του Άγγελου Μαύρου

Με σοβαρό προϋπολογισμό (όχι το πραγματικό ζόρι του), άλλον ένα σεναριογράφο και την αποχή του από ομιλούντες ρόλους (αυτά τα τραύματα είναι που κάνουν… μπαμ), ο Θάνος Τσαβλής θα μπορούσε να γίνει το νέο golden boy του εγχώριου σινεμά είδους. Προς το παρόν είναι… το μικρό ψάρι του. Και ως άνθρωπος – ορχήστρα (επίσης: δ/ντης φωτογραφίας, οπερατέρ, μοντέρ, σκηνογράφος κι ενδυματολόγος) κοπανιέται μεταξύ της ευαισθητούλας μουντίλας των αστικών indie ρομάντζων (αλλά με ασθενική καρδιά), των ατακών – λούπα του Φιλίππου (χωρίς το σουρεάλ IQ και οίστρο), του χιούμορ του Ρίτσι και των Κοέν (χωρίς τη μόστρα και το τσαγανό), των μπινελικίων του Ταραντίνο (χωρίς το παραλήρημα – γκελ), των παγωμένων αιματοκυλισμάτων και μέσα / έξω κάδρων του Κιτάνο (χωρίς τη σχιστομάτικη ούγια) και των σε kickboxing βαριάντα ξυλοφορτωμάτων, σε μία περίπτωση to a pulp σε μια σήραγγα α λα «Μη Αναστρέψιμος» του Νοέ, στην τελική σε πίστες όπως το «Game of Death» του Σάμο Χουνγκ (χωρίς τους κασκαντέρ και τα εφέ). Σακουλιάζοντας την ίδια στιγμή, φευγαλέα, το μέλλον μιας Ψωροκώσταινας όπου ο έρωτας είναι ένα άλλοθι που σε κρεμάει ή μία «ο θάνατός σου η ζωή μου» δοκιμασία, η αστυνόμευση πουλημένη και self service, και η εργασία ένα αστείο.

Αυτή η… στα λόγια ελληνική μεταπραγματικότητα (που κάνει guest σε σάτιρα όπως ο πρόλογος της κυνικής συνέντευξης του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, σε ρολάκια όπως ένα πρεζόνι του «πεινάω», σε σκετς όπως της μπίζνας της διανομής εντύπων και σε υπόβαθρο εξωχαρακτήρων όπως ο φιλάνθρωπος ιδιοκτήτης κέντρων ψηφιακής απεξάρτησης, εν κρυπτώ εγκληματίας πατέρας του ντούο Στούτζες της ταινίας) είναι που κλοτσάει αφηγηματικά, τονικά και δομικά εδώ κατ’ αρχήν. Η φιλική διανομή, επίσης, γράφει σχεδόν πάντα ως ακατάλληλη, αλλού σε κοψιά αλλού βοκαλιστικά αλλού και τα δύο, επειδή απλώς δεν έγινε κάστινγκ – και πρόκειται για την πιο επιτακτικά και εύκολα επουλωτέα πληγή του Τσαβλή. Τη χαριστική βολή δίνει το σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής της δραματουργίας, έχοντας υποκύψει στην καχεκτικότητα του πνεύματος crime θυμηδίας, ενός boy meets girl που δεν ξέρει από πού να πιαστεί, και του puzzle μυστηρίου με το πιστόλι στον κρόταφο επανάληψης test από τον ραβδάτορα ήρωα, υποψήφιο… (σταματάω, όχι spoilers) – το πιο ιντριγκαριστά ενδιαφέρον μοτίβο εδώ, που καταχεριασμένο σε αναδρομικές φλασιές πλήττεται και πλήττει την αντιληπτική πανοπλία του θεατή. Εν προκειμένω, του πραγματικού χρυσόψαρου της… υπόθεσης, εφόσον (η βραχεία μνήμη του, τουλάχιστον) δύσκολα συνέρχεται στο (τι σημαδεύει το) killer κλου δεύτερης ευκαιρίας.

Ακόμα κι έτσι, δε θα γονατίσεις. Ο πένης auteur βάζει σοφά συχνά το σταθερό φακό μαχαίρι στο λαιμό των προσώπων για να κρύψει την αντιχλίδα ντεκόρ, το συνθετικό φωτογωνιόραμα έχει θεαματικά το πάνω χέρι σε ταράτσες – γκρεμίδια – σήραγγες με graffiti – την παραλιακή – το σινεμά ΕΛΛΗ (το πλάνο ακτινωτού ηλιοβασιλέματος στο πλάι της «εκπαιδεύτριας» έχει ήδη μπει στο πάνθεόν μου των to die for στιγμών τού σινεμά μας), η πένα καρφώνει κάποια δυνάμει cult slogan (προσωπικά αγαπημένα τα «Θέλω το μπουφάν μου!» και «Θα σε γαμήσω πολύ!»), τα comic καρέ πετιούνται απ’ τη γωνία (ο πεσμένος μπλαβισμένος δαρμένος), η asian γόμωση δε σκάει στα μούτρα σου (με τη Λουκία Τζωρτζοπούλου απίστευτα… πιστευτό schoolgirl και femme fatale – κλειδί του γρίφου). Και, φίλε, τόσο σειριακό κλωτσομπουνίδι δεν έχει τολμήσει να ρίξει ξανά εγχώριο φιλμ. Το «Goldfish», όμως, πολύ δε θα ζήσει (εκτός κι αν του μέλλεται underground ή αλλοδαπή φήμη), αν και στους actionάδες πρέπει στο… νερό να γυαλίσει. Κρίμα που είναι κι αδύναμη φύση…