ΑΣΠΡΟΣ, ΑΣΠΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (2010)
(BELI, BELI SVET)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Όλεγκ Νόβκοβιτς
- ΚΑΣΤ: Γιάσνα Τζούριτσιτς, Ούλικς Φέμιου, Χάνα Σελίμοβιτς, Μπόρις Ισάκοβιτς
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 121’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: NEW STAR
Λεβέντης που έχει μπαρ ρίχνει έναν κρύο σε κόρη μίας πρώην του (η οποία ήταν χρόνια στη στενή γιατί είχε φάει τον πατέρα της και τώρα της βάζει στεφάνι ένας ξοφλημένος), η μικρή έχει αποκούμπι ένα συνομήλικο χωρίς αύριο, μία υπάλληλος του owner έχει κάργα εξαρτήσεις, ένας άλλος απ’ τη φάρα είναι αργόστροφος. Μία «χορωδία», μία κρυμμένη αμαρτία, μία θρηνωδία.
Εδώ είναι Βαλκάνια, επομένως έχει ένα λόγο παραπάνω για τη διεκτραγώδησή τους ως χορός νεωτερικός εκτός Επιδαυρείων (αλλά μέχρι ενός σημείου) ο Όλεγκ Νόβκοβιτς, στο φαταλιστικό λούμπεν μελόδραμά του με τραγούδια (!), που μιξάρει Σοφοκλή – «Κλεμμένα Όνειρα» – Ονορέ, με επωδούς την αλλοτρίωση/τη φτηνή χίμαιρα/το ξόδεμα/την άφεση της ύπαρξης σε έναν κόσμο σε πτώση, το ρήμαγμα και την ανεργία στην προλετάρια εκβιομηχανισμένη επαρχία, το κακοφόρμισμα όλων των πληγών που αφήνουν οι δεσμοί αίματος (κι ο κάποτε υπαρκτός σοσιαλισμός), την έμφυτη επίγνωση του σύντομα αναπόφευκτου μοιραίου, και, παρ’ όλ’ αυτά, την επιδίωξη του πάθους με το ορμέμφυτο του λάθους.
Ο οφθαλμός του Σέρβου «κόβει» με φορητή κάμερα έντασης και το σωστό ψαλιδοχέρη στη μουβιόλα, την πρώτη ώρα χαλιέσαι ωραία και τα ασμάτια μελοποίησης solo σκέψεων των αντιηρώων είναι η δέουσα διακριτή στιλιστικής έντασης νότα. Αίσθηση déjà vu (από την πρόσληψη της σλάβικης poverty row μυθοπλασίας) και κορεσμού (απ’ την τελμάτωση των αρχετύπων στην κλιμάκωση), όμως, ημι-αμαυρώνει το πλησίασμα στην κάθαρση. Όχι «Άσπρος, Άσπρος Κόσμος». Λερωμένος. Καλώς ή κακώς, δεν ξέρω αν θα βγαίνει από πάνω σου μετά…
