της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Ο υπότιτλος αυτού του ιδιότροπου κινηματογραφικού πλάσματος διατείνεται πως πρόκειται για την «ψεύτικη ιστορία» του Τσάπμαν, ενώ (πλην του Έρικ Άιντλ, που για αδιευκρίνιστους λόγους απείχε από τη δημιουργία του) οι εναπομείναντες Πάιθον, Τζον Κλιζ, Μάικλ Πέιλιν, Τέρι Τζόουνς και Τέρι Γκίλιαμ (που δανείζουν τις φωνές τους σε διάφορους από τους χαρακτήρες του) επιμένουν πως δεν είναι ντοκιμαντέρ. Όλοι έχουν δίκιο και… άδικο!

Κάθε άλλο παρά φωτο-ρεαλιστικό, πολυμορφικό (και δη διαφόρων σχολών και επιρροών), πειραγμένο κινούμενο σχέδιο, γεμάτο υπερρεαλιστικά, κωμικοτραγικά ανέκδοτα, δεν μπορεί μεν να χαρακτηριστεί ούτε βιογραφία, ούτε ντοκιμαντέρ. Από την άλλη, όμως, όλες οι βασικές, κωμικοτραγικές αλήθειες της ζωής του Τσάπμαν, που τον έχτισαν πετραδάκι-πετραδάκι ως ξεχωριστό άνθρωπο, είναι όλες εδώ: η είσοδός του στον κόσμο εν μέσω γερμανικού βομβαρδισμού, η βιβλιοφαγία του, το πτυχίο του στην Ιατρική, η αγάπη του για το σεξ και την κωμωδία, η γενναία, ανεπιτήδευτη ομοφυλοφιλία του, η ακούραστη (24 ετών, μέχρι τέλους) σχέση του με το σεναριογράφο Ντέιβιντ Σέρλοκ, η χρόνια, αυτοκαταστροφική μάχη του με τον αλκοολισμό… Με ατρόμητο αυτοσαρκασμό και γενναιόδωρο μαύρο χιούμορ, ο Τσάπμαν ανατέμνει μέχρι το κόκκαλο τον εαυτό του για να τον γνωρίσει από την καλή και από την ανάποδη, να τον αποδεχτεί και να τον κοινωνήσει, βγάζοντας επιδεικτικά γλώσσα στη δικτατορία του φυσιολογικού.

Σε αυτή του την προσπάθεια γίνεται ηθικός αυτουργός ουκ ολίγων ανθολογικών φιλμικών σκετς (βλέπε, μεταξύ άλλων, την ψυχανάλυσή του από έναν ασπρόμαυρο Σίγκμουντ Φρόιντ με την τσιριχτή φωνή της… Κάμερον Ντίαζ, το φιδάκι που παίζει, προχωρώντας ως πιόνι ανάμεσα σε πέη, βυζιά και στατιστικά γραφήματα, για να συνειδητοποιήσει τη σεξουαλικότητά του, ή το δεικτικό ξεμπρόστιασμα της υπερφίαλης καθημερινότητας του Χόλιγουντ των party), ενώ βροντοφωνάζει ευφάνταστα την πεποίθησή του πως τη ζωή αξίζει να τη ζεις μόνο παίρνοντας ρίσκα και όντας διαφορετικός. Ωστόσο, χωρίς να το θέλει (αφού ο ίδιος πέθανε 23 ολόκληρα χρόνια πριν απ’ το πλάσιμο αυτού του φιλμ) μπορεί και να σε προδώσει. Γιατί αυτή η ιδιόρρυθμη, «ψεύτικη» αυτοβιογραφία του δεν είναι η «3D κωμική extravaganza» που υπόσχεται το tagline της. Το 3D ελάχιστα της προσφέρει, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια λίγο γλυκιά και πολύ πικρή δραματική κομεντί, διάσπαρτη με οδυνηρές σφήνες κατάμαυρου χιούμορ. Έτσι, αν περιμένεις ένα ξεκαρδιστικά σουρεάλ κωμικό ντελίριο από εκείνα στα οποία μας έχουν συνηθίσει οι Πάιθον, θα απογοητευτείς σφόδρα, ενώ στο τελευταίο 20λεπτο της απεξάρτησης από το αλκοόλ, ίσως κουραστείς κιόλας. Αν, όμως, αγνοήσεις τις παραπλανητικές κορώνες της καμπάνιας προώθησης του φιλμ και βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη του συνειδητοποιημένος, ούτε Λαιστρυγόνες, ούτε Κύκλωπες θα φοβηθείς…