του Λευτέρη Αδαμίδη

Ο Γιόαχιμ Τρίερ μετά από ένα απόλυτα εγκεφαλικό και στεγνό συναισθηματικά ντεμπούτο («Reprise») που τον έβαλε μεμιάς στο διεθνή κινηματογραφικό χάρτη, ξανασυναντιέται με τον πρωταγωνιστή του, Άντερς Ντάνιελσεν Λίε, για ένα σαφώς πιο συγκινητικό, άτυπο remake της περίφημης «Φλόγας που Τρεμοσβήνει» του Λουί Μαλ, τοποθετημένου στο σύγχρονο Όσλο, αντικαθιστώντας το πρόβλημα του αλκοολισμού με τον εθισμό στα ναρκωτικά. Η νορβηγική πρωτεύουσα, όπως μαρτυρά και ο τίτλος, αποτελεί εδώ ισάξιο πρωταγωνιστή, κινηματογραφημένη εκπληκτικά στο λυκόφως του καλοκαιριού, βουτηγμένη σε μια γλυκιά μελαγχολία που συντροφεύει ιδανικά την προκαθορισμένη πορεία του νεαρού της ήρωα, καθώς αποχαιρετά όχι μόνο φίλους και γνώριμα μέρη αλλά, κυρίως, την ίδια του τη νιότη.

Το υπαρξιακό βάρος της πρωτότυπης ταινίας του Μαλ δίνει τη θέση του στο αντίκρισμα του κενού μιας ολόκληρης γενιάς που μοιάζει να ξοδεύεται αναίτια στο πέρασμα του χρόνου, χωρίς ν’ αφήνει τίποτε το ηρωικό στο πέρασμά της. Ο Γιόαχιμ Τρίερ σκηνοθετεί χαμηλότονα, χωρίς να ψάχνει για το δράμα, σχεδόν παραδίνεται στους ρυθμούς μιας ήρεμης μπαλάντας (που είναι πολύ πιθανό να μην ακουμπήσει όσους ψάχνουν κάτι πιο εντυπωσιακό), φαίνεται, όμως, να κατακτά μια ωριμότητα κι αμεσότητα που αφήνουν σπουδαίες υποσχέσεις για το μέλλον.