του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τον «Εξολοθρευτή 3», την τελευταία ταινία όπου έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ο Άρνι (οι συμμετοχές στους «Αναλώσιμους» δεν πολυμετράνε) και μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία το σινεμά δράσης έχει αλλάξει πολύ και το κοινό του έχει μετατοπιστεί προς τις περιπέτειες υπερ-ηρώων. Πόσο μπορεί να σταθεί, πια, μια μάλλον παλαιομοδίτικη περιπέτεια με έναν ολίγον σιτεμένο (στα 65 του) πρωταγωνιστή; Η απάντηση είναι… όχι πολύ.

Οι παραγωγοί του «Μη Μου Χαλάς τη Μέρα» πήραν ένα ρίσκο αναθέτοντας στον Κορεάτη Κιμ Τζι-Γουν τη σκηνοθεσία, με τον προφανή στόχο να δώσουν έναν αέρα ανανέωσης στους ρυθμούς και στο στήσιμο των ανταλλαγών πυροβολισμών μεταξύ καλών και κακών. Χωρίς να τα έχει καταφέρει άσχημα, ο Κιμ δεν έχει κάνει κάτι που να διακρίνει τη δουλειά του από το σωρό των περιπετειών δράσης. Οι πυροβολισμοί είναι αμέτρητοι, τα αυτοκίνητα γρήγορα και ό,τι βρίσκεται μπροστά και στους μεν και στα δε, διαλύεται. Χωρίς, ωστόσο, ιδιαίτερη έμπνευση ή πρωτοτυπία.

Σε ό,τι αφορά το Σουορτσενέγκερ, όσο ξύλινη κι αν ήταν πάντα η παρουσία του και αν η λέξη ερμηνεία φαινόταν αστεία για να χαρακτηρίσει το παίξιμό του, υπήρξε star και πρωταγωνιστής με αναμφισβήτητο όγκο. Είναι, όμως, πια μεγάλος, βαρύς και δυσκίνητος για να παίζει τον ανίκητο παλικαρά. Και όσα αστειάκια κι αν έχει το σενάριο για την ηλικία του, το πιο ακριβές είναι το σαρκαστικό σχόλιο του δραπέτη, όταν τον λέει «abuelito» (παππούλη).

Αν αναζητήσεις σενάριο, διαλόγους και χαρακτήρες, θα… σου χαλάσει η μέρα. Μέσα σε ένα πλήθος άχρωμων ηρώων, τον πρώτο ρόλο έχουν οι άδειοι κάλυκες. Ο Φόρεστ Γουίτακερ προσπαθεί να παίξει σοβαρά τον αδιάφορο ρόλο τού επικεφαλής της ομάδας του FBI (περασμένα μεγαλεία το Όσκαρ), ενώ ο Τζόνι Νόξβιλ είναι τόσο ενοχλητικός όσο τον θυμάσαι και οπουδήποτε αλλού.