του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Προτού ξεκινήσω, θέλω να τονίσω ότι η Σουζάνε Μπίερ μου αρέσει γενικά ως σκηνοθέτης. Έχει κατηγορηθεί πολλές φορές στο παρελθόν για μελοδραματική διάθεση (ακόμα και στο οσκαρικό της «Ίσως, Αύριο») και αυτό, χωρίς να είναι απαραίτητα λάθος, έχω βρει να δουλεύει θαυμάσια στις ταινίες της, δημιουργώντας ενδιαφέρουσες δυναμικές και στιγμές ανάμεσα στους χαρακτήρες. Παράλληλα, ειδικά στα πρώτα χρόνια της καριέρας της, παρουσίασε μερικές πραγματικά ανάλαφρες και αστείες κωμωδίες (που αξίζουν προσοχή), γεγονός που δείχνει μια ικανή σκηνοθέτη σε όλες τις περιπτώσεις.

Στο «Έρωτας Είναι…» (ο πρωτότυπος τίτλος μεταφράζεται ως… «Η Φαλακρή Κομμώτρια»!), όμως, τα πράγματα δε φαίνεται να λειτουργούν σωστά. Επιφανειακά, όλα δείχνουν μια ανώδυνη ρομαντική κομεντί για όλες τις ηλικίες, με το νεαρό ζευγάρι να περνάει κρίση, δύο μεσήλικες να ερωτεύονται ενάντια στις καταστάσεις, όλα τα γεγονότα που μπορούν να πάνε στραβά σε ένα γάμο να… πηγαίνουν όντως στραβά, μπλεξίματα κάθε είδους μεταξύ των καλεσμένων να αναταράσσουν την ηρεμία και όλα αυτά κάτω από τον ζεστό, μεσογειακό ήλιο, που πάντα δείχνει υπέροχος στη μεγάλη οθόνη. Η δε παρουσία του Πιρς Μπρόσναν φέρνει στο μυαλό ακόμα περισσότερες συγκρίσεις με το «Mamma Mia!», απλά χωρίς τη μουσική των ABBA. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι εδώ, αντίθετα με τις τίμιες προθέσεις, όλα μοιάζουν μηχανικά, προκατασκευασμένα, σα να ακολουθούν συγκεκριμένους κανόνες χωρίς δυνατότητες απόκλισης από τον κανόνα.

Το πιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο του καστ είναι αναμφισβήτητα ο Πιρς Μπρόσναν. Διατηρώντας ένα ψυχρό προσωπείο, καταφέρνει να γλιστρήσει στην ελαφρότητα του ρόλου και να δημιουργήσει ένα συμπαθητικό ζευγάρι με την Τρίνε Ντίρχολμ, η οποία, όμως, κλέβει εύκολα την παράσταση παλινδρομώντας εκπληκτικά ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό – και δείχνοντας έτσι τις πραγματικές δυνατότητες του φιλμ. Αν εξαιρέσει κανείς τα άτσαλα πήγαιν’ έλα μεταξύ αγγλικής και δανέζικης γλώσσας, οι δυο τους μπορούν άξια να στηρίξουν μια ρομαντική κομεντί για το διεθνές κοινό, το οποίο δεν έχει, ειδικά καλοκαιριάτικα, πολλές κινηματογραφικές απαιτήσεις πέρα από το να περάσει καλά στη θερινή του έξοδο.

Όταν, όμως, στο δεύτερο μισό παρακολουθούμε την κατάρρευση του γάμου (δεν είναι spoiler, το καταλαβαίνει κανείς ήδη από το πρώτο ημίωρο), η ταινία παίρνει περισσότερο γραφικές παρά κωμικές διαστάσεις και πλησιάζει περισσότερο από όσο θα ήθελε στη φαρσοκωμωδία. Είναι κατανοητό το γεγονός ότι η Μπίερ ήθελε να επιστρέψει σε πιο ανάλαφρες διαδρομές, όμως, ίσως ο υπέρμετρος ενθουσιασμός να της στέρησε την αίσθηση του μέτρου. Παράλληλα, δε βοηθά το γεγονός ότι η ταινία περιέχει υλικό, ικανό να γεμίσει δύο και τρία φιλμ. Οι «ανατροπές» (αν και προβλέψιμες) έρχονται η μία μετά την άλλη χωρίς σταματημό, με προφανή στόχο να προκαλέσουν έναν ιδιότυπο συνδυασμό γέλιου και δράματος (που, συνήθως, είναι ιδιαίτερα αναζωογονητικός σε τέτοιου είδους ταινίες) αλλά αποτυγχάνει στη με συνοχή δημιουργία μιας ιστορίας με σαφή αφηγηματικό άξονα. Είναι σαν η μελοδραματική Μπίερ να προσπαθεί πάση θυσία να νικήσει την κωμική Μπίερ και οι δύο περσόνες δεν καταφέρνουν να βρουν μέχρι τέλους μια ισορροπία.

Στο τέλος, αυτό που μένει είναι μια υπέροχα φωτογραφημένη ταινία, που δεν καταφέρνει, όμως, να αποτυπωθεί πέρα από τον κινηματογραφικό φακό και στη μνήμη του θεατή, ενώ θα μπορούσε να είναι κάλλιστα η φρέσκια σκανδιναβική ανατροπή μιας μεσογειακής κωμωδίας. Δεν πειράζει, Σουζάνε, την επόμενη φορά.