του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Όποιος σκέφτηκε ότι η Πενέλοπε Κρουζ και ο Εμίλ Χερς θα έκαναν ωραίο κινηματογραφικό ζευγάρι, θα πρέπει να αποκλειστεί από οποιαδήποτε διαδικασία casting στο μέλλον. Από τις ατυχέστερες επιλογές πρωταγωνιστικού ζευγαριού, η παντελής έλλειψη χημείας ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς είναι απολύτως ενδεικτική της ατμόσφαιρας της ταινίας, που χαρακτηρίζεται από την υπερβολή, τον εύκολο μελοδραματισμό, την έλλειψη μέτρου και την απουσία πραγματικού συναισθήματος, παρά τους τόνους κλάματος που ρίχνουν οι ήρωες. Πριν από μία δεκαετία, το 2004, ο Καστελίτο, ξανά με πρωταγωνίστρια την Κρουζ, είχε γυρίσει το «Μείνε Ακίνητη». Υπερ-δραματική, με το ίδιο ζευγάρι σκηνοθέτη πρωταγωνίστριας και βασισμένη και εκείνη, όπως και το «Γεννημένοι Ξανά», σε βιβλίο της – συζύγου του Καστελίτο – Μάργκαρετ Ματσαντίνι, η πρώτη τους συνεργασία έμοιαζε πιο δεμένη και ολοκληρωμένη.

Η δεύτερη φορά δίνει την εντύπωση του άγχους και της υπερπροσπάθειας της ταινίας να πείσει ότι είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα, δηλαδή ένα μελό «Άρλεκιν» για κοινό που θεωρεί ότι είναι υψηλότερου επιπέδου από λαϊκά αναγνώσματα και αντίστοιχες ταινίες. Δεν είναι, όμως. Οι μηχανισμοί της ιστορίας, οι επιλογές της σκηνοθεσίας και οι ασυγκράτητες ερμηνείες με γκριμάτσες, ανοιχτά χέρια στον ουρανό, κραυγές και ποταμούς δακρύων, δεν κρύβουν το γεγονός ότι δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από μια κλισαρισμένη μελούρα που μπορεί να σου κάψει τον εγκέφαλο.

Η ζουμερή Πενέλοπε υποδύεται την Τζέμα, μια Ιταλίδα που μιλάει αγγλικά με… ισπανική προφορά και σε ένα ταξίδι στο Σαράγεβο (πριν από τους χειμερινούς Ολυμπιακούς της πόλης) γνωρίζει τον Αμερικανό φωτογράφο Ντιέγκο, που μοιάζει με γιο που έκανε σε εφηβική ηλικία, ή τον μικρό της ανιψιό. Όπως και νά ΄χει, οι δυο τους ερωτεύονται τρελά, ξεπερνούν μέσα σε λίγα λεπτά κινηματογραφικού χρόνου το γεγονός ότι εκείνη παντρεύεται και χωρίζει έναν άλλον και πριν προλάβουν να απολαύσουν την ευτυχία τους, τρώγονται από την αδυναμία τους να αποκτήσουν παιδί.

Τις λεπτομέρειες, της γέννησης του παιδιού από μια όμορφη fan των Nirvana και της φύσης της σχέσης της με τον Ντιέγκο, τις μαθαίνουμε σε διαρκή flashback, όπου χωράει και ο πόλεμος της πρώην Γιουγκοσλαβίας, αλλά χωρίς ίχνος πληροφορίας για το πώς άρχισε, ποιοι πολεμούν, γιατί… Για την ταινία, είναι απλώς ένας πόλεμος- φόντο. Στα flashback, πάντως, μπορείς να απολαύσεις τον αμίμητο διάλογο της Τζέμα με την κοινωνική λειτουργό υιοθεσιών, που υποδύεται η Τζέιν Μπέρκιν.

Τζέμα: Θέλω να τον δέσω πάνω μου με ένα λουκέτο από σάρκα.
Κοιν. Λειτουργός: Τι γεύση έχει η αλήθεια;
Τζέμα: Απαίσια.

Όπως και η ταινία, θα μπορούσε να συμπληρώσει κανείς (και μόλις το έκανε). Εκτός από το κουβάρι συναισθηματικών ξεσπασμάτων, υπερβολών, ερώτων, βιασμών, πυροβολισμών, θανάτων και του τρίπτυχου «ιταλικό πάθος – αμερικάνικη τρέλα – βαλκανική ψυχή» που συνοψίζει τα κλισέ που αραδιάζονται στο σενάριο, δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ένα βασικό εξόφθαλμο λάθος. Το σχεδόν ενήλικο παιδί της Τζέμα παίζει ο Πιέτρο Καστελίτο, γιος του σκηνοθέτη και θετού πατέρα του στην ταινία. Οι δυο τους, ωστόσο, είναι τόσο ίδιοι που είναι αδύνατον να αμφισβητήσει κανείς τη βιολογική τους σχέση!