του Άγγελου Μαύρου

Μαζί μου θα τα πάρω; Να σου πω τι μου κληροδότησε εμένα. Την επιστροφή στην ακτή μιας απ’ τις κορυφογραμμές του Αυστραλέζικου Νέου Κύματος των 70’s με την καλύτερη ταινία του από το «Six Degrees of Separation». Την ευγενή αλλά μερικά μόνο πετυχημένη απόπειρα να γίνει για πρώτη φορά σινεμά ένα (το φωνάζουν θαυμαστά οι σκιαγραφήσεις και οι διάλογοι, ακόμη κι αν δεν ξέρεις ότι είναι) μυθιστόρημα του Πάτρικ Γουάιτ, μοναδικού Νομπελίστα των Αντιπόδων. Έναν, με συνηθέστατα ολοζώντανα χρώματα και χωρίς κενά στην ύφανση αλλά σηκώματα όταν στρώνεται και κόμπους στο κεντρικό σχέδιό του, οικογενειακό τάπητα με μοτίβα το σακατιλίκι της high society μητριαρχίας, την ψυχοβόρα ως το τέλος της παρτίδας σκακιέρα των δεσμών (αίματος ή μη), τη φαρέτρα και τις πληγές των αρθρωμένων λέξεων, το αμφίδρομο τέλος μιας βιολογικής σχέσης ζωής και την, με ή άνευ μεταμέλειας, υπαγόρευση και εκτέλεση της διαθήκης της.

Ταυτόχρονα (και ανεπιθύμητα) το «Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ» αλλά με την αποδημία εκ φυσικών αιτίων και με τους μισούς νοματαίους, ψοφοδεές ένεκα του στοιχειώματός του από το «Ξαφνικά Πέρυσι το Καλοκαίρι». Παρηγοριά στον άρρωστο; Το υποχρεωτικό τάβλιασμα της Ράμπλινγκ περιορίζει το τίναγμα της βεντάλιας της περσόνας της (το άνοιγμά της γίνεται, αλλά όχι απολύτως ικανοποιητικά, στο αναδρομικό «ψυχολογικό» επεισόδιο – κλου του τυφώνα), και έτσι, όμως, πρόκειται για την πιο ευπρόσδεκτα απαιτητική στιγμή της για χρόνια, παρά το με-το-ζόρι μακιγιάζ αντιγεφύρωμα του ηλικιακού χάσματός της με τα βλαστάρια της. Όπως και να ’χει, σατανική, ηθελημένη ή μη, η αναλογία με το νεανικό ορόσημό της του «Θυρωρού της Νύχτας» στο γερμανικό cabaret δωματίου της Εβραίας επιζώσας του Ολοκαυτώματος μαγείρισσας της «αφεντικίνας» – και στην τελευτή της.

Ως ηττημένη συμπρωταγωνίστρια του πιο τραυματικού vintage ερωτικού τριγώνου του φιλμ (υπάρχει ακόμη ένα, στο περιθώριο αυτής της… Δυναστείας, που σκετσάρεται άνισα, σε μια γκάμα από το υποτονθορίζον ως το κατινίστικο) και πενόμενη αριστοκράτισσα θυγατέρα, η Ντέιβις παραμένει… μανούλα στην ιχνογράφηση συμπλεγμάτων με στρατηγικούς μίνι μορφασμούς του στόματος (και τα μάτια πάντα αμέτοχα) και κινήσεις του σώματος. «Ο Σολίστας» παίζει (σε καθόλου ενοχλητικό βαθμό) κάτι που έχουμε ξαναδεί απ’ αυτόν: είναι ο θεατρινίστικος εαυτός του, που επιτέλους βρίσκει το ρόλο της… ζωής του, ενός κατεστημένα εστεμμένου, κριτικά απορριφθέντος, γεννημένου ούτως ή άλλως ηθοποιού. Μαζί, στα προεξόδια επεισόδια, δε, της φιλοξενίας στο φτωχικό επαρχιακό εξοχικό των παιδικών τους χρόνων, είναι που σπιτώνουν αλλαχού και μνημειώνουν (από το «μνήμη») με ζέστα το συγχωρητέα ανθρώπινο του γαλουχημένου… απανθρωπισμού τους.

Πλάι τους, και ανάμεσα σε ένα από τα αδέκαστα υποστηρικτικά ensemble (όχι τυχαία, πρόκειται για λειτουργούς του σανιδιού) της σεζόν, το μπαμ κάνει, και στους Α-list casting agents ελπίζουμε, η κόρη του σκηνοθέτη ως η τσαπερδονάτη, αγαπημένη (και το ξέρει, και το εκμεταλλεύεται, αλλά όχι όσο θα ήθελε) αποκλειστική της γηραιάς κυρίας, που «κάθεται» στον καλλιτέχνη κανακάρη, δίνοντας φευγαλέα σάρκα και οστά στη θολή χίμαιρα του απάγγιου και της πατρότητας για εκείνον – και ενός καλύτερου αύριο για εκείνη. Αυτό θα το βρει τελικά αλλού, στα χαμηλά αλλά αληθινά κοντά της (κι αυτό το είχε ψυλλιαστεί και της το είχε πει πλαγίως η μακαρίτισσα). Και οι άλλοι της νεκρώσιμης ακολουθίας το δικό τους (χωρίς τη μαμά για αποκούμπι ή φταίχτη, πια), άπαξ κι έθαψαν και μοίρασαν παρελθόν, κόλλυβα και υπάρχοντα. Έτσι είναι. Οι ζωντανοί (;) με τους ζωντανούς. Ώσπου να έρθει κι η δική τους η σειρά…