του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Ντοκιμαντερίστας μέχρι τώρα, στην πρώτη του ταινία μυθοπλασίας ο νεαρός Μασούντ Μπακσί δείχνει να μένει επηρεασμένος από τον κόσμο των φιλμ τεκμηρίωσης. Στο σενάριό του υπάρχουν στοιχεία της πρόσφατης ιστορίας του Ιράν, κάποια πράγματα για τη σημερινή κατάσταση τα οποία κάνουν εντύπωση, όπως ότι σε ένα καθεστώς όπως το ιρανικό, υπάρχουν εταιρείες – κολοσσοί, ενώ η κάμερά του καταγράφει στιγμές της καθημερινότητας. Ο Μπακσί ανήκει στη νεότερη γενιά των Ιρανών σκηνοθετών, που δείχνουν να απομακρύνονται από τις ποιητικές εμμονές και την υπερβολική καλοψυχία των ιστοριών τις οποίες βλέπαμε να παράγονται μέχρι πριν από λίγα χρόνια στην πατρίδα του.

Ο νεαρός σκηνοθέτης προσπαθεί να χωρέσει πολλά στην ταινία, χωρίς ωστόσο να μπορεί να τα χειριστεί ισορροπημένα. Χρειάζεται πολύ ταλέντο και πείρα για να μπορέσεις να βάλεις στις σωστές δόσεις ένα πλήθος από στοιχεία Ιστορίας, μετανάστευσης, καθεστωτικής λογοκρισίας, θρίλερ και οικογενειακού δράματος, όμως, ενώ ο Μπακσί δείχνει ότι έχει την πρόθεση και αρκετό ταλέντο, του λείπει η αίσθηση της αφαίρεσης.

Η ιστορία έχει ενδιαφέρον και έχει και καλές στιγμές, ιδιαίτερα όταν πλησιάζει προς το θρίλερ, με την αντιπαράθεση των ετεροθαλών αδελφών που δεν είναι εμφανής από την αρχή, αλλά αποκαλύπτεται στη συνέχεια και μάλιστα με αρκετά βίαιο τρόπο. Σαφώς πιο αδύναμο είναι το κομμάτι των ενοχών από το παρελθόν και των τύψεων για έναν χαμένο αδελφό, κυρίως επειδή είναι μια ιστορία που έχεις ξαναδεί, σαφώς καλύτερα. Πιο εστιασμένη και με βαθύτερη ανάπτυξη, η «Οικογένεια», εκτός από αξιοπρεπής, θα ήταν και πιο ολοκληρωμένη.