteschi, εδώ χωρίς μπάτσους και με POV gamer στη σεκάνς τροχαίου ντου. Το διαρρηκτικό suspenser κλου στραβομάρας «Περίμενε Μέχρι να Νυχτώσει» στο 10λεπτο χοροτράβελινγκ του παιχνιδιού γάτας – ποντικιού μεταξύ εισβολέα και θηλυκού στο τσαρδί εντολέα. Τα νουάρ ημέρας («Chinatown») via «Γόμορρα» στις, εναντίον της διαπλοκής της «φαμίλιας» με την ντόπια κοινωνία, ριπές ειρωνείας των σπιτικών σούξου μούξου. Τον Μπελόκιο, ο production designer κι ο μοντέρ του οποίου καθαρίζουν εδώ. Και το σπαγγέτι γουέστερν στην καβάντζα κοπέλας, όπου η καμπόικη πόλη – φάντασμα αναβιώνει στο ρημαγμένο εργοστάσιο ενός ορυχείου για το ξεκαθάρισμα, μοιραίο πλήρωμα του χρόνου της αποστασίας τού αντιήρωα.

Capiche, δεν είχαμε δει το πρώιμο «τέλειωμα» του εχθρού – fratello και επί ώρα φάτσα τον εκτελεστή επειδή δεν τα είχε δει και η τυφλή Ρίτα – αλλά γιατί το αίμα σ’ αυτό το ύστατο α λα Φαρ Ουέστ πιστολίδι χύνεται εκτός πεδίου δράσης; Πρόκειται για το πλέον αδιόρθωτο μπλοκάρισμα του σιγαστήρα νύξεων που χρησιμοποιούν οι Γκρασαντόνια και Πιάτσα, γεννήματα θρέμματα της πρωτεύουσας του νησιού της Κόζα Νόστρα, που νωρίτερα τα έχουν ξεράσει καλλιτεχνικά για τη μίζερη πραγματικότητα (το χαλασμένο, από τις διακοπές ρεύματος στον καύσωνα, air-condition του Σάλβο με το… καλημέρα), το φόβο (υπό το δέρας του σεβασμού όσον αφορά τους ridicoli οικοδεσπότες), την πρόσοψη του machismo (το μοναχικό αρσενικό – όργανο θανάτου που δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο ως προστάτης μιας γυναίκας), τη συνενοχή (ακόμη και η «αθώα» όμηρος μετράει χαρτονομίσματα όταν τη γνωρίζουμε) και το γνώθι σαυτόν («… σαν τα ποντίκια. Αλλά αυτή είναι η ζωή μας, μόνο αυτήν έχουμε», μολογάει το αφεντικό προτού γυρέψει τα χρεωστούμενα απ’ τον μάγκα του) στο modus vivendi παρά operandi της οργανωμένης παρανομίας.

Η αθέτηση του φορμαλιστικού «συμβολαίου» τόσο στην omertà καδραρίσματος όσο και στο κορεσμένο στάκαμαν φωτός της Μεσογείου – σκιών τού υποκόσμου (που υπογράφει υποδειγματικά ο βετεράνος συνάδελφος των registi, και dp εδώ, Ντανιέλε Τσιπρί) ψιλοκάνει μπαμ επίσης στη νυχτερινή σεκάνς τρεχάλας του ζευγαριού στο χωράφι, μια σκηνή που σε καταδιώκει αλλά φαντάζει… φυγάς απ’ το εικαστικό σχέδιο. Έτερα κρατούμενα; Η ρουτίνα killer που βγάζει ανεπιθύμητη κουφόβραση στη γόμωση και στο ρυθμό, κι η συμβολική μυθοπλασία τής ragazza και του παλικαρά (η μην-ψάχνεις-πώς επανερχόμενη όραση είναι η μετατραυματική κάθαρσή της στα μπράτσα εκείνου που καθαρίζει κι ο ίδιος;), ενώ απ’ την πρωτεϊκή, δωρική αντρίλα του Μπάκρι και τη – σαν τρικολόρε Γκολσιφτέ Φαραχανί – Σεραϊόκο λείπει η πυρίτιδα της ρολίστικης εμπειρίας που θα αμυνόταν για το arty έλλειμμα του προφιλαρίσματος και των δύο.

Σε υπεράσπιση ένας κακομεταχειριζόμενος σκύλος γίνεται το καναρίνι αυτού του meta-Τζεφ «Le Samouraï» Κοστέλο καθώς στήνεις αυτί για την αριστοτεχνική… απαγωγή ηχοτοπίων που μαζί με την απουσία μουσικής επένδυσης (εκτός απ’ το «Arriverà» των Modà και της Έμμα Μαρόνε που, παίζοντας ξανά και ξανά στο CD της τυφλής κοπέλας, προοικονομεί στιχουργικά την είσοδο τού αγγέλου – εξολοθρευτή στη ζωή της και τον ερχομό ενός άλλου αύριο) τονίζουν το ακουστικό υπεραισθητήριό της στη σεκάνς μπούκας – ενώ εμείς παίρνουμε Steadicam μάτι ό,τι ο αργότερα μέσω δεσμών απελευθερωτής της! Si, da vero πιστολίζει αισθησιακά πλατωνικά το απομονωτικό λακωνικό παρακολούθημα αυτού του boy meets girl. Κι αφού οι λογαριασμοί θα έχουν κλείσει, οι κακοί θα έχουν φύγει απ’ την εικόνα κι η σκόνη θα έχει κατακάτσει, η Ρίτα θα παρακολουθήσει πρώτη φορά τη θάλασσα καθιστή μέσα από ένα παράθυρο (με το φακό πίσω της, εν είδει θεατή στη σκοτεινή αίθουσα, και τις δικές μας… κόρες να διαστέλλονται στο εύρημα). Θα χειραφετηθεί απ’ τον εξιλεωμένο Σάλβο (το χαϊδευτικό τού Σαλβατόρε, μεταφράσιμο και ως «σώζω» στα ιταλικά), θα κλείσει πίσω της την πόρτα και θα αποδράσει απ’ τη σκηνή του εγκλήματος. Ζει το «veni, vidi (κυριολεκτικά), vici» της. Κι εσύ μαζί, έστω non troppo. Θαύμα στο Μιλάν…εε, Παλέρμο;